Της Κυριακής Θεοδοσάκη,
Εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2020 παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα τα δεδομένα της εσωτερικής πολιτικής τάξης των ΗΠΑ και τις αντιφατικές εντυπώσεις που δημιουργεί στο εσωτερικό ο Πρόεδρος Τραμπ. Από τη μια πλευρά, μια διαδικασία αποπομπής εν εξελίξει και από την άλλη, οι εξελίξεις στο Συριακό μέτωπο περικλείουν με ένα αίσθημα αβεβαιότητας την επικείμενη προεκλογική προσπάθεια του Ντόναλντ Τραμπ.
Σε πρώτο επίπεδο, εξετάζουμε τη στρατηγική που ακολουθείται στη Συρία τον τελευταίο μήνα. Αρχικά, μια προσπάθεια απόσυρσης των αμερικάνικων στρατευμάτων συνοδευόμενη από την αιτιολογία πως οι άμεσα εμπλεκόμενοι πλέον οφείλουν να τα βρουν μεταξύ τους, παραπέμπει σε μια προσπάθεια εσωτερικής νομιμοποίησης της διεθνούς δράσης των ΗΠΑ. Θυμίζει την τακτική απεμπλοκής των ΗΠΑ από μακροχρόνιους και ατελέσφορους πολέμους στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής που ακολουθήθηκε κυρίως, από τον Ομπάμα κατά την διάρκεια της θητείας του οποίου αποσύρθηκαν τα αμερικανικά στρατεύματα από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν.
Και όταν η στρατηγική απόσυρσης από τη Συρία προκάλεσε κύμα αντιδράσεων ακόμα και από ρεπουμπλικάνους για την εγκατάλειψη των Κούρδων, που τόσο καιρό αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος στον πόλεμο κατά του Ισλαμικού Κράτους. Η αντίδραση είναι γρήγορη από μέρους του προέδρου, καθώς θα διατηρηθεί μόνο μια δύναμη 300 Αμερικανών στρατιωτών η οποία θα προσανατολιστεί κυρίως προς τις πετρελαϊκές πηγές της Βορειοανατολικής Συρίας, οι οποίες ελέγχονται στο μεγαλύτερο τμήμα τους από τις SDF και αποτελούν τη βασική πηγή χρηματοδότησης τους.
Οι ισορροπίες, αν και λεπτές, πλήρως υπολογισμένες ανάμεσα στο αμερικανικό έθνος που δεν θέλει «να θρηνήσει κι άλλα από τα παιδιά του» και στους Κούρδους συμμάχους που δεν μπορούν να αφεθούν αβοήθητοι απέναντι στην Τουρκία. Οι ευνοϊκές συνθήκες θα κορυφωθούν με την ανακοίνωση πως οι αμερικάνικες ειδικές δυνάμεις σε επιχείρησή τους σκότωσαν τον αρχηγό του Ισλαμικού Κράτους (Αμπού Μπακρ Αλ Μπαγκντάντι), αυτόν που από το 2014 με την ανακήρυξη του Ισλαμικού Κράτους σε Συρία και Ιράκ επανέφερε την τρομοκρατία στο προσκήνιο των απειλών του Δυτικού Κόσμου και διαδραμάτισε έναν ακόμη δρώντα στο Συριακό Εμφύλιο Πόλεμο.
Η διεθνής και εσωτερική ανακούφιση θα έπρεπε να είναι αδιαπραγμάτευτη. Παρόλα αυτά, οι αντιδράσεις από πολλά κράτη, όπως χαρακτηριστικά ήταν η Ρωσία, είναι ανάμεικτες και κυρίως συγκρατημένες αναφορικά με την εγκυρότητα του γεγονότος, τη στιγμή που οι πανηγυρικές δηλώσεις του Προέδρου κατακλύζουν την διεθνή ειδησεογραφία. Είναι πασιφανής η προσπάθεια προσεταιρισμού της εσωτερικής κοινής γνώμης και απόκτησης λαϊκής νομιμοποίησης για τις διεθνείς δράσεις, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως αυτή είναι πράγματι, μια αποτελεσματική πρακτική.
