Της Χριστίνας Μαυρίκη,
Από παιδί λάτρευα τις ιστορίες. Με μια παράξενη περιέργεια, κυνηγούσα να αποσπάσω μανιωδώς ιστορίες από τα πάντα γύρω μου. Λάτρευα με πάθος καθετί καινούργιο, που θα μπορούσε να αποτελέσει την ευκαιρία για να ταξιδέψει η φαντασία μου. Έτσι, σαν παιδί, κατέφυγα αρχικά στο διάβασμα. Περνούσα ώρες καθισμένη μπροστά στη βιβλιοθήκη, καταβροχθίζοντας καθετί που έπεφτε στα χέρια μου: ιστορίες μυστηρίου, φιλοσοφικά βιβλία, βιβλία που μιλούσαν για κόσμους πέρα από το πραγματικό, δραματικές νουβέλες, ταξιδιωτικά ημερολόγια. Ένιωθα μια θαλπωρή χωμένη ανάμεσα στις σελίδες, που πολύ εύκολα καταλαβαίνει κανείς που αγαπά το διάβασμα. Μέχρι που μια μέρα, αναζητώντας μέσα στα ράφια και τα ντουλάπια το επόμενο βιβλίο-εισιτήριο για το ταξίδι της φαντασίας μου, έπεσα πάνω σε μια σκονισμένη κούτα με φωτογραφίες.
Θυμάμαι τόσο έντονα τη στιγμή που την άνοιξα και πλημμύρισε τον χώρο η μυρωδιά των χημικών των φιλμ αναμειγμένη με την υγρασία των πολυκαιρισμένων, τυπωμένων φωτογραφιών. Και ακόμη πιο έντονα, θυμάμαι την -σχεδόν εκστατική- αντίδρασή μου, όταν συνειδητοποίησα ότι όλες μου οι μνήμες, όλες μας οι ιστορίες από ταξίδια, γιορτές, γενέθλια, καθημερινές στιγμές στο σπίτι, ήταν αποθηκευμένες -για καλή μου τύχη- σε αυτό το κουτί. Δεν ήμουν καν μεγάλη σε ηλικία, ούτε είχαν ξεθωριάσει αυτές οι μνήμες. Το να βλέπω, ωστόσο, όλες αυτές τις ιστορίες μαζεμένες σε ένα κουτί, μακριά από τον πιθανό κίνδυνο να χαθούν, μου έδωσε μια ασφάλεια μα λειτούργησε και αλληγορικά. Κάθε φωτογραφία ήταν μια ιστορία, σαν αυτές που διάβαζα εγώ με τόση περιέργεια. Κάθε φωτογραφία κουβαλάει μέσα σε ένα κάδρο ένα νόημα που θα αποτυπωθεί διαφορετικά στο μυαλό του κάθε ανθρώπου που θα τη δει. Κάθε φωτογραφία έχει τη δυνατότητα να αφηγηθεί κάτι. Και εκεί, για εμένα που τόσο αγαπούσα τις ιστορίες μα δεν έβρισκα ποτέ τα κατάλληλα λόγια για να τις γράψω, ήρθε η φωτογραφία και λειτούργησε σαν το δικό μου μολύβι και χαρτί.
Φωτογραφίζω, λοιπόν, γιατί βλέπω τα πάντα γύρω μου σαν ιστορίες που αξίζουν να ειπωθούν. Φωτογραφίζω γιατί ο κόσμος καλύπτεται σχεδόν σε όλες τις πτυχές του από ένα μυστήριο, το οποίο θέλω να εξερευνήσω και πιστεύω ότι κάτι αξιοσημείωτο κρύβεται κάτω από αυτό. Φωτογραφίζω γιατί προσπαθώ να καταλάβω τον κόσμο που μας περιβάλλει, μα ταυτόχρονα σέβομαι την άγρια και χαοτική ομορφιά του. Φωτογραφίζω γιατί τα πάντα γύρω μας, αν τους δώσουμε την απαραίτητη προσοχή, κρύβουν τόση ομορφιά και τόση ποιητικότητα· κι αν τους αφιερώσει κανείς λίγο χρόνο παραπάνω, θα μπορέσει να δει πόσο κινηματογραφικά είναι όλα γύρω του. Και τέλος, φωτογραφίζω γιατί ακόμη και σε δύσκολες ημέρες, θα βρίσκω κάτι τόσο ενδιαφέρον για οτιδήποτε με περιβάλλει, είτε αυτό είναι γη κι ουρανός ή φύση κι άνθρωπος και αυτό πάντα θα θέλω να το μοιραστώ με ανθρώπους εκεί έξω, που είτε συμμερίζονται την οπτική μου, είτε θα μπορέσουν να δουν για πρώτη φορά κάτι τυπικά συνηθισμένο, με έναν τρόπο που δεν το είχαν δει ποτέ.
