Της Χρυσάνθης-Ίριδας Ανεμογιάννη,
Όλοι έχουμε βιώσει και βιώνουμε αλλαγές. Ξεκινώντας από τις πιο ασήμαντες, από το να πας για ψώνια και να μην βρίσκεις ένα βασικό υλικό και να αναγκάζεσαι να φας πάλι μακαρόνια, μέχρι το να μετακομίσεις σε μια άλλη πόλη και να ζήσεις σε ένα καινούριο σπίτι. Συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε τις μικρές αλλαγές ή δεν τους δίνουμε σημασία. Θα ήταν εξαντλητικό κάθε φορά που συνέβαινε κάτι και άλλαζε το πρόγραμμά μας να βιώνουμε μια μικρή καταστροφή. Οπότε, ουσιαστικά, πρόκειται για έναν τρόπο επιβίωσης.
Η ζωή μας ολόκληρη αποτελείται από μεταβάσεις. Αυτό δεν σημαίνει πως όλοι μπορούν να τις διαχειριστούν. Για κάποιους, προφανώς μπορεί να αποτελεί μια δημιουργική εμπειρία και να τους ξυπνά μια ανάγκη για εξερεύνηση, για ενθουσιασμό. Το άγνωστο μπορεί να γίνει πολύ ελκυστικό. Υπάρχουν και άλλοι, όμως, που τρομοκρατούνται. Αποφεύγουν οποιαδήποτε αλλαγή, διατηρώντας συμπεριφορές, επαναλαμβάνοντας, ανακυκλώνοντας τον ίδιο τους τον εαυτό συνεχώς, εμποδίζοντας κάθε εξέλιξη.
Άλλωστε, αυτός είναι και ο ρόλος του φόβου: να μας κρατά σε μια συνθήκη ασφάλειας προκειμένου να μας προστατεύσει. Συχνά, όμως, κι ενώ έχουμε κατακλυστεί από αυτό το εξελικτικό συναίσθημα, ξεχνάμε πως ο κίνδυνος δεν αφορά την επιβίωσή μας, αλλά το αίσθημα της σιγουριάς που αισθανόμαστε μέσα στη γνωστή μας κατάσταση. Ενώ παλιά ο φόβος εξασφάλιζε την επιβίωση του ανθρώπου, σήμερα μας εγκλωβίζει σε αυτήν και μας περιορίζει από το να ζούμε.
Ο φόβος σίγουρα είναι ένα ανεπιθύμητο συναίσθημα. Μπορεί να γίνει, όμως, και το έναυσμα να δράσουμε για να ξεφύγουμε από την κατάσταση που μας τον προκαλεί. Συχνά μπορεί ο φόβος μας να είναι απροσδιόριστος. Ακόμα και αν πρόκειται για μια θετική αλλαγή. Το άτομο βγαίνει από μια συνθήκη ασφάλειας την οποία γνωρίζει, εμπιστεύεται, έχει συνηθίσει, του αρέσει, νιώθει άνετα. Ποιος θα ήθελε να αφήσει μια τέτοια κατάσταση;
Τα πάντα ξεκινούν από τη συνειδητοποίηση. Η αλλαγή είναι αναγκαία. Η αλλαγή είναι βιώσιμη. Πρόκειται απλώς για μια διαφορετική οπτική. Είναι μέρος της εξέλιξης. Μπορούμε να το δούμε και σαν ένα πείραμα. Έτσι και αλλιώς, το μόνο στο οποίο μπορούμε να επέμβουμε είναι οι εσωτερικές μας αναπαραστάσεις. Ίσως έτσι να είμαστε κάπως πιο προετοιμασμένοι. Μα πώς να είσαι προετοιμασμένος για κάτι που θα αλλάξει;
Τίποτα δεν είναι άχρηστο. Όλα είναι μέρος της διαδικασίας. Μιας εξισορροπητικής διαδικασίας την οποία καθορίζουμε εμείς. Ας είναι αυτή φέτος η ευχή μας για τον νέο χρόνο. Να προσαρμοστούμε από την αρχή μέχρι τη νέα ισορροπία, και μετά πάλι το ίδιο, ξανά και ξανά. Ας είναι αυτός ο φαύλος κύκλος μας για φέτος.
