Της Δήμητρας Ροδοβίτου,
Μια βροχερή μέρα του Νοέμβρη.
Αφήνω διστακτικά το τσιγάρο να σιγοκαίει στο τασάκι και σκέφτομαι πως για ακόμη μία φορά έχασα την προθεσμία. Το άρθρο αυτό έπρεπε να έχει ήδη παραδοθεί, δημοσιευθεί, λογοκριθεί ή περάσει αδιάφορο μέσα στο σκρολάρισμά σου. Το άρθρο αυτό δεν έχει ξεκάθαρο τίτλο. Ίσως να δεις στην κορυφή τρεις τέσσερις λέξεις που θα σε προϊδεάσουν για το περιεχόμενο του. Μα, ας μη γελιόμαστε, ούτε εγώ η ίδια δεν έχω κατασταλάξει για το περιεχόμενο του. Ανάβω και πάλι το τσιγάρο που έχει σβήσει, ελπίζοντας σε μια τζούρα έμπνευσης…
Έσβησε και πάλι. Και στενεύει ο χρονικός κλοιός. Πρέπει να βάλω την σκέψη μου σε τάξη. Να γράψω όλα όσα σκεφτόμουν όσο εκείνο πλησίαζε την καύτρα. Κλείνω τα μάτια και συνειδητοποιώ πως είμαι μόνη. Σήμερα περπάτησα ανάμεσα σε εκατοντάδες ανθρώπους, μα ήμουν μόνη. Το σπίτι σε λίγο ίσως γεμίσει φωνές, και γέλια, και γαβγίσματα του σκύλου μου στο άκουσμα της πόρτας, μα εγώ θα είμαι και πάλι μόνη. Κι έτσι θα κινηθούν οι επόμενες σειρές, ομοίως θα κινηθεί και ο τίτλος. Είμαστε μόνοι.
Θα έρθουν μέρες συνωστισμού που θα νιώθεις μόνος. Ημέρες που το κινητό σου δε θα σταματήσει να χτυπά, μα θα νιώθεις και πάλι μόνος. Ημέρες που εφευρετικά θα αποφύγεις την πρόταση του καλύτερού σου φίλου για μια μπύρα με θέα από τα κάστρα, ημέρες που δε θα αποχωριστείς λεπτό τα ακουστικά σου στο δρόμο, επιδιώκοντας την απομόνωση. Τις ημέρες εκείνες, θα αποζητάς τις δικές σου γωνιές, είτε εσωτερικά είτε εξωτερικά, με ένα τσιγάρο στο χέρι και την αγαπημένη σου μουσική. Ο κόσμος θα σε κουράζει ψυχικά, η επικοινωνία θα σε βαραίνει. Ίσως έχεις τάσεις φυγής. Λατρεύεις να βλέπεις τα τρένα να ξεκινούν για το άγνωστο. Άλλοτε, πάλι, μπαίνεις μέσα σε αυτά. Αγνοείς τους γύρω σου. Φεύγεις, το κάνεις για σένα, και το κάνεις μόνος σου. Κι εκεί στα μέσα της διαδρομής, συνειδητοποιείς την ευεργετικότητα της, από επιλογής, μοναξιάς…
Μη φοβάσαι. Δε σημαίνει πως έγινες εν μία νυκτί αντικοινωνικός. Ούτε πως η ζωή σου είναι ανυπόφορη. Εντάξει, ίσως και να γίνεται κάποιες στιγμές. Κανείς δε πορεύεται σε ροδοπέταλα. Και ναι, έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε νοιάζονται, που σε αγαπούν. Φίλους που επέλεξες να γίνουν οικογένεια. Αλλά εσύ θα συνεχίσεις να νιώθεις μόνος. Ξέρεις γιατί; Διότι αυτό που πραγματικά σου λείπει, είσαι εσύ. Ένας εαυτός πριν δώσει, δοθεί, απογοητευτεί, πληγωθεί. Ένας εαυτός που θα περάσει στην αφάνεια μέχρι να χτίσει και πάλι τους τοίχους του. Στη διαδικασία λοιπόν της επικείμενης τούτης ανασυγκρότησης, θα είσαι, και πρέπει να είσαι, μόνος.
Όσο εκείνος ο παλιός εαυτός, που σου φαντάζει πια ξένος, χτίζει από την αρχή τις άμυνες του, οτιδήποτε άλλο περιττεύει. Ξοδεύεις τόσο ψυχικό χρόνο σε αυτό, που οτιδήποτε άλλο σε κουράζει. Κι εσύ νιώθεις ήδη εξαντλημένος. Κι ας μη βγήκες λεπτό από την κάμαρα σου. Θα περάσουν κι άλλα τέτοια μερόνυχτα στην βαρετή, πλέον, κάμαρά σου. Θα σου γίνει συνήθεια. Θα αναζητάς τη γαλήνη ανάμεσα σε τέσσερα ντουβάρια. Αυτή η τόσο χρονοβόρα και επίπονη διαδικασία, θα βγάλει από πάνω σου όλες σου τις προσωπίδες. Ίσως αναλωθείς σε δάκρυα και τσιγάρα. Σου υπόσχομαι όμως… είναι για καλό.
Και είναι για καλό, διότι ο άνθρωπος που θα βγει από την κάμαρα εκείνη, δε θα έχει καμία σχέση με τον άνθρωπο που ήταν όταν μπήκε.
Ο εαυτός αυτός θα έχει μετατρέψει την απόρριψη σε μάθημα, και το μάθημα σε ευκαιρία. Ο εαυτός αυτός δε θα επιτρέψει σε κανένα πισωγύρισμα του παρελθόντος να βλάψει τα τείχη του παρόντος. Και τότε θα περπατάς και πάλι ανάμεσα σε αγνώστους, μα δε θα νιώθεις μόνος. Θα έχεις εσένα, θα έχεις ανακτήσει εκείνον το παλιό σου εαυτό. Εκείνον που έψαχνες απεγνωσμένα σε νύχτες ατέρμονες.
Τότε μοναχά είμαστε πραγματικά μόνοι, όταν χάνουμε εμάς…
«25/11, 18:51, στην κάμαρά μου».
Γεννήθηκε στην Έδεσσα το 2000. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Tμήματος Iστορίας & Aρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ασχολείται χρόνια ερασιτεχνικά με την αρθρογραφία ενώ, για το OffLine Post, τα άρθρα της φιλοξενούνται στην κατηγορία των Kοινωνικών.
