Της Ζωής Σπέντζα,
Το ότι ζούμε σε έναν κόσμο εξελισσόμενο, που προοδεύει μέρα με τη μέρα σε όλους τους τομείς ζωής, δεν συνάδει απαραίτητα και με τη δική μας προσωπική πρόοδο. Πολλές φορές, ο άνθρωπος ως μονάδα, αδυνατεί να ακολουθήσει αυτούς τους ρυθμούς της αλματώδους εξέλιξης, με αποτέλεσμα ο ίδιος να μένει πίσω. Πίσω σε αντιλήψεις, συνήθειες, πίσω σε εκείνα τα πιστεύω, που δεν ταιριάζουν στο τώρα, αλλά σε μία άλλη εποχή. Είναι δύσκολο να αποδεχτεί το καινούριο ή έχει επαναπαυθεί τόσο στο παλιό, που βολικά θεωρεί πως τίποτα δεν περνάει από το χέρι του;
Πόσες είναι οι φορές που άκουσες κάποιον να σου λέει «θα αλλάξω» και δεν άλλαξε ποτέ; Πόσες φορές σου είπε «συγγνώμη δεν θα επαναληφθεί» και έκανε ακριβώς τα ίδια; Πέρα από τον υπερφίαλο εγωισμό του, σκέφτηκες ποτέ ότι δεν θέλει να προσπαθήσει να διορθώσει κάτι που τον κατατάσσει σε θέση πλεονεκτική; Που τον κάνει να νιώθει ανώτερος; Που του καλύπτει αυτό το κενό της ανασφάλειας που κάποιος άλλος του έχει δημιουργήσει; Σε αυτήν την περίπτωση, νομίζω χρειάζεται μια ανάλυση που ξεφεύγει από ένα επιφανειακό, «μου φέρθηκε άσχημα, γιατί είναι ανόητος».
Μάλλον σου φέρθηκε άσχημα, γιατί του έμαθαν να φέρεται άσχημα. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης για αυτή τη συμπεριφορά, έχει ο τρόπος με τον οποίο οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Πολλές φορές, μεγαλώνουν σε ένα μη οριοθετημένο περιβάλλον, που θέτει σε κίνδυνο, όχι μόνο τη σταθερότητα της οικογένειας, αλλά και τον χαρακτήρα των ίδιων. Δεν αντιλαμβάνονται, όπως θα έπρεπε, και αυτό είναι γεγονός, την ιεραρχία μέσα στον χώρο αυτόν, όπου τα δικαιώματα συνοδεύονται από υποχρεώσεις και οι απαιτήσεις χαλιναγωγούνται από τη λογική και τον σεβασμό. Όχι, το παιδί δεν αποκλίνει. Το παιδί μεγάλωσε σαν να είναι το μοναδικό στον κόσμο και βγήκε στη κοινωνία χωρίς να ξέρει να συνυπάρχει, και ενίοτε να υποχωρεί εκεί που πρέπει, να αποδέχεται τη διαφορετική γνώμη, να αποδέχεται το όχι.
Δεν αμφισβητεί κανείς τη δύναμη της αγάπης, της γονικής αγάπης. Ακόμα και γονείς άπειροι, απροετοίμαστοι, γονείς με δικές τους συναισθηματικές δυσκολίες και προβλήματα, είτε το δείχνουν είτε όχι, αγαπούν τα παιδιά τους. Δεν θεωρώ, όμως, πως η αγάπη μπορεί να δικαιολογήσει την ανατροφή ενός μονοδιάστατου ατόμου. Αν αυτό σας ακούγεται υπερβολικό, σκεφτείτε πόσες φορές ήρθατε αντιμέτωποι με ένα αδιάλλακτο άτομο. Που όχι μόνο διαφωνούσε, αλλά αδιαφορούσε για τα θέλω και τα πιστεύω σας. Ποιος του έδωσε τόση δύναμη να νομίζει ότι ορίζει τι είναι λάθος και τι σωστό και ποιος τον έκανε αυθεντία; Οι γονείς; Ναι, αλλά όχι μόνο.
Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, η οικογένεια δίνει τις βάσεις και μετά το άτομο είναι εξ ολοκλήρου υπεύθυνο για τις πράξεις του και την εξέλιξή του. Προσωπικά, πιστεύω πως όσο και να θες να αλλάξεις, η νοοτροπία και οι αντιλήψεις σου δεν είναι κάτι που μπορείς να αποτινάξεις εύκολα. Τουλάχιστον, όχι από τη μία στιγμή στην άλλη και χωρίς τον δικό σου προσωπικό «αγώνα». Για αυτό, λοιπόν, δεν εκπλήσσομαι πλέον, όταν έρχομαι αντιμέτωπη με κάποιον που, όχι μόνο απαξιώνει την άποψη μου, χωρίς να διαθέτει το παραμικρό επιχείρημα, αλλά στην προσπάθεια του να επιβληθεί, προσβάλλει και επιτίθεται, σωματικά ή λεκτικά. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτοί ακριβώς είναι οι άνθρωποι που δεν θέλησαν ή δεν προσπάθησαν να κάνουν αυτόν τον «αγώνα». Και εδώ το πράγμα σοβαρεύει.
