Της Σοφίας-Ζωής Παράσχου,
Είτε υπάρχεις, είτε Ζεις.
Μερικές φορές, σκέφτεσαι πόσο γρήγορα ο χρόνος κυλά. Κυλά και αφήνει πίσω του στιγμές, αναμνήσεις, χαρές, λύπες, αλλά και ευκαιρίες που είτε άρπαξες, είτε άφησες να ξεφύγουν από τις παλάμες σου.
Περνούν τα χρόνια και σχηματίζεις με τον «πηλό» που σου δόθηκε μια ζωή, διαμορφωμένη όπως εσύ τη θέλεις, έχοντας κάνει επιλογές.
Περνούν οι μέρες και η αξιοποίησή τους έγκειται αποκλειστικά σε σένα. Πόσα θα κάνεις, πόσο θα κινητοποιηθείς, πόσο θα παλέψεις και στον αντίποδα… πόσο θα παραιτηθείς.
Περνούν οι ώρες και τα λεπτά, και είτε βρίσκεσαι στο σπίτι με μια ζεστή σοκολάτα και ατενίζεις τους τοίχους και τα ταβάνια φιλοσοφώντας αδιαλείπτως, είτε είσαι έξω, τρέχεις να προλάβεις τις δουλειές και στύβεις το μυαλό σου παλεύοντας για μια performance, η οποία θα σε ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους, η οποία θα σε προαγάγει και θα σου μετατρέψει σε πραγματικότητα κάθε φιλο-ματαιοδοξία που μπορεί να έχεις.
Ό,τι και να κάνεις, ο χρόνος κυλά και το ίχνος που αφήνει πίσω του θα σε ακολουθεί για μια ζωή και, στην τελική αποτίμηση, θα σου αναδείξει αν τελικά υπήρξες ή αν τελικά έζησες με όλη τη σημασία της λέξης.
«Μα με ποια κριτήρια θα το καθορίσει αυτό; Ποιος είναι ο χρόνος που θα προσδώσει στη ζωή μου την τελική της αξία, μετά από τόσους αγώνες;», πετάγεται ο δικηγόρος του Διαβόλου.
«Ο χρόνος είσαι εσύ και οι επιλογές σου. Το πόσο γέμισες τις μέρες που σου δόθηκαν σε αυτή τη ζωή. Το κατά πόσο ξανασηκώθηκες όταν έπεσες. Το κατά πόσο αγάπησες τη ζωή και το αν χρωμάτισες με τις αγαπημένες σου ξυλομπογιές, κάνοντας τη μοναδική και δική σου. Ο χρόνος είσαι εσύ, άνθρωπε, εσύ και η πίστη σου στο δώρο της ζωής».
Από μια αφηρημένη συνομιλία σαν και αυτή, μπορούμε να εξάγουμε ορισμένα συμπεράσματα. Το πρώτο και βασικότερο είναι το εξής: όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε πως η ζωή είναι αιώνια και όσο κι αν αναλωνόμαστε στα μελλοντικά μας σχέδια, αποκτώντας την ψευδαίσθηση ότι έχουμε πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα, το «μετά» είναι ανάξιο σε σχέση με το τώρα. Η ζωή είναι τόσο μικρή… Μα τόσο… Και αν υπάρχει κάποια κατάλληλη στιγμή να αρχίσουμε να τη χρωματίζουμε, να τη γεμίζουμε με όλα αυτά που θέλουμε να δούμε γραμμένα στο τετράδιο της αποτίμησης, αυτή είναι τώρα. Σήμερα. Αυτή τη στιγμή.
Ακόμη, πρέπει να συνυπολογίζουμε και τον παράγοντα του απρόσμενου. Όσο έχουμε ακόμα τη δυνατότητα, ας τρέξουμε να γεμίσουμε την καθημερινότητά μας με ό,τι στο καλό μας αρέσει. Εργασία, διάβασμα, χόμπι, αθλητισμός, ταινίες, φίλους, έρωτες… Κάθε μέρα πρέπει να είναι γεμάτη από αυτά, καμία της στιγμή να μην είναι ανιαρή. Ζω, όπως θέλω να ζω και γεμίζω τη ζωή μου με τα κομμάτια του παζλ που εγώ θέλω, ανεξαρτήτως του τι λέει η γειτονιά, οι γονείς και οι φίλοι.
Γιατί, μόνος στρατιώτης ήρθα σε αυτή τη ζωή και μόνος θα φύγω. Και όσο πιο γρήγορα απεγκλωβιστούμε από το σύνδρομο της γειτονιάς και απελευθερώσουμε τα θέλω και το πραγματικό μας εγώ, τόσο πιο γρήγορα θα περάσουμε από την απλή ύπαρξη, στη ζωή.
Και τόσο πιο γρήγορα θα γεμίσουμε το τεφτέρι του τελικού απολογισμού, με μια λάμψη στα μάτια από την πραγματική ευτυχία.
Εις το επανιδείν.
Γεννηθείσα το 1999. Είναι φοιτήτρια Νομικής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από πολύ μικρή ηλικία, ξεκίνησε να ασχολείται με διάφορες δραστηριότητες, εκ των οποίων ξεχώρισε τα debate και την αρθρογραφία. Συμμετέχει ενεργά σε μοντέλα προσομοιώσεων, ενώ ήταν αρχισυντάκτρια και αρθρογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα του σχολείου της. Ιδιαίτερα πεδία ενδιαφέροντός της αποτελούν η Μέση Ανατολή και τα κοινωνικά ζητήματα.
