Του Γιάννη Μυταυτσή,
Σαράντα έξι χρόνια συμπληρώθηκαν από την εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου. Μια εξέγερση που έμελλε να θέσει τις βάσεις για την επιστροφή στη Δημοκρατία. Καθώς η γενναιότητα των παιδιών την εποχή της φίμωσης, για τις ιδέες της ελευθερίας του λόγου, της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας ήταν πιο επίκαιρες από ποτέ. Αυτές οι κυρίαρχες ιδέες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου οδήγησαν στη μαζική αντίθεση απέναντι στο καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών.
Στις 14 Νοεμβρίου έγινε η κατάληψη στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, η οποία κατέληξε στις αιματοχυσίες της 17ης Νοεμβρίου. Το κίνημα των φοιτητών αυτοαποκαλούνταν «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», παραπέμποντας στο έργο του Διονυσίου Σολωμού, ο οποίος εμπνεύστηκε από τον αγώνα των ανθρώπων του Μεσολογγίου απέναντι στους Οθωμανούς. Μάλιστα, η οργάνωση των φοιτητών ήταν ταχεία και λειτουργική τη στιγμή που κυριαρχούσε το αίσθημα της ελευθερίας, καθώς μέσα στο Πολυτεχνείο λειτούργησε ραδιοφωνικός σταθμός, ιατρείο κ.α. Έως ότου η ιστορία γράψει με μαύρα γράμματα τη μοιραία κατάληξη των φοιτητών και όχι μόνο – το Πολυτεχνείο ήταν ένα κίνημα του λαού και ξεκινούσε από τους φοιτητές – που έδωσαν το αίμα τους για να διαδώσουν και να κάνουν σαφές το μήνυμα της Δημοκρατίας.
Το ζήτημα όμως που εγκύπτει σήμερα είναι αν πραγματικά οι νέοι θυμούνται ή ξεχνούν εκείνον το Νοέμβρη; Το Πολυτεχνείο ήταν ένα κίνημα του λαού για το λαό, της ελεύθερης διάδοσης των ιδεών μέσα στη Δημοκρατία και στα Πανεπιστήμια. Σήμερα όμως σαράντα έξι χρόνια μετά και σε κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου τα τελευταία χρόνια το μήνυμα φαίνεται πως βεβηλώνεται, οι αρχές και οι αξίες φαίνεται πως παρερμηνεύονται και τα αποτελέσματα σε κάθε επέτειο είναι δυστυχώς λυπηρά.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να πάρει δραστικά μέτρα γεμίζοντας την Αθήνα με αστυνομικές δυνάμεις δίνοντας την εντύπωση πως η πρωτεύουσα είναι φρούριο. Πέρσι υπήρξαν σπασμένα ATMs, τζαμαρίες μαγαζιών και οι περισσότεροι κάδοι είχαν πάρει φωτιά. Μάλιστα, προπηλακίστηκαν βουλευτές του τότε κυβερνώντος κόμματος, δείχνοντας ότι φόρο τιμής στο Πολυτεχνείο μπορούν να αποδώσουν μόνο οι λίγοι.
Αναρωτιέμαι όμως, μήπως έχει δημιουργηθεί η λανθασμένη άποψη ότι το Πολυτεχνείο ανήκει σε κάποιους – λίγους; Διότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι η ιστορία της χώρας μας και συμβολίζει το τέλος της Χούντας. Δεν γίνεται κάθε χρονιά οι αντιεξουσιαστικές ομάδες να θέτουν εαυτό ως θεματοφύλακες της επετείου και της ιστορικής πραγματικότητας. Γιατί το Πολυτεχνείο δεν ανήκει σε κανέναν κομματικό φορέα και σε καμία αντιεξουσιαστική ομάδα. Γιατί η εξέγερση δεν ανήκει στους λίγους, αλλά στο λαό και ο κάθε Έλληνας πολίτης έχει το δικαίωμα να τιμά το Πολυτεχνείο με τρόπους που δείχνουν τη πραγματική πλευρά του μηνύματος και όχι τη παραχάραξη της πραγματικότητας.
Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες πρέπει με τις πράξεις μας να αποδεικνύουμε ότι η Δημοκρατία δεν βρίσκεται σε γύψο και ότι οι αρχές της εξέγερσης των φοιτητών και του λαού απέναντι στη Δικτατορία των Συνταγματαρχών, είναι ακόμη ζωντανές και κυρίαρχες στο δημόσιο διάλογο. Συνεπώς, οι νέοι πρέπει να θυμούνται εκείνο το Νοέμβρη με τον τρόπο που επιτάσσει η ιστορική αλήθεια και όχι με το τρόπο που δρουν ορισμένες παρακρατικές ομάδες.
Γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο Χαλκιδικής. Είναι απόφοιτος του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και μεταπτυχιακός φοιτητής στο ΠΜΣ Βυζαντινής Φιλολογίας - Παλαιογραφίας, στο ίδιο τμήμα. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαϊου ήταν υποψήφιος κοινοτικός σύμβουλος στην κοινότητα Αγίου Νικολάου.
