Του Νάσσου Αγγελέτου,
Είμαι 19 ετών, μένω στην πανέμορφη Αθήνα, στο Γαλάτσι συγκεκριμένα, και έχω δύο αδερφές. Μεγαλώνοντας, μπορώ να πω ότι η σχέση μου με τη μουσική αναπτύχθηκε σταδιακά. Από μικρός έδειχνα το ενδιαφέρον για τα μουσικά όργανα, κυρίως όμως με συγκινούσε η ιδέα του να χαϊδεύω τις χορδές μιας κιθάρας. Δεν μπορώ να πω πως από παιδί γνώριζα ότι θα ασχοληθώ με το τραγούδι και τον χώρο της μουσικής, παρόλο που ήδη από το Δημοτικό πάντα συμμετείχα σε φεστιβάλ και σχολικές γιορτές, αφού οι δασκάλες μού μου πρότειναν να «αναλάβω» διάφορα τραγούδια.
Εκείνο που με ώθησε στο τραγούδι ήταν όπως προανέφερα η κιθάρα, την οποία και έμαθα να παίζω αυτοδίδακτα στα 17 μου. Δυστυχώς, δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να τη διδαχθώ σε κάποιο ωδείο από μικρότερη ηλικία, παρόλο που το είχα ψάξει και το είχα κυνηγήσει. Όλα, όμως, τελικά γίνονται για κάποιο λόγο… Κάποια στιγμή, μου χάρισαν μία κλασσική κιθάρα, η οποία μάλιστα ήταν σπασμένη, με γρατσουνιές και κακομεταχειρισμένη. Η συγκεκριμένη, λοιπόν, κιθάρα, με έκανε να καταλάβω πόσο πολύ αγαπάω τη μουσική! Η μικρή αυτή αφορμή ήταν αρκετή για να βγάλω το συμπέρασμα πως αυτή είναι το πάθος μου. Παράλληλα, με βοήθησε να ξεδιπλώσω το ταλέντο μου στο να γράφω στίχους, αλλά και να μελοποιώ. Αφού ξεκίνησα δειλά-δειλά να παίζω δύο-τρεις συγχορδίες, μέσα σε διάστημα ενάμιση χρόνου, μπόρεσα να συνοδεύω τον εαυτό μου σε διάφορα τραγούδια.
Σημαντική λεπτομέρεια είναι το γεγονός ότι και η αδερφή μου με ώθησε προς τη μουσική, αφού και η ίδια είναι επαγγελματίας τραγουδίστρια και τρέφει και αυτή ίδια αισθήματα για τη μουσική. Εξίσου βασικό παράγοντα αποτέλεσαν δύο φίλοι μου, οι οποίοι ήδη είχαν αρχίσει καιρό να ασχολούνται με τη μουσική και με βοήθησαν να δουλέψω τη φωνή μου. Θυμάμαι έντονα ότι καθόμασταν όλοι μαζί παρέα και περνούσαμε πολλές ώρες τραγουδώντας και παίζοντας κιθάρα. Για το Γαλάτσι ήταν κάτι πρωτόγνωρο, μία παρέα τριών αγοριών να βγαίνουν έξω με τις κιθάρες τους και να τραγουδάνε, παίρνοντας απλά έναν καφέ στο χέρι. Πολλοί το κορόιδευαν και το υποτιμούσαν, σε άλλους πάλι άρεσε η πρωτοτυπία μας και μας ενθάρρυναν να συνεχίσουμε, εφόσον κάναμε αυτό που αγαπάμε.
Έτσι και εγώ, ποτέ δεν σταμάτησα να δουλεύω πάνω στη μουσική. Εξέλιξα την ικανότητά μου στο παίξιμο της κιθάρας και όταν μάζεψα κάποια χρήματα, πήγα επιτέλους και αγόρασα μία ηλεκτροακουστική κιθάρα, τη Mandy, όπως την έχω ονομάσει. Με τη συγκεκριμένη περνούσα πολλές ώρες στη διάρκεια της ημέρας, μάθαινα νέα τραγούδια, νέες νότες, συγχορδίες, αρπίσματα κ.λ.π. Όταν, λοιπόν, ένιωσα έτοιμος και λίγο πιο σίγουρος για τον εαυτό μου, πραγματοποίησα την πρώτη μου ζωντανή εμφάνιση πριν γίνω 18. Το αποτέλεσμα ήταν καλύτερο των προσδοκιών μου, καθώς δεν περίμενα να μαζευτεί τόσος κόσμος, αλλά και ούτε να περάσουνε όλοι τόσο όμορφα (όσο κι εγώ άλλωστε).
Η αλήθεια είναι ότι στους γονείς μου δεν άρεσε η ιδέα του τραγουδιστή και αυτό το ήξερα, εφόσον η συγκεκριμένη διάσταση υπήρχε και με την αδερφή μου, ωστόσο, η μουσική έκανε εκείνη κι εμένα ευτυχισμένους. Οπότε, οι γονείς μας το δέχτηκαν. Άρχισα, λοιπόν, σιγά-σιγά να ανεβάζω βίντεο στον λογαριασμό μου στο instagram και στο facebook. Είχα λάβει θετικά σχόλια, αλλά και αρνητικά, τα οποία φυσικά σεβόμουν. Άλλωστε, καταλάβαινα αν οι ερμηνείες μου ήταν καλές, μέτριες ή κακές, και φρόντιζα κάθε φορά να βελτιώνομαι και να διορθώνω τα λάθη.