Όπως είπε κάποτε ο Ακινάτης, «Η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια», και θεωρώ ότι πάντα συνοδεύεται από το θράσος. Το θράσος που διακατέχει κάποιον και αυτός εμμένει στον επιθετικό τόνο της άποψής του, όχι επειδή είναι γνώστης, αλλά επειδή είναι εγωιστής και δεν δέχεται το όχι. Το όχι που μπορεί ακούσει σε επαγγελματικό, σε φιλικό, σε ερωτικό επίπεδο. Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι σε θέση να υποτιμά καμία και κανέναν, απλά και μόνο επειδή διαφέρει από τον ίδιο.
Αυτά ισχύουν για όλους μας. Εξετάζοντας, όμως, το θέμα υπό το πρίσμα των σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων, τα αγόρια μεγαλώνουν, ακόμα και σήμερα, διαφορετικά από τα κορίτσια. Ένα μέρος της ανατροφής αυτής έρχεται από το παρελθόν και την αντίληψη πως «ο άντρας της οικογένειας είναι η κολώνα του σπιτιού μας». Μία αντίληψη που ωθεί τα κορίτσια να προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν είναι μόνο «καλές νοικοκυρές και μανάδες». Θα τον έλεγε κανείς έναν αέναο αγώνα για δικαίωση και αποδοχή; Πιθανότατα. Προσωπικά, θεωρώ ότι και μόνο αυτή η αντίληψη, κάνει το γυναικείο φύλο, εν μέρει αδίκως, επιθετικό απέναντι στους άνδρες. Μάλιστα, αυτή η επιθετικότητα πολλές φορές εκφράζεται με θυμό και αβάσιμο μίσος απέναντι στο άλλο φύλο, αποδεικνύοντας πως δεν υπάρχει διάθεση για αποδοχή της αντίθετης γνώμης. «Τα πράγματα δεν είναι έτσι». Πόσο δεκτικός είσαι όταν ακούς αυτήν τη φράση; Η εξέταση του θέματος χρειάζεται αμεροληψία. Ναι, δεν είναι όλοι νάρκισσοι, δεν είναι όλοι εγωιστές, ανώριμοι, και αδιάλλακτοι. Πώς, όμως, να μην είσαι προκατειλημμένος με όλα αυτά που γίνονται; Ποιος σου εγγυάται ότι είσαι ασφαλής σε έναν κόσμο όπου ολοένα και αυξάνονται τα ποσοστά των γυναικοκτονιών και η πλειονότητα αντιμετωπίζει τις διαμαρτυρίες για τις αδικοχαμένες γυναίκες, ως άλλη μια αντίδραση «ακραίου φεμινισμού»; Ποιον εμπιστεύεσαι σε αυτή την περίπτωση, όταν όλοι γύρω σου «φοράνε παρωπίδες»; Πώς ερμηνεύεται εν προκειμένω η ωριμότητα;
Προσπαθώ εν τέλει να καταλάβω, πρόκειται για έναν αγώνα επικράτησης του ισχυρότερου; Και εάν ναι, ποιος ο νικητής και ποιος ο ηττημένος; Ποιος κερδίζει το έπαθλο; Και ποιο, στην τελική, είναι αυτό το έπαθλο; Ας έρθει, επιτέλους, μία στιγμή στη ζωή μας, όπου δεν θα υποτάσσονται όλα στο πνεύμα ενός αδιάκοπου ανταγωνισμού ανάμεσα μας. Δεν ξέρω αν όσο εξελισσόμαστε, αυξάνεται ή μειώνεται αυτή η πιθανότητα, αλλά πόσο αισιόδοξος μπορείς να είσαι σε έναν κόσμο που βασίζεται στις αυταπάτες του; Για να προχωρήσεις, πρέπει να αποδεχτείς. Να αποδεχτείς πρώτα από όλα το παρελθόν και να γίνεις δεκτικός στο όχι από όπου και αν προέρχεται. Αυτό, σίγουρα δεν θα γίνει αν προσπαθείς να κάνεις «τη Μήδεια, Σταχτοπούτα» (Λιλή Ζωγράφου) ούτε όμως νομίζω πως θα βρούμε τη τομή, προσπαθώντας να καλύψουμε τη μητριαρχία, με πατριαρχία. Έχουμε στο “DNA” μας και τα δύο στοιχεία. Μένει μόνο να τα ταιριάξουμε και να τα αποδεχτούμε.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Πόσο σημαντικό είναι να βάζουν όρια οι γονείς στα παιδιά;, ellanaktikh0dash.com, διαθέσιμο εδώ