Υπάρχει, εντούτοις, ένα εμπόδιο στην καλή πρακτική του Τραμπ και αυτό συνίσταται στη διαδικασία αποπομπής του που αποτελεί το βασικό ζήτημα στην εσωτερική πολιτική σκηνή των ΗΠΑ. Η πρακτική του έχει δυο όψεις και μάλλον η δεύτερη επισκιάζει αρκετά την πρώτη. Από το περασμένο καλοκαίρι έχει ξεκινήσει η αντιπαράθεση μεταξύ Δημοκρατικών και Προέδρου αναφορικά με τις πιέσεις που άσκησε ο τελευταίος στον Ουκρανό ομόλογο του, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, για να ξεκινήσει έρευνες για τον γιο του Τζο Μπάιντεν, υποψήφιου αντίπαλου του Trump στις προεδρικές εκλογές του 2020.
Στο επίκεντρο της υπόθεσης βρίσκεται μια τηλεφωνική επικοινωνία του Αμερικανού Προέδρου με τον Ουκρανό ομόλογο του κατά τη διάρκεια της οποίας ζητούσε από τον Ζελένσκι να ξεκινήσει εισαγγελική ερευνά σε βάρος του Χάντερ Μπάιντεν που εργαζόταν σε έναν ουκρανικό όμιλο φυσικού αερίου από το 2014. Ένας μυστηριώδης μάρτυρας δημοσίου συμφέροντος, μέλος των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, έδωσε το καλοκαίρι ένα σήμα στους ανωτέρους του προκειμένου να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για το τηλεφώνημα μεταξύ των δύο ηγετών, ΗΠΑ και Ουκρανίας.
Ο ίδιος αποτελεί και μάρτυρα δημοσίου συμφέροντος στη διαδικασία έρευνας κατά του Προέδρου που ενέκρινε η Αμερικανική Βουλή στις 31 Οκτωβρίου με 232 ψήφους υπέρ και 196 κατά. Στο γενικότερο αυτό πλαίσιο με το κίνητρο παραπομπής του Τραμπ να είναι ισχυρό στους κόλπους των Δημοκρατικών, ο ίδιος κάνει λόγο για ένα κυνήγι μαγισσών, για κάτι άδικο, αντισυνταγματικό και θεμελιωδώς αντιαμερικανικό που αποτελεί τη μόνη διέξοδο των Δημοκρατικών για να τον ρίξουν εν όψει των προεδρικών εκλογών.
Ένα πολιτικό σκάνδαλο με την εμπλοκή μιας τρίτης χώρας, ένας μάρτυρας δημοσίου συμφέροντος που αποκάλυψε ακράδαντα στοιχεία με βασικότερη την τηλεφωνική επικοινωνία των δυο προέδρων, μια αντιπολίτευση που δε διστάζει να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία που της προσφέρεται για να στηλιτεύσει την πολιτική Τραμπ. Και ένας Πρόεδρος που πάγια πραγματοποιεί δηλώσεις πλήρως αντιφατικές με την εκάστοτε πραγματικότητα στην προσπάθεια τόσο να εθελοτυφλήσει ο ίδιος όσο και να πείσει τον Αμερικανικό λαό να κάνει το ίδιο.
Εν κατακλείδι, είναι ενδιαφέρουσα η αντιφατικότητα των δυο όψεων της πρακτικής Τραμπ. Μια εσωτερική πολιτική δοκιμασία είναι αρκετή για να προσδώσει τον απαιτούμενο τόνο αστάθειας τόσο για να μετριάσει τη διατεινόμενη σιγουριά του Αμερικανού Προέδρου όσο και για να επηρεάσει την κοινή γνώμη προσφέροντας στον Αμερικανό πολίτη λίγη παραπάνω «τροφή για σκέψη».
Σπουδάζει στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς. Γνωρίζει Αγγλικά και Γαλλικά και συμμετέχει ενεργά σε προσομοιώσεις (Εuropa.S, RhodesMRC). Συμμετείχε στην πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις ευρωπαϊκές εκλογές «This time I’m voting» ως εθελόντρια. Ενδιαφέρεται για τα ευρωπαϊκά θέματα καθώς και για τα ζητήματα της διεθνούς πολιτικής.
