Της Φωτεινής Καρρά,
Ο ατομικισμός ανέκαθεν αποτελούσε μία αέναη «χαίνουσα πληγή» για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας, καθώς διαρρηγνύονται και κλυδωνίζονται οι ανθρώπινες σχέσεις. Τα λόγια του Μακρυγιάννη «Είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ» πρέπει να αποτελούν πολύτιμη ρήση για τον κάθε πολίτη. Δυστυχώς, όμως, μια καλειδοσκοπική ματιά στο σύγχρονο κοινωνικο γίγνεσθαι καταδεικνύεται εναργέστερα ότι το ατομικό συμφέρον υπερισχύει έναντι του συλλογικού.
Σε μια ελιτίστικη και άκρως ιδιοτελή κοινωνία, με την «πλύση εγκέφαλου» που υφιστάμεθα από τη διαφήμιση, έχουμε αποχαυνωθεί και έχουμε καταντήσει αθύρματα των διαφημιστικών κελευσμάτων, γεγονός που επιτρέπει στον ατομικισμό να εμφιλοχωρήσει και να καρποφορήσει. Λόγω της κρίσης θεσμού που υφίσταται η οικογένεια —με πολλαπλούς και αλληλοσυγκρουόμενους ρόλους—, η έλλειψη επαφής και επικοινωνίας διευρύνει το χάσμα γενεών και ενσταλάζει το αίσθημα του ατομικισμού. Η απουσία υγιών προτύπων οδηγεί τα παιδιά στον άκριτο και άγονο μιμητισμό ευτελών αξιών και συμπεριφορών.
Φαινόμενα ατομικισμού παρουσιάζονται στον πολιτικό και εργασιακό τομέα, όπου οι πολιτικοί ταγοί της χώρας, συχνά με τους άλογους νόμους που θεσπίζουν, επηρεάζουν καταλυτικά τις επιχειρήσεις πολλών ανθρώπων αλλά και τη ζωή τους. Ως αποτέλεσμα, επέρχεται η αποστροφή των δεύτερων από τα πολιτικά δρώμενα και η αναζωπύρωση ενός ατομικιστικού αισθήματος, καθώς οι πολίτες εμφορούνται από την πεποίθηση πως οι κυβερνώντες δεν παρέχουν τη δέουσα σημασία και προσοχή για την επίλυση οξύτατων κοινωνικών προβλημάτων.
Αυτό έχει ως επακόλουθο την υιοθέτηση της ίδιας τακτικής από τον λαό, ο οποίος επιχειρεί να προστατέψει την ίδια του τη ζωή έμμεσα, αλλά και να αποτρέψει τη σπίλωση της αξιοπρέπειάς του ως πολίτη μιας δημοκρατικής χώρας με δικαιώματα και ισχυρή φωνή, ασκώντας κριτική στις πολιτικές αποφάσεις που φαλκιδεύουν τη δημοκρατία.
Όσον αφορά τον εργασιακό τομέα, ο ολοένα και αυξανόμενος ανταγωνισμός, αλλά και η παγκόσμια οικονομική κρίση και ανεργία που κατατρύχουν την Ελλάδα έχουν αποτελέσει θρυαλλίδα για τη δημιουργία ενός ασθματικού πλαισίου αναζήτησης και διατήρησης της εργασίας. Απώτερος στόχος του κάθε ανθρώπου είναι η εξασφάλιση των προς το ζην σε μια κυνική εποχή. Για αυτόν τον λόγο, αποτελεί φυσικό και επόμενο πως ο σύγχρονος άνθρωπος δε θα ενδιαφερθεί για την καλλιέργεια ενός αλτρουιστικού πνεύματος.
