Της Βασιλικής Παπαδοπούλου,
Ο Αδόλφος Χίτλερ έχει αφήσει ένα μεγάλο στίγμα στην ιστορία της μεσοπολεμικής Ευρώπης ως Καγκελάριος της Γερμανίας από το 1933, και παράλληλα ηγέτης του ναζιστικού Τρίτου Ράιχ από το 1934 μέχρι και το 1945. Η ναζιστική του ιδεολογία και οι βλέψεις του για οικουμενική γερμανική κυριαρχία προκάλεσαν εν τέλει την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μετά τη γερμανική επίθεση, την 1η Σεπτεμβρίου του 1939, κατά της Πολωνίας. Ενδιαφέρουσα είναι, ωστόσο, η ιστορική αναδρομή στα γεγονότα και τη δράση του Χίτλερ τα πρώτα χρόνια της ζωής του, από τη συμμετοχή του στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τη φυλάκισή του με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.
Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ή του Μεγάλου Πολέμου, όπως ονομάστηκε επειδή εξαπλώθηκε πέρα από τα σύνορα της Ευρώπης και συμμετείχαν όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, ο Χίτλερ κατατάχθηκε εθελοντικά στον στρατό. Κατά τη διάρκεια του πολέμου τραυματίστηκε στη Μάχη του Σομ το 1916, ενώ τον Οκτώβριο του 1918 προσβλήθηκε από χημικά αέρια και μεταφέρθηκε, μετά τη μερική του τύφλωση από μια επίθεση με αέρια μουστάρδας στο Βέλγιο, στο στρατιωτικό νοσοκομείο του Πάζελβαϊκ. Την περίοδο που ο Χίτλερ ήταν ακόμη στο νοσοκομείο, υπογράφεται η συμφωνία που τερμάτισε τις εχθροπραξίες μεταξύ των Κεντρικών Δυνάμεων και της Αντάντ, σηματοδοτώντας και τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η συμφωνία αυτή, γνωστή και ως η «Ανακωχή της Κομπιέν», υπογράφηκε στις 11 Νοεμβρίου του 1918 στη γαλλική πόλη Κομπιέν, μέσα σε ένα βαγόνι τρένου, στο οποίο είχε εγκαταστήσει ο Γάλλος στρατάρχης Φερντινάν Φος το στρατηγείο του.
Λίγες μέρες αργότερα, ο Χίτλερ παίρνει εξιτήριο από το νοσοκομείο και επιστρέφει στο Μόναχο. Είναι πλέον πεπεισμένος ότι η στρατιωτική ήττα της Γερμανίας οφείλεται στα εσωτερικά πλήγματα που δέχθηκε από τον μαρξισμό και τον ιουδαϊσμό. Αυτή η άποψή του για την εβραϊκή θρησκεία αποτελεί πρελούδιο της πεποίθησής του, ότι η Γερμανία πρέπει να απαλλαχθεί από τον εσωτερικό της εχθρό, τους Εβραίους, μέσω της συγγραφής μιας αντισημιτικής, ρατσιστικής ιδεολογίας απομάκρυνσης των Εβραίων από τη Γερμανία. Το 1921, ο πρώην δεκανέας του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου γίνεται, χάρη στις πολιτικές του ικανότητες, αρχηγός του Εθνικοσοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Γερμανίας (NSDAP), ενώ παράλληλα δημιουργεί μια παραστρατιωτική οργάνωση, τους Φαιοχίτωνες ή αλλιώς Τάγματα Εφόδου. Την οργάνωση αυτή στελέχωσαν ακροδεξιοί πρώην στρατιώτες που μάχονταν κατά των αριστερών, στα πρώτα στάδια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Βασικός σκοπός των ταγμάτων εφόδου αποτέλεσε η περιφρούρηση των εκδηλώσεων των Ναζί και η διάλυση των συγκεντρώσεων των αντιπάλων κομμάτων. Αργότερα, χρησιμοποιήθηκαν για τον εκφοβισμό των μη Αρείων πολιτών της Γερμανίας, όπως για παράδειγμα, των Εβραίων ή των Σλάβων, των συνδικαλιστών και αντιφρονούντων πολιτών.
