Της Νικολίνας Μάνη,
Προ ημερών, γιορτάστηκε από πολλούς η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, με τον γνωστό –κατά κανόνα– εμπορευματοποιημένο τρόπο. Καρδούλες, λουλούδια, σοκολάτες, δώρα, ζευγαράκια, κλπ. κλπ. Εν αντιθέσει, όσοι είναι μόνοι τους, πιθανότατα εκείνη τη μέρα να αισθάνονται πιο μοναχικοί, ίσως να τους διαπνέει και ένα συναίσθημα απελπισίας του τύπου «πότε θα ερωτευτώ κι εγώ;» ή έστω, «πότε αυτό το συναίσθημα θα γίνει αμοιβαίο;», στην περίπτωση ενός ανεκπλήρωτου και μονόπλευρου έρωτα.
Συχνό φαινόμενο, αναμφισβήτητα, είναι πια να νιώθει κανείς ότι ερωτεύεται, ή σωστότερα, «κολλάει» εύκολα με άτομα. Όσο κι αν το απαρνιέται, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να ερωτευτεί. Συχνά, η έμφυτη αυτή ανάγκη μάς κάνει να δημιουργούμε πλάσματα συναισθημάτων για ανθρώπους, παρά το γεγονός ότι στην πραγματικότητα τίποτα παραπάνω δεν νιώθουμε πέρα από αγνή συμπάθεια για δαύτους. Κάπου εδώ μπορούμε να διαπιστώσουμε το εξής: ονειρευόμαστε το ιδανικό και το «τοποθετούμε» ιδεατά κατ’ επιλογήν σε κάποια άτομα που συναντάμε στο πέρας της ζωής μας. Πρόκειται, δυστυχώς, για μέσα που ασυνείδητα επιλέγουμε για να ερωτευθούμε, σαν ένα στημένο παιχνίδι με προδιαγεγραμμένη ημερομηνία λήξης. Πρόκειται μονάχα για τους δούρειους ίππους της αγάπης μας. Αποτελούν, δηλαδή, οχήματα, στα οποία επιβιβάζουμε το ιδανικό που θέλουμε να βιώσουμε, με τελικό προορισμό όντως να τον/την ερωτευτούμε. Θα συμβεί άραγε, όμως, αυτό όπως το έχουμε σχεδιάσει, ή θα επιφέρουμε το αντίθετο αποτέλεσμα;
Ο λεγόμενος αυτός έρωτας λειτουργεί σαν μια ψευδαίσθηση στο μυαλό μας. Πλάθουμε νοερά μια συγκεκριμένη πραγματικότητα για το ταίρι μας, την οποία ταιριάζουμε στα γούστα μας και στις απαιτήσεις μας, χωρίς όμως να βρίσκουμε την ανάλογη ανταπόκριση στα αλήθεια. Ως αποτέλεσμα, πληγωνόμαστε και θέτουμε σε άμεσο κίνδυνο την ψυχολογική μας διάθεση. Η πίεση, η υποκρισία προς τον ίδιο μας τον εαυτό, η μελαγχολία, αντικαθιστούν πια τον φερόμενο στο μυαλό μας έρωτα. Το συναίσθημα αυτός εξ αρχής ήταν ανύπαρκτο, απλώς βεβιασμένα το προκαλούμε συνήθως, προκειμένου να «εξαναγκαστούμε» να νιώσουμε αυτό που αισθάνονται οι λοιποί ερωτευμένοι γύρω μας. Μέχρι η αναζήτηση να φέρει το πρόσφορο και επιθυμητό αποτέλεσμα, οι μη ερωτευμένοι ίσως μείνουν με τη λύπη, αυτό το συγκινησιακό κενό που κατοικεί μέσα μας, ελλείψει της αγάπης.
Αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η ευτυχία μας δε νοείται να εξαρτηθεί από το αν έχουμε ή όχι σύντροφο. Πραγματικά, έχουν δίκιο σε ένα πρώτο στάδιο, αλλά ποιος άνθρωπος δεν θα ήθελε να βρει τον έρωτα; Έστω και για μια στιγμή στη ζωή μας, όλοι έχουμε σκεφτεί πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν είχαμε κάποιον δίπλα μας για να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας.
Οι άνθρωποι, στην προσπάθειά τους να αναζητήσουν τον δούρειο ίππο τους, αποδίδουν σε άλλους τις ποιότητες που τυχόν επιζητούν, ώστε αυτές να απαντούν ακριβώς στην έλλειψη που αισθάνονται μέσα τους. Έτσι, όταν ερωτευόμαστε –ή καλύτερα, νομίζουμε πως ερωτευόμαστε–, τη στιγμή αυτή φανταζόμαστε τις ιδιότητες αυτές στον άλλον, ο οποίος όμως δεν τις έχει. Ζούμε σε μια συναισθηματική αυταπάτη, επιζητώντας να νιώσουμε αυτό που μας λείπει. Συνακόλουθα έρχεται και η απομάγευση, η ακραία συνειδητοποίηση ότι όσα είχες φτιάξει στο μυαλό σου δεν αντιστοιχούν με την πραγματικότητα. Και σε αυτό το σημείο, ο απατηλός σας έρωτας φθάνει σε τέλμα, οι δρόμοι σας χωρίζουν. Ξαναμένεις μόνος σου, αρχίζεις να αμφισβητείς πάλι την υπόστασή σου ως άτομο. «Τι έκανα και δεν μου αξίζει το βίωμα αυτό;», «Υπάρχει ισόβια αγάπη;», «Υπάρχει το άλλο μου μισό;»… Απαισιοδοξία, και να πάλι, αχνοφαίνεται στο βάθος η παλιά γνώριμη τακτική: Θα βρω να αγαπήσω…; Όχι, δεν θα αγαπήσω αυθόρμητα, αλλά βεβιασμένα. Απλώς ένα άτομο χρειάζομαι, για να το μεταποιήσω νοερά σε αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι ως «ο έρωτας μου».
Συνήθης περίπτωση, εξάλλου, είναι στην εποχή μας αυτό που αποκαλούμε «φαντασιωσική αγάπη». Ερωτευόμαστε, δηλαδή, μια εικόνα, την εικόνα του άλλου, όχι αυτό που πράγματι είναι ο άλλος, αλλά αυτό που φανταζόμαστε ότι είναι. Κοινώς, κολλάς, νομίζεις πως αγαπάς, μια αγάπη στα όρια σχιζοφρένειας. Ερωτευόμαστε απλώς ένα ιδανικό. Το αβίαστο, αυθόρμητο συναίσθημα του έρωτα είναι λυπηρά δυσεύρετο στις μέρες μας. Με μια ορθότερη διατύπωση, δεν είναι δυσεύρετο ακριβώς. Τον έρωτα δεν πρέπει να τον αναζητείς για να τον βρεις βιαστικά. Κάποτε, θα σε πλησιάσει τυχαία, και εσύ αυθόρμητα θα τον αφήσεις να περάσει το κατώφλι της καρδιάς σου.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Ερωτευόμαστε ότι φανταζόμαστε, doctv.gr, διαθέσιμο εδώ
