Της Άννας-Νικολέτας Γρίβα,
Με αφορμή την πρόσφατη ταινία Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves, και την εμπειρία που έχω αποκτήσει τον τελευταίο χρόνο από επιτραπέζια παιχνίδια ρόλων (role playing games- RPG), και συγκεκριμένα το γνωστό D&D, αποφάσισα να τους αφιερώσω το παρόν άρθρο, καθώς θεωρώ ότι αποτελούν ένα αρκετά ιδιαίτερο είδος παιχνιδιού. Βρίσκονται στο μεταίχμιο μεταξύ βιντεοπαιχνιδιών και επιτραπέζιων, χαρίζοντας στον παίκτη μια μοναδική ελευθερία κινήσεων, δυνατότητα μυθοπλασίας και ευκαιρία για μια ποιοτική συνεύρεση με φίλους, σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από τα online παιχνίδια μεταξύ αγνώστων και τις παθητικές μαζώξεις με την «παρέα» των κινητών τηλεφώνων.
Σκοπός μου δεν είναι να αναλύσω τους κανόνες του συγκεκριμένου παιχνιδιού, αλλά να παραθέσω μερικούς λόγου, για τους οποίους αξίζει, κατ’ εμέ, να δώσει κανείς στο D&D, και σε άλλα παιχνίδια τέτοιου είδους, μια ευκαιρία, καθώς και να αποδείξω πως, παρά την κοινή πεποίθηση, συνιστούν ευκαιρία για κοινωνικοποίηση και όχι για απομόνωση. Κατά πρώτον, συνδυάζει, όπως ανέφερα και προηγουμένως, τα θετικά στοιχεία ενός βιντεοπαιχνιδιού, με αυτά ενός επιτραπέζιου. Από τα βιντεοπαιχνίδια δανείζεται το πλάσιμο χαρακτήρων, στους οποίους ο παίκτης μπορεί να δώσει την εμφάνιση που επιθυμεί, τη φυλή (race) –εκτός από ανθρώπους, συναντά κανείς και ξωτικά, νάνους, ορκ…–, αλλά και την τάξη (class). Μπορεί, κατ’ αυτόν τον τρόπο, κανείς να αποτελεί ήρωα που παλεύει από απόσταση με τη βοήθεια ισχυρών ξορκιών, ή να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης, χρησιμοποιώντας όπλα κάθε λογής, ή και τη σωματική του δύναμη.
Έτσι, μπορεί να ξεφύγει από την πραγματικότητα, να φανταστεί τον εαυτό του σε έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από το δικό μας, ή ακόμη και να ξεδιπλώσει τη δημιουργικότητά του, πλάθοντας χαρακτήρες, που σε τίποτα δεν ομοιάζουν με τον ίδιο. Την πιο δημιουργική, όμως, θέση στο παιχνίδι δεν έχουν οι παίκτες, αλλά ο αφηγητής, ο λεγόμενος DM (Dungeon Master), μέσα στον κόσμο του οποίου ζουν την περιπέτεια οι ήρωες. Η έκβαση του παιχνιδιού, άλλωστε, εκτός από τα ζάρια, βασίζεται στις αποφάσεις του ιδίου.
Από τα επιτραπέζια παιχνίδια, από την άλλη, το D&D αξιοποιεί την ύπαρξη ζαριών, χαρτιών με τα απαραίτητα στοιχεία των παικτών, ίσως και ταμπλό –κατά τη βούληση του αφηγητή–, αλλά κυρίως, τη μοναδική διάδραση μεταξύ παικτών, που συνεργάζονται ή και ανταγωνίζονται, συζητώντας, τρώγοντας, γελώντας…
Έτσι, λοιπόν, μπορώ, με βεβαιότητα, να πω ότι τα παιχνίδια τέτοιου είδους φέρνουν τους φίλους κοντά μεταξύ τους, επιτρέποντάς τους, ταυτόχρονα, να ξεδιπλώνουν τη φαντασία τους, να εξασκούν την αγάπη τους για την επίλυση γρίφων, την κατάστρωση σχεδίων για απόδραση ή μάχη, και τη ζωή σε κόσμους του παρελθόντος –συνήθως μεσαιωνικούς– με πλάσματα και ταξιδιώτες κάθε λογής. Άρα, γιατί κανείς να μην το δοκιμάσει;