Μου είναι δύσκολο να περιγράψω με ακρίβεια ποια θέματα με απασχολούν φωτογραφικά τελευταία. Ανέκαθεν φωτογράφιζα καθετί αξιοσημείωτο στα μάτια μου, ανεξαρτήτως περιεχομένου. Καταλήγω, ωστόσο, παρατηρώντας τις φωτογραφίες μου μαζεμένες, στο ότι απολαμβάνω να καταγράφω στιγμές που καθετί γύρω μου αφήνει την πιο απόκοσμη, μυστηριακή, σιωπηλή και ατμοσφαιρική πλευρά του να ξεδιπλωθεί μπροστά μου. Αισθάνομαι ευγνώμων για αυτό που μπορεί να συλλάβει το μάτι μου εκείνη τη στιγμή, τη λεπτή γραμμή μεταξύ πραγματικής ζωής και μυθοπλασίας, ωμού ρεαλισμού και συμβολικής ποίησης, μια γραμμή που μπορώ να παραβιάσω κάνοντας το κατάλληλο κλικ. Με εμπνέει βαθιά η σχέση του ανθρώπου με τη φύση, όπως και η μοναχικότητα των ανθρώπων μέσα στο περιβάλλον που ζουν και οι στιγμές, όπου ο κόσμος μοιάζει να κινείται με πιο αργούς ρυθμούς απ’ ό,τι συνήθως κι αποκτά στα μάτια μου την όψη μιας ταινίας, δημιουργώντας ένα κλίμα μυστηρίου και μια προσμονή για αυτό που πρόκειται να συμβεί. Και τέλος, αναζητώ να απαθανατίσω τις στιγμές όπου ανακαλύπτω κομμάτια του εαυτού μου στο περιβάλλον γύρω μου.
Δε γνωρίζω πώς θα συνεχίσει η σχέση μου με τη φωτογραφία, αφού πιστεύω ότι υπάρχουν πολλά που μπορώ να ανακαλύψω. Θα ήθελα σύντομα, ωστόσο, να στρέψω την κάμερά μου ακόμη περισσότερο στο ανθρώπινο στοιχείο, σε κοινότητες, σε ανθρώπινες πρακτικές και σε προβληματισμούς που αφορούν την πραγματικότητα, πάντα διατηρώντας το ατμοσφαιρικό στοιχείο. Επίσης, κάνω βήματα προς το ντοκιμαντέρ, καθώς αποτελεί ένα ακόμη μέσο εξιστόρησης, αλλά και τον κινηματογράφο, στην προσπάθεια να αποδώσω ακόμη πιο παραστατικά, σε συνδυασμό με τον ήχο και την μουσική -που επηρεάζει έντονα ό,τι κάνω και με ακολουθεί διαρκώς- αυτό το αίσθημα που μου δίνει ο κόσμος γύρω και οι ιστορίες που κουβαλά. Για το μόνο που μπορώ να ελπίζω, ωστόσο, με σιγουριά, είναι ότι η σχέση μου και το πάθος γι’ αυτό το μέσο και τις δυνατότητές του θα συνεχίσει να υπάρχει μέσα μου και θα με παρακινεί συνεχώς για περισσότερη δημιουργία, έκφραση και σύνδεση με το περιβάλλον.
