Της Μαρίας Κουκουτσέα,
AC/DC: το δημοφιλές rock συγκρότημα που κάθε γενιά έχει «κοπανήσει» το κεφάλι της στον ρυθμό των τραγουδιών του και έχει κάποια στιγμή φορέσει μπλούζα με το χαρακτηριστικό λογότυπo. Οι AC/DC κατατάσσονται ανάμεσα στα λίγα rock συγκροτήματα που έχουν αποκτήσει διαχρονική φήμη. Η ιστορία τους συναρπάζει για το πώς κατάφεραν να δημιουργήσουν τον δικό τους θρύλο, αλλά και μια ανεξίτηλη παρουσία στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία μέσα στο πέρασμα των δεκαετιών.
Την ιστορία, μέσα από προσωπικά του βιώματα και έρευνα, μας εξιστορεί ο Joe Bonomo στο βιβλίο του AC/DC Highway To Hell, σε μετάφραση Πάνου Τομαρά, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οξύ. Ο Bonomo γεννήθηκε στο Γουίτον, Μέριλαντ των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο και σήμερα είναι καθηγητής Αγγλικών στο Πανεπιστήμιο του Βόρειου Ιλινόι.
Ο Bonomo αρχίζει την εξιστόρηση αναφερόμενος στον τρόπο με τον οποίο σχηματίστηκαν οι AC/DC το 1973, τα πρώτα βήματα που έκαναν στη μουσική βιομηχανία το 1974, τις πρώτες ηχογραφήσεις δίσκων (High Voltage και T.N.T. το 1975), αλλά και την υπογραφή του πρώτου δισκογραφικού τους συμβολαίου με την Atlantic Records.
Στη συνέχεια, επίκεντρο της αφήγησης αποτελούν οι αρχικές εμφανίσεις των AC/DC στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ως opening act για συναυλίες άλλων συγκροτημάτων, καθώς και η τεράστια προσπάθεια αύξησης της δημοτικότητας του συγκροτήματος και η κατάκτηση της κορυφής των charts στην απαιτητική μουσική βιομηχανία της Αμερικής. Σε αυτό το σημείο, μάλιστα, ο συγγραφέας αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές που αφορούν την αντιπαράθεση του συγκροτήματος με τη δισκογραφική τους εταιρεία για την απόλυση των παραγωγών τους, προκειμένου να προσληφθούν καινούριοι μουσικοί παραγωγοί με εμπειρία στις απαιτήσεις που θέτει η αμερικανική μουσική αγορά.
Η ανάλυση, έπειτα, στρέφεται στον μουσικό χαρακτήρα του συγκροτήματος και στις καυστικές κατά καιρούς κριτικές που δέχονταν για τη μουσική τους ικανότητα από δημοφιλή περιοδικά στη τη δεκαετία του ’70, μια περίοδο κατά την οποία η punk μουσική αποτελούσε το δημοφιλέστερο είδος. Ο συγγραφέας κάνει γνωστό ότι οι AC/DC δεν γλύτωσαν από την ταμπέλα του punk συγκροτήματος και περιγράφει την αποστροφή και τον εκνευρισμό των μελών για αυτόν τον χαρακτηρισμό, με τους ίδιους να εκφράζουν τη μουσική τους ταυτότητα ως αυθεντική rock με στοιχεία blues.
Καθ’ όλη την αφήγηση-αναπόληση, ο συγγραφέας κάνει ιδιαίτερη μνεία στις επιτυχίες και αποτυχίες των δίσκων του συγκροτήματος (Highway To Hell το 1979, Back in Black το 1980, For Those About To Rock (We Salute You) το 1981) και τις κατατάξεις αυτών στα αμερικανικά charts. Αναφέρεται, επίσης, στις εξουθενωτικές περιοδείες σε Ευρώπη, Αγγλία και Αμερική με τριψήφιο συνολικό αριθμό εμφανίσεων.
Επίσης, ο συγγραφέας παρουσιάζει τμηματικά την ιδιοσυγκρασία όλων των μελών αλλά μεγαλύτερη έμφαση δίνεται στη ζωή, τον θάνατο και την προσωπικότητα του Bon Scott –front man των AC/DC– ως το κακό παιδί της παρέας, με αδυναμία στο γυναικείο φύλο και τραυματική παιδική ηλικία. Στην πραγματικότητα, υπογραμμίζεται ως ένας εμβληματικός χαρακτήρας με καλοσύνη, ευγένεια, απίστευτο στιχουργικό και μουσικό ταλέντο, ο οποίος οδήγησε τους AC/DC στην επιτυχία.
Συνολικά, μέσα από την εξιστόρηση και τις αναμνήσεις του συγγραφέα, διαβάζουμε και ανακαλύπτουμε με λεπτομέρειες το πάθος του ίδιου για τους AC/DC, το μουσικό έργο και την παρακαταθήκη του συγκροτήματος, τις ιδιαίτερες και ταλαντούχες προσωπικότητες των μελών, τις απόψεις των κριτικών μουσικής απέναντί τους, την επιχειρηματική προσέγγιση και αντιμετώπιση των δισκογραφικών εταιρειών της εποχής, αλλά και την ωμή απόλαυση της rock μουσικής ως τρόπου ζωής και προσωπικής έκφρασης.
