Της Βαλέντιας Γιαννακοπούλου,
Για σένα που ξέρεις πως ποτέ το όνομα σου δεν θα γραφτεί στο βιβλίο της ιστορίας κι η εικόνα σου δεν θα κάνει το γύρω των ΜΜΕ. Σε σένα που ξέρεις πως κανένας δεν θα έρθει να τιμήσει τις πράξεις και τα λόγια σου με τίτλους και παράσημα κι ας τα αξίζεις. Ναι, σε σένα αναφέρομαι, που τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν σe αγγίζει και είναι τόσο μακρινά..
Κι όμως αναζητάς τ΄ απίθανα.
Σε έχω δει μέσα στο χάος να βρίσκεσαι πάντα εκεί, να βοηθάς το ζευγάρι προσφύγων στην γειτονιά μας να εγκατασταθεί, να χαμογελάς στα παιδιά που έσπασαν την λάμπα στο δρόμο μας παίζοντας, να ταΐζεις τ αδέσποτα της γειτονιάς.
Σε έχω δει να μιλάς στο δρόμο φλεγόμενος για ιδέες και έπειτα, να τριγυρνάς για ώρες σκεφτικός και αμίλητος.
Και ήθελα να ξέρεις πως αυτό είναι κάτι το ηρωικό για το κόσμο μας…
Κάθε φορά που βλέπω στις ειδήσεις ακόμα ένα προπύργιο ελευθερίας να καπηλεύεται και να πέφτει… θυμάμαι εσένα… θυμάμαι πως υπάρχουν οι ήρωες του δρόμου…
Άνθρωποι που δεν ξέρουμε και ποτέ δεν μάθαμε το όνομα τους… που ήταν εκεί υψώνοντας το ανάστημα τους μπροστά στη βία και την αδικία… που δεν έσκυψαν το κεφάλι μπροστά σε προσβολές… που βοήθησαν εκεί που δεν είχαν κανένα όφελος… που κατάφεραν και ξαναστάθηκαν στα πόδια τους και μετά σε όποιον άλλον το χρειάστηκε..
Έτσι… χωρίς ονόματα, χωρίς προϋποθέσεις…
Που παρέμειναν ως το τέλος αθεράπευτα ρομαντικοί και ονειροπόλοι…
Άνθρωποι που ακόμα η τέχνη και η μουσική αγγίζει την καρδιά τους… κι ας την έχει ραγίσει ο κόσμος…
Άνθρωποι με «τσαγανό», που το απέκτησαν κάνοντας φίλο τον εαυτό τους στις πιο δύσκολες στιγμές κι ας ήξεραν ότι κρύβουν και τέρατα..
Άνθρωποι που δεν σκέφτηκαν ότι ξοδεύονται δίνοντας… αλλά ότι πλουτίζουν μόνο όταν όλοι έχουν….
Άνθρωποι, όπως εσύ κι εγώ, που αποφασίσαμε πως η ψυχή μας δεν χωράει σε κλουβιά και πρέπει πάση θυσία να την κρατήσουμε ελεύθερη… Και κάπως έτσι καθημερινά κι αθόρυβα γράφουμε ένα βιβλίο για τους ήρωες εκείνους του δρόμου, που θέλησαν να ζήσουν λίγο πιο ανθρώπινα…
Πιστεύοντας στην ελευθερία του λόγου και της σκέψης, πιστεύοντας σε έναν καλύτερο κόσμο για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος και θρησκείας…. Έναν κόσμο που όλα τα παιδιά θα έχουν πατρίδα και η εκπαίδευση δεν θα αστυνομεύεται από ανθρώπους με όπλα και κράνη…. Αλλά από ανθρώπους με όνειρα και μεράκι!
Στον κόσμο αυτό που σεργιανίζουν οι ήρωες των δρόμων… τα στενά είναι ασφαλή για κάθε κορίτσι… δεν υπάρχουν βιασμοί γιατί οι άνθρωποι έχουν μάθει να ερωτεύονται και να αγαπούν ξανά….
Στον κόσμο αυτό επίσης, οι άνθρωποί του έχουν μάθει να χαμογελούν….
Γιατί οι ήρωες του δρόμου δεν ξέχασαν ποτέ να χαμογελούν ακόμα και μέσα στα σκοτάδια… δεν κατάφεραν ποτέ να τους το πάρουν αυτό, θα τους δεις πάντα να γελάνε όσο παράξενα κι αν είναι τα πράγματα.
Και ένα τελευταίο, που σίγουρα θα σε βοηθήσεις να τους καταλάβεις. είναι εκείνο το απίστευτα σπινθηροβόλο βλέμμα τους. Καλά θα κάνεις να προσέξεις όταν τους κοιτάς στα μάτια, γιατί είναι γεμάτα φωτιά και γι αυτό θα σε μετρήσουν πριν σου απευθυνθούν κατάματα.. αν αντέχεις να γίνεις ένας απ αυτούς.
Είναι αυτοί που υποστηρίζουν την ζωή με το λόγο τους… Και μαθαίνουν και στους άλλους ότι ο λόγος έχει αξία, γιατί έχει μέσα του ψυχή.
Δεν είναι άνθρωποι με ξεχωριστή εμφάνιση και ιδιαίτερα γούστα και στέκια… αντιθέτως πιθανότατα να τους πετύχεις στην πιο απρόσμενη γωνιά, ιδιαίτερα λιγομίλητους, αλλά πάντα με μια βαθιά ευγένεια – όχι τυπική- βρίζουν και θυμώνουν.. αλλά πάντα με μια ατίθαση αξιοπρέπεια που σε κάνουν να τους σεβαστείς φυσικά… οι ήρωες του δρόμου είναι γύρω μας και δίπλα μας…
Εσύ τους έχεις δει;!
Είναι τελειόφοιτη σπουδάστρια στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Δραστηριοποιείται σε πολιτιστικές, κοινωνικές και εθελοντικές ομάδες, ενώ επίσης παρακολουθεί συνέδρια και συμμετέχει σε ακαδημαϊκά σεμινάρια. Στον ελεύθερο της χρόνο απολαμβάνει την ανάγνωση εγχειριδίων περί τεχνών και φιλοσοφίας.
