Της Ειρήνης Λάττα,
Μιλάμε και για έρωτα και για ποίηση. Θα έλεγε κανείς ότι ο έρωτας είναι από μόνος του ποίηση και η ποίηση έρωτας. Ακόμα και αν δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι στενή σχέση με την ποίηση, σίγουρα υπάρχουν πολλά ποιήματα, που θα τους συγκινήσουν και θα συνδεθούν με κάποιο κομμάτι του εαυτού τους, που μπορεί να βρίσκεται λίγο πιο βαθιά μέσα τους. Ο έρωτας είναι ένα θέμα, που απασχολεί με τις πολλές πτυχές του τους περισσότερους ανθρώπους καθημερινά, όπως και η αγάπη.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο και προσπαθούμε –πέρα από τα λόγια– να βρίσκουμε μορφές έκφρασης των πολύπλοκων αυτών συναισθημάτων με έναν διαφορετικό τρόπο, ώστε να τα ακούει περισσότερο η ψυχή μας, παρά τα αυτιά μας. Μια τέτοια μορφή είναι και η ποίηση. Σίγουρα κάποια στιγμή έπεσε στην αντίληψή μας κάποιο ποίημα για την αγάπη, περισσότερο ή λιγότερο γνωστών ποιητών. Μερικά από τα ποιήματα που αξίζει να διαβάσει κανείς, κατά τη γνώμη μου, είναι:
Αγάπη – Κώστας Καρυωτάκης
Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα.
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες – Μαρία Πολυδούρη
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
[…]
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.
Το καθαρότερο πράγμα της δημιουργίας – Νικηφόρος Βρεττάκος
Δεν ξέρω, μα δεν έμεινε καθόλου σκοτάδι.
Ο ήλιος χύθηκε μέσα μου από χίλιες πληγές.
Και τούτη τη λευκότητα που σε περιβάλλω
δε θα τη βρεις ούτε στις Άλπεις, γιατί αυτός ο αγέρας
στριφογυρνά ως εκεί ψηλά και το χιόνι λερώνεται.
Και στο λευκό τριαντάφυλλο βρίσκεις μια ιδέα σκόνης.
Το τέλειο θαύμα θα το βρεις μοναχά μες στον άνθρωπο:
λευκές εκτάσεις, που ακτινοβολούν αληθινά
στο σύμπαν και υπερέχουν. Το πιο καθαρό πράγμα λοιπόν της δημιουργίας
δεν είναι το λυκόφως, ούτε ο ουρανός που καθρεφτίζεται μες στο ποτάμι,
ούτε ο ήλιος πάνω στης μηλιάς τ’ άνθη.
Είναι η αγάπη.
Η θάλασσα – Ντίνος Χριστιανόπουλος
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Πόσο μικρότερος θα ήταν ο πλούτος της γλώσσας μας, εάν δεν την αναδείκνυαν –με τόσο όμορφο και μοναδικό τρόπο– όλα αυτά τα ποιήματα, που μιλάνε για την αγάπη, έτσι όπως ακριβώς είναι. Ένα θαύμα και μια κατάσταση, που μόνο ένα ποίημα μπορεί να φτάσει κοντά στο να εκφράσει. Και αυτό γιατί μιλάει σε κάθε άνθρωπο διαφορετικά και αφήνουν τη φαντασία του να δημιουργήσει τα περισσότερα. Όσο και αν δε μας αρέσει η ποίηση, όλο και κάποιο ποίημα υπάρχει, που θα μας συγκινήσει βαθιά και θα μας ταξιδέψει. Αξίζει να το βρούμε ή να το δημιουργήσουμε εμείς!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Κ. Γ. Καρυωτάκης, Ποιήματα και Πεζά, επιμ. Δημήτρης Δημηρούλης, Gutenberg, Αθήνα 2017
- Μαρία Πολυδούρη, Τα Ποιήματα, επιμ. Χριστίνα Ντουνιά, Εστία, Αθήνα 2014
- Ντίνος Χριστιανόπουλος, Μικρά ποιήματα, Ιανός, 2004