Μετά την άνοδο των φασιστών στην Ιταλία το 1922 και με πρότυπο τη Μεγάλη Πορεία του Μουσολίνι προς τη Ρώμη, ο Χίτλερ με συνεργάτη τον στρατηγό Έριχ Λούντεντορφ βρήκαν την ευκαιρία για εφαρμογή του σχεδίου τους, δηλαδή της ανατροπής της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Το βράδυ της 8ης Νοεμβρίου του 1923 προέβησαν σε απόπειρα πραξικοπήματος στο Μόναχο. Συγκεκριμένα, ο Χίτλερ εισέβαλε ένοπλος στην μπυραρία «Μπιργκερμπροϊκέλερ», στην οποία είχαν συγκεντρωθεί περίπου 3.000 επιφανείς πολίτες της Βαυαρίας για να ακούσουν μια ομιλία του Γκούσταβ φον Καρ. Ο επίδοξος πραξικοπηματίας κράτησε ως όμηρους τους Βαυαρούς πολιτικούς υπό την απειλή ότι εάν δεν ενωθούν με τους κινηματίες θα εκτελεστούν. Η αποτυχημένη αυτή προσπάθεια του Χίτλερ έμεινε γνωστή ως «Πραξικόπημα της Μπυραρίας» και οδήγησε τελικά στη σύλληψη του μετέπειτα δικτάτορα, στις 12 Νοεμβρίου του 1923, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Το δικαστήριο του επέβαλλε ποινή κάθειρξης πέντε ετών.
Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του έγραψε το ημιαυτοβιογραφικό πολιτικό μανιφέστο του, με τίτλο ‘’Mein Kampf’’ (Ο Αγώνας μου), που δημοσιεύτηκε το 1926. Κεντρικό θέμα του έργου του είναι ο ρατσισμός και ειδικότερα ο αντισημιτισμός, ενώ παράλληλα διατυπώνεται η θεωρία ότι η Άρια φυλή είναι ανώτερη από τις άλλες. Καθήκον του κράτους είναι η διατήρηση της δυνατότητας αύξησης του πληθυσμού που ανήκει στην Άρια φυλή μέσα από την κατάκτηση του ζωτικού χώρου στην Ανατολή. Αυτό σύμφωνα με το ‘’Mein Kampf’’ μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο μέσα στα πλαίσια ενός κράτους που θεμελιώνεται στην ιεραρχία και τον αυταρχισμό, και βέβαια στο πρόσωπο ενός αρχηγού. Ο Χίτλερ τελικά αμνηστεύεται από τη φυλακή πολύ νωρίτερα, τον Δεκέμβρη του 1924, και αμέσως εκκινεί τις προσπάθειές του για την αναδιοργάνωση και επανένωση του Ναζιστικού Κόμματος.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Marriott, Emma (2015), Παγκόσμια Ιστορία, Αθήνα: Εκδόσεις Οκτώ.
- mixanitouxronou.gr, Ο τελευταίος νεκρός του Α’ Παγκοσμίου σκοτώθηκε ένα λεπτό πριν την λήξη του, Ήθελε να αποδείξει ότι κακώς έχασε το βαθμό του λοχία, Διαθέσιμο εδώ
- sansimera.gr, Αδόλφος Χίτλερ, Διαθέσιμο εδώ
- sansimera.gr, Τα ναζιστικά Τάγματα Εφόδου, Διαθέσιμο εδώ
- sansimera.gr, Το Πραξικόπημα της Μπυραρίας, Διαθέσιμο εδώ
- ushmm.org, Αδόλφος Χίτλερ, Διαθέσιμο εδώ
