Της Δήμητρας Ροδοβίτου,
Τη δεκαετία του ’70, η «κανονικότητα» της Δύσης δέχτηκε μια τεράστια γροθιά στο στομάχι από το μεγαλύτερο, ίσως, επαναστατικό όπλο που έχει υπάρξει: την Τέχνη.
Τον Μάη του 1969, οι Graham Chapman, John Cleese, Eric Idle, Terry Jones, Michael Palin και Terry Gilliam συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά σε ένα ανατολίτικο εστιατόριο του Hampstead, με σκοπό να σχεδιάσουν μια νέα σειρά από κωμωδίες για λογαριασμό του BBC.
Τον Οκτώβρη του ίδιου έτους, το BBC μεταδίδει το πρώτο επεισόδιο μιας νέας σατιρικής σειράς. Είναι το Ιπτάμενο Τσίρκο των Μόντι Πάιθον (Monty Python’s Flying Circus), που θ’ αφήσει εποχή στην ιστορία της μικρής οθόνης, καθώς, για τα πέντε επόμενα χρόνια, οι Μόντι Πάιθον θα δημιουργήσουν συνολικά 45 επεισόδια, μέσα από τα οποία θα καυτηριάσουν τη νοοτροπία της βρετανικής ζωής. Λόγω της ακαδημαϊκής τους μόρφωσης -και τα έξι μέλη ήταν απόφοιτοι των πανεπιστημίων της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ- το χιούμορ τους ήταν το ίδιο πνευματώδες όσο και επικριτικό, με πλήθος φιλοσοφικών και λογοτεχνικών αναφορών.
Κι ενώ οι γραμμές που θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε στους 6 αυτούς ανατρεπτικούς καλλιτέχνες είναι εκατοντάδες, εμείς θα συλλέξουμε όλον αυτόν τον καλλιτεχνικό αντίκτυπο και θα επιστρέψουμε στο 2019. Μην αναρωτηθείτε το πού. Νέα Φιλαδέλφεια, 2019.
Η φετινή 28η Οκτωβρίου, στάθηκε λίγο διαφορετική από τις υπόλοιπες. Συρροή κόσμου, παρελαύνοντες, εμβατήρια, σημαιούλες, «επίσημοι». Σαν κάτι να έλειπε από όλη αυτήν την κανονικότητα. Φέτος όμως, δεν έλειπε, ήταν εκεί, έδωσε το παρόν και κατάφερε εντός ολίγων ωρών να διχάσει την κοινή γνώμη μια ολόκληρης κοινωνίας. Δεν είναι άλλο από το Silly Walk αλά Monty Python, βάσει του οποίου παρέλασαν 10 κορίτσια.
Σάλος.
Οι θιγμένοι «επίσημοι» της πολιτικής ζωής, έσπευσαν να πάρουν θέση. Μπογδάνος, Βορίδης, Βούρος και λοιποί ομοϊδεάτες, ρίχθηκαν σε ένα απίστευτο κυνήγι μαγισσών. Όχι μόνο διαφώνησαν, αλλά καταδίκασαν τη ρηξικέλευθη αυτή καλλιτεχνική παρέμβαση, αναφερόμενοι σε «ασφαλίτικους» όρους, όπως εντοπισμός, ταυτοποίηση, παραδειγματική τιμωρία.
«Προσβολή προς τους Τιμώμενους Ήρωες του Έθνους»
– Κύριε Γιώργη, Βασίλη, Γιάννη, εσείς που σπεύσατε να ρίξετε πρώτοι τον λίθο, τι πιστεύετε πραγματικά πως χρειάζονται οι Ήρωες του Έθνους για να τιμηθούν καταλλήλως; Χρειάζονται, μήπως, 20 αμφιβόλου ποιότητας στεκούμενους σε έναν υπερυψωμένο βάθρο; Χρειάζονται, μήπως, επιδείξεις μιλιταριστικής ισχύος που ακολουθούν πλουσιοπάροχα γεύματα;
– Τα έχουμε ξανακούσει αυτά, εσείς οι αναρχοαριστεροί ισοπεδώνεται τα πάντα.
– Ε, τότε να περάσουμε σε γεγονότα πρωτόγνωρα! Χρειάζονται, μήπως, στοιχισμένα παιδιά με φανέλες του Ολυμπιακού να παρελαύνουν στο Κερατσίνι; Χρειάζονται, μήπως, την επίδειξη των καινούργιων απορριμματοφόρων στο Δήμο Περαίας, στη Θεσσαλονίκη; Ή, μήπως, ήτο ιδιαίτερα ταιριαστή η συνθηματολογία υπέρ Κατσίφα, από παιδιά στην Κατερίνη. Όλοι μιλούν περί κατευθυνόμενης υποκριτικής δράσης σε βάρος των 10 κοριτσιών. Αλήθεια, τα παιδιά στην Κατερίνη, ποιος αγνός ιδεαλιστής τα κατηύθυνε;
«Διακωμώδησαν τόσο τους νεκρούς, όσο και τους ΑΜΕΑ με το χαζό τους βηματισμό»
The Ministry of Silly Walk. Πέντε λέξεις άγνωστες, θαρρώ, για να έχεις τις απόλυτες και βλακώδες αυτές απόψεις. Μη θίγεσαι, όσο δικαίωμά σου να τις εκφράζεις, άλλο τόσο δικαίωμά μου να τις κρίνω.
– Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για «προβληματικά παιδιά». Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων. Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. Τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.
Με αυτό το, μεταξύ άλλων, κείμενο, θέλησαν να απαντήσουν εκείνες.
Εάν το «χαζό περπάτημα-Silly Walk» σατίριζε στο έπακρον τη γραφειοκρατία, τα καλούπια, τον συντηρητισμό, τότε η παρουσία του ήταν εξαιρετικά πετυχημένα τοποθετημένη στη φετινή παρέλαση. Θεωρώ τεράστιο προσόν για έναν καλλιτέχνη, να παίρνει στα χέρια του ένα καλλιτεχνικό δρώμενο και να το προσαρμόζει στις σάπιες σελίδες της εκάστοτε κοινωνίας. Και είναι πράγματι προσόν, ένα δρώμενο της δεκαετίας του ’70 να μπορεί 50 χρόνια αργότερα και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο έμπνευσής του, να ενσαρκώνεται τόσο ιδανικά.
Ανάμεσα, λοιπόν, σε όλους αυτούς τους κακοθελητές, μακεδονομάχους, αγνούς πατριώτες, ανάμεσα σε συνθήματα υπέρ ακαταλλήλων, συνθήματα σοβινιστικά και μερικούς Μπογδάνους, εγώ παραμένω αισιόδοξη. Και παραμένω αισιόδοξη διότι η ειδησεογραφία της επόμενης μέρας έσπευσε, με διόλου τυχαίους καλεσμένους, να κατονομάσει τη δράση αυτή, και να την προπαγανδίσει πατώντας σε πολιτικά κίνητρα. Είμαι αισιόδοξη διότι, ενώ ένα παρελαύνον απορριμματοφόρο θα ήταν ιδιαίτερα πιασάρικο για το νωχελικό κοινό της ελληνικής τηλεόρασης, οι δημοσιογράφοι εστίασαν σε αυτό που τους φόβισε, αυτό που τους ταρακούνησε περισσότερο. Και ύστερα, κάλεσαν στο πλατό κι άλλους φοβισμένους και ταρακουνημένους, που δίχως ίχνος ντροπής τόλμησαν να ξεστομίσουν πως εκείνες εσκεμμένα θέλησαν να προσβάλουν τους ΑΜΕΑ.
Όχι, αγαπητέ αναγνώστη, δεν είμαι εθνομηδενίστρια. Εσύ, απλώς, αγαπάς την Ελλάδα όταν σου αποφέρει θέαμα, τύμπανα, «τζερτζελέ» και εθνική ικανοποίηση, ενώ εγώ την αγαπώ όταν τη βλέπω να αφυπνάται. Και όπως και να το κάνουμε, είναι αφύπνιση το θάρρος της δημόσιας έκθεσης. Με μοναδικό τους όπλο το ίδιο τους το σώμα, κατάφεραν να «ενοχλήσουν» στρατιές ολόκληρες, στην κατοχή των οποίων υπάγονται μόνο τα όπλα.
Η κανονικότητα χαντακώνει, σαπίζει. Τα όρια, από την άλλη, είναι για να σπάνε, να διευρύνονται. “No volveremos a la normalidad, porque la normalidad era el problema” υψώθηκε στο Σαντιάγο πριν μερικά 24ωρα, και είναι από τα πιο ελπιδοφόρα μηνύματα των τελευταίων ημερών. Δε θα γυρίσουμε στην κανονικότητα, λοιπόν, διότι αυτή ήταν το πρόβλημα. Σήμερα ήταν τα όρια του πατριωτισμού τους που κλονίστηκαν, αύριο θα είναι κάτι ακόμη μεγαλύτερο.
Αν από συνθέσεις, λοιπόν, την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, μερικοί Μπογδάνοι, και ειρηνικοί επαναστάτες, κατατρεγμένοι από την τοπική και κεντρική εξουσία. Που σημαίνει: Με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.
Γεννήθηκε στην Έδεσσα το 2000. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Tμήματος Iστορίας & Aρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ασχολείται χρόνια ερασιτεχνικά με την αρθρογραφία ενώ, για το OffLine Post, τα άρθρα της φιλοξενούνται στην κατηγορία των Kοινωνικών.
