Της Γιάννας Φουρνάρη,
Είναι φορές που νιώθεις ότι σκέψεις, διάθεση και συναισθήματα χρήζουν επαναρρύθμισης. Το άγχος, η ένταση και οι προβληματισμοί ξεχειλίζουν απ’ τα δοχεία τους, στάζουν και καθιστούν τα υπόλοιπα βαζάκια, αυτά των ονείρων και της ηρεμίας, σχεδόν απρόσιτα. Την τριάδα διάσωσης για τέτοιες καταστάσεις θα έλεγα ότι συγκροτούν οι φίλοι, η μουσική και η επαφή με τη φύση. Επομένως, σε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης, όταν η επιστράτευση ενός ή δύο απ’ τα παραπάνω δεν ξεθολώνει το τοπίο, η λύση είναι μία: αποστασιοποιείσαι εσύ προσωρινά από το τοπίο. Τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά. Με μια εκδρομή.
Μουσική, φίλοι και φύση συνδυασμένα. Ένα αυτοκίνητο που αφήνοντας πίσω του το μποτιλιάρισμα και το αστικό τοπίο μεταμορφώνεται, βάφεται σε μια μίξη από τα αγαπημένα χρώματα των επιβατών του, αντηχεί τα τραγούδια τους ή γίνεται ενίοτε πεδίο μαχών για να διατηρηθεί ακέραιο ένα μπολ με κεφτεδάκια. Στη διαδρομή, λοιπόν, πετιέται κάθε τι το περιττό, ο νους ξεφεύγει από καθημερινές έγνοιες, σαν να προετοιμάζεσαι για μια μικρή λύτρωση, πεδίο πραγμάτωσης της οποίας είναι ο προορισμός.
Στη φύση, λοιπόν, που με τον μοναδικό της τρόπο σου υπενθυμίζει τα πάντα χωρίς να στείλει ούτε μια «ειδοποίηση» σε κάποια οθόνη. Αρχικά, συναντάς την ομορφιά και την αρμονία. Όχι την ντροπαλή ομορφιά της πόλης που σου κρύβεται και σε περιμένει να την αναζητήσεις, αλλά μια ομορφιά πληθωρική, άφοβη και κατακλυσμιαία. Με ένα υδάτινο φουστάνι που όλο κυματίζει, ένα χωμάτινο, γόνιμο και φιλόξενο σώμα που διαρκώς αλλάζει και μαλλιά –πορτοκαλί και καφέ το φθινόπωρο, πολύχρωμα και ευωδιαστά την άνοιξη– που σκιρτούν με τον αέρα. Μπροστά σε όλα αυτά αναθαρρείς. Γοητευμένος, κινητοποιείσαι και πεισμώνεις να βρίσκεις την ομορφιά και στην πόλη, να αντιστέκεσαι στην άμβλυνση της παρατηρητικότητας που τείνει να επιβάλλει η βιασύνη και η ρουτίνα. Εικόνες όπως ένα δέντρο που ακροβατεί στην άκρη ενός βράχου ή ένα λουλούδι ανθισμένο μέσα στο χιόνι φωνάζουν πως όλα είναι δυνατά και πως είμαστε προορισμένοι να αντέχουμε.
Στην εξοχή, ακόμα, νιώθεις ηρεμία. Η απουσία διασπαστικών ερεθισμάτων σου επιτρέπει να εστιάσεις στον εαυτό σου και στους ανθρώπους γύρω σου. Η αναζωογονητική ησυχία, οι φυσικοί ήχοι των κυμάτων και των φύλλων χαϊδεύουν τις αισθήσεις και επιτρέπουν στη σκέψη να γίνει και πάλι νηφάλια. Αυτή η γαλήνη στους ρυθμούς της φύσης σε βοηθά ουσιαστικά να δεις τα άγχη της καθημερινότητας στην πραγματική τους διάσταση και επηρεασμένος από την ευρυθμία και αρμονία γύρω σου να θυμηθείς πως υπάρχει μία εκδοχή του εαυτού σου κοντά σε αυτές. Μια εκδοχή απαλλαγμένη απ’ την υπερανάλυση, συμφιλιωμένη με την αλλαγή, ονειροπόλα και περισσότερο αισιόδοξη. Τρέχοντας σε μια ακροθαλάσσια διακατέχεσαι ολόκληρος από μια αίσθηση ελευθερίας της τόσο έντονη που σε συγκινεί, σε ταρακουνά και με κάποιον τρόπο έρχεσαι σε επαφή με ένα ξεχασμένο κομμάτι του εαυτού σου. Πιο ανοιχτό να δει θαύματα, να νιώσει, να γελάσει με όλη του τη ψυχή. Και αυτό σε παρηγορεί, σε ανακουφίζει και σε γλυκαίνει. Και μετά από όλα αυτά, την επόμενη φορά που η ζωή θα γίνει πιεστική ή χαοτική, θα υπακούσεις στη συμβουλή του Θανάση Παπακωνσταντίνου «τρέξε να ψηλαφίσεις την πλάση, το χέρι της σου απλώνει να κρατηθείς».
