Της Ρένας Δανατζή,
Τα ξημερώματα της Τετάρτης ξύπνησα απότομα από έναν ενοχλητικό βήχα. Πήρα μία καραμέλα από ευκάλυπτο και μπήκα στο Facebook να σκρολάρω μέχρι να με πάρει ξανά ο ύπνος. Το μάτι μου πέφτει σε ένα άρθρο με τίτλο: «Εκτροχιασμός τρένου με πολλούς τραυματίες». Προφανώς, ήταν από τα πρώτα άρθρα που γράφτηκαν για το συμβάν, αφού οι πληροφορίες ήταν λιγοστές, και σε καμία περίπτωση δεν αποδιδόταν το μέγεθος της τραγωδίας. Την επόμενη μέρα, ανοίγω τα μάτια μου και σχεδόν αμέσως μπαίνω στο Internet για να δω αυτό που σε καμία περίπτωση δεν ήθελα, αλλά και δεν φανταζόμουν. Σύγκρουση τρένων με δεκάδες νεκρούς, αγνοούμενους, τραυματίες, πολτοποιημένα βαγόνια και μία ολόκληρη χώρα στο πόδι για ένα από τα χειρότερα δυστυχήματα που έχουν καταγραφεί τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια.
Λυπάμαι πραγματικά και βαθιά για τους ανθρώπους που εμπλέκονται στο τραγικό συμβάν, όμως όσο άχαρος κι αν είναι αυτός ο ρόλος, πρέπει κάποια στιγμή να αποδοθούν ευθύνες όταν η φωτιά ακόμα καίει. Ο κύριος Μητσοτάκης κινητοποιήθηκε άμεσα, αν και αυτό ήταν το απολύτως φυσιολογικό. Δεν θα έπρεπε, δηλαδή, να του δώσουμε συγχαρητήρια για τα αυτονόητα. Ο κύριος Καραμανλής παραιτήθηκε 20 (!) ώρες μετά το συμβάν, αναρτώντας μάλιστα μία επιεικώς απαράδεκτη ανακοίνωση στο Facebook, η οποία μάλιστα κέρδισε και το ειρωνικό μου like. Σύμφωνα με τον πρώην Υπουργό, λοιπόν, οι ευθύνες βαραίνουν τους αρμόδιους Υπουργούς της τελευταίας 20ετίας (και σε αυτό συμφωνούμε). Δεδομένης, βέβαια, της σχεδόν 4ετούς θητείας του, ήταν υποχρεωμένος, αν όχι τουλάχιστον να γνώριζε την κατάσταση, να έκανε κάτι για να τη διορθώσει.
Τα τελευταία 20 χρόνια έχουν περάσει από την εξουσία όλα τα μεγάλα κόμματα, επομένως εδώ δεν γίνεται λόγος για κομματικές ευθύνες, αλλά ξεκάθαρα για κρατική ανεπάρκεια. Το λάθος στη δήλωση Καραμανλή (την οποία σε γενικές γραμμές θεωρώ ειλικρινή κατάθεση ψυχής) είναι πως προσπάθησε με πλάγιο τρόπο να ασκήσει μικροπολιτικά παιχνίδια στη χειρότερη συγκυρία της θητείας του – και αυτό δεν τον τιμά καθόλου.
Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι απλό. Το κράτος είναι λίγο. Το κράτος φαίνεται, όχι απλά να μην έχει τον έλεγχο της κατάστασης, αλλά να το γνωρίζει και να μην αντιδρά, λες και βρίσκεται καθηλωμένο. Από αυτήν την κατάσταση, φυσικά, προκύπτει το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα. Το πρόβλημα των πελατειακών σχέσεων που, είτε αρέσει είτε όχι, αποτελεί λατρεμένη τακτική όλων των κομμάτων ανεξαιρέτως. Είναι αυτή η γελοία λογική του παραλόγου, κατά την οποία άνθρωποι χτυπούν τις πόρτες πολιτικών γραφείων και πληρώνουν ως αντάλλαγμα μία θέση στο δημόσιο για τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους κ.λπ.
Αυτή η αθλιότητα που ξαφνικά βλέπουμε τον γείτονα να είναι σε μία θέση καλοπληρωμένη από το πουθενά. Θέσεις στις οποίες οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν, είτε γιατί δεν έχουν το μορφωτικό επίπεδο είτε γιατί δεν κατέχουν την υψηλή εξειδίκευση που απαιτείται. Ο υπάλληλος του ΟΣΕ, που δεν έκανε σωστά τη δουλειά του και είχε ως αποτέλεσμα το προχθεσινό εφιαλτικό περιστατικό, ήταν μία τέτοια περίπτωση. Μία περίπτωση ενός ακατάλληλου ανθρώπου για να βρίσκεται σε μία τόσο καίρια θέση.
Επομένως, έχουμε ένα κράτος «λούνα παρκ», με πολύ ακριβό εισιτήριο, ένα σιδηροδρομικό δίκτυο ”rollercoaster” σκουριασμένο, χωρίς να πληροί τις προδιαγραφές και τα πρότυπα ασφαλείας, δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους που μπαίνουν με το χέρι του «Θεού» σε δουλειές και μία πολιτική εξουσία που επενδύει τα λεφτά της στη ”Disneyland” και σφυρίζει κλέφτικα. Σφυρίζει κλέφτικα σε φωτιές, σε πνιγμούς, σε δυστυχήματα, σε όλα…