Μία μέρα, βλέποντας τηλεόραση, είδα μία διαφήμιση του «The Voice of Greece» για δηλώσεις συμμετοχών κι αφού το σκέφτηκα πολύ, δήλωσα και εγώ συμμετοχή. Από μέσα μου σκέφτηκα, «γιατί να μην το ρισκάρω;» δεν έχω να χάσω κάτι, αντιθέτως, μάλιστα, μόνο να κερδίσω. Πράγματι, μία μέρα, ένα Σάββατο πρωί συγκεκριμένα, σηκώνομαι και πάω στην οντισιόν του «The Voice». Αφού πέρασα από διάφορες οντισιόν της εκπομπής, έφτασε η μεγάλη μέρα που το ανακοίνωσα στη μητέρα μου και τον πατέρα μου, δεδομένου ότι δεν ήξεραν ότι θα βγω στην τηλεόραση να τραγουδήσω. Το τραγούδι που επέλεξα, λοιπόν, ήταν το «Είναι κάτι λαϊκά», του Νίκου Οικονομόπουλου. Ανέβηκα, λοιπόν, πάνω στο stage με πάρα πολύ άγχος και τελικά, ο Σάκης Ρουβάς, πατώντας το κουμπί της καρέκλας του, με έβαλε στο παιχνίδι και με ενσωμάτωσε στην ομάδα του. Ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου, δεν το πίστευα, έπεσα κάτω, γύρισα πλάτη στην κάμερα και απλά δάκρυσα. Χάρηκα απίστευτα πολύ και συγκινήθηκα βλέποντας τους φίλους, τους γονείς μου, αλλά και το κοινό να φωνάζει το όνομά μου και να χειροκροτά.
Μην τα πολυλογώ όμως… κάθε φορά που περνούσα και στο επόμενο στάδιο του τηλεπαιχνιδιού ήταν μοναδική, αφού δεν πίστευα ότι μπορώ να φτάσω μέχρι εκεί. Μέσα στο παιχνίδι ερμήνευσα διάφορα κομμάτια, διαφορετικού είδους το καθένα, αφού είχα δηλώσει ότι δε βάζω ταμπέλες στη μουσική που κάνω, καθώς αγαπώ κάθε είδος, είτε αυτό λέγεται λαϊκό, είτε ποπ ή ζεϊμπέκικο ή ραπ. Συγκεκριμένα, ερμήνευσα τα τραγούδια του Νίκου Οικονομόπουλου, του Γιώργου Σαμπάνη, του Χατζηγιάννη, αλλά και του Μίκη Θεοδωράκη. Ο κόσμος άρχισε να με μαθαίνει όλο και πιο πολύ και να με εμψυχώνει με τα μηνύματα που λάμβανα από όλα τα μέρη της Ελλάδας, αλλά και της Κύπρου. Ήταν συναρπαστικό και ήμουν απίστευτα ευγνώμων για όλη τη στήριξη που είχα λάβει, για το σημείο που είχα φτάσει και για αυτόν το λόγο, φρόντιζα να απολαμβάνω το κάθε δευτερόλεπτο στις πρόβες, αλλά και στις live εμφανίσεις μου. Έφτασα μέχρι τις live εμφανίσεις στα προημιτελικά, αφού πέρασα τις καρέκλες, τα battles, τα knockouts…
Μέσα από το παιχνίδι, έμαθα πολλά, γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους και καλλιτέχνες και πήρα εμπειρίες. Θέλω, για ακόμα μία φορά, να ευχαριστήσω τον coach μου Σάκη Ρουβά, αλλά και τους δασκάλους φωνητικής του παιχνιδιού, κύριο Ρουσάκη και Θανάση Βουτσά. Μετά το παιχνίδι, μου γίνανε πολλές προτάσεις για ζωντανές εμφανίσεις, τις οποίες και φυσικά εκμεταλλεύτηκα. Είναι σημαντικό να σε γνωρίζει ο κόσμος, γιατί αυτός, άλλωστε, είναι που θα σε ανεβάσει και ίσως έχει καίρια σημασία για την εξέλιξή σου. Έναν χρόνο μετά, λοιπόν, έχω κρατήσει ό,τι πληροφορία και εμπειρία έχω συλλέξει (τουλάχιστον έως τώρα) και δουλεύω όσο περισσότερο μπορώ για να βγάζω ένα αξιόλογο αποτέλεσμα. Επίσης, ανέβασα στο YouTube τη δική μου διασκευή της μεγάλης επιτυχίας caliente, η οποία αποτέλεσε μία ιδιαίτερη διασκευή που πήγε αρκετά καλά, αφού παίζει σε αρκετά μαγαζιά της Ελλάδας (στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Κρήτη, την Πάρο, τη Χίο κ.λ.π.). Πολλές φορές, μάλιστα, οι φίλοι μου, μου στέλνουν βίντεο να παίζει η διασκευή μου σε νυχτερινά μαγαζιά που έχουν βγει στις διακοπές.
Μου αρέσει η δημιουργία… Είναι μαγικό, κατά τη γνώμη μου, να κάθομαι και να ξεδιπλώνω όσα έχω στο μυαλό μου πάνω σε ένα χαρτί, μαζί με μια κιθάρα. Έχω αρκετά κομμάτια γραμμένα και φυλαγμένα στο γραφείο μου. Σύντομα, μάλιστα, ετοιμάζω το πρώτο μου singe, σε δικούς μου στίχους, αλλά και μουσική. Ελπίζω τον Δεκέμβρη να είναι έτοιμο, αφού είναι η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά και θέλει χρόνο και υπομονή! Αυτά από μένα. Αισθάνομαι ότι έχω πολλά να δώσω και αυτό θα το αποδείξω. Δεν το έχω βάλει κάτω και δεν προτίθεμαι να το κάνω. Ονειρεύομαι να κάνω πολλά πράγματα και εύχομαι να τα πραγματοποιήσω.
