Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Είναι από τις λίγες φορές που τα κλισέ που χρησιμοποιούνται στον δημόσιο λόγο ευσταθούν. Όντως προκλήθηκε «σάλος» από τις καταγγελίες εναντίον της Κιβωτού του Κόσμου κι όντως οι εξελίξεις είναι «καταιγιστικές». Εξίσου όμως «αναμενόμενες» είναι και οι αντιδράσεις των ΜΜΕ, της κοινής γνώμης και φυσικά του πολιτικού συστήματος: καταπάτηση του τεκμηρίου της αθωότητας, διαδικτυακό λιντσάρισμα, θρίαμβος της κουλτούρας της ακύρωσης, πολιτική κουτοπονηριά προς άγραν ψήφων, ανεύθυνη προσέγγιση ζητημάτων μείζονος σημασίας, όπως η προστασία παιδιών και εφήβων που διαβιούν σε ανάλογες δομές, και η λειτουργία των ΜΚΟ.
Μέχρι στιγμής, έχουμε έναν μεγάλο αριθμό καταγγελιών κατά του ιδρυτού κι επικεφαλής της συγκεκριμένης οργάνωσης, πατρός Αντωνίου, της πρεσβυτέρας του καθώς και λοιπών συνεργατών του. Έχουμε μαρτυρίες που καταλογίζουν στα ανωτέρω πρόσωπα από αντιπαιδαγωγικές μεθόδους συνετισμού έως παράνομη άσκηση σωματικής βίας και διενέργεια ασελγών πράξεων εις βάρος τροφίμων. Σημαντικός αριθμός, επίσης, καταγγελιών αφορά ζητήματα ηθικής τάξης, ενώ βρίσκεται εν εξελίξει έρευνα σχετικά με τη διαχείριση των οικονομικών και λοιπών υλικών πόρων της Οργάνωσης. Η διοίκησή της έχει ήδη αντικατασταθεί, κατόπιν παρεμβάσεως των αρμοδίων οργάνων του κράτους, ενώ η ηγεσία της εκκλησίας έχει προχωρήσει, επίσης, στην επιβολή κυρώσεων απέναντι στον πατέρα Αντώνιο, σύμφωνα με τους κανόνες της.
Η υποψία και μόνο της τέλεσης ποινικών και μη αδικημάτων έναντι ανηλίκων, και δη ατόμων τα οποία βρέθηκαν στο συγκεκριμένο περιβάλλον προκειμένου ακριβώς να βρουν την προστασία που στερούντο, εν αντιθέσει με συνομήλικους τους που είχαν την αγαθή τύχη να είναι μέλη υγειών οικογενειών προκαλεί, σίγουρα, έντονη αποστροφή. Επιβαρυντικά, επίσης, λειτουργεί το γεγονός ότι βασικός πρωταγωνιστής των ανωτέρω αποκαλύψεων είναι ένας ιερωμένος, ένα πρόσωπο για το οποίο η αξίωση υποδειγματικής συμπεριφοράς προς τα παιδιά είναι ακόμα ισχυρότερη. Το ότι ο εν λόγω εκκλησιαστικός λειτουργός είχε τοποθετηθεί από τα ΜΜΕ και τους θεσμικούς φορείς σε ένα νοητό εικονοστάσι, απολαμβάνοντας τεράστια δημοφιλία στην κοινή γνώμη καθιστά εκκωφαντική την πτώση του στο βάθρο της ανυποληψίας. Είναι εγγενής η ανθρώπινη τάση των μαζών να παραδίδεται ολοκληρωτικά στη γοητεία διαφόρων προτύπων και ταυτοχρόνως να επιθυμεί την αποδόμησή τους, προσπαθώντας να τα φέρει στα μέτρα κι ακολούθως να ξεφύγει από αυτά. Εν προκειμένω, αυτή η τάση αναμειγνύεται με το σοκ της αιφνίδιας απογοήτευσης και της αίσθησης εξαπάτησης. Εξαπάτησης όχι μόνο ηθικής, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και οικονομικής. Όλα τα ανωτέρω είναι φυσιολογικά ως ένα βαθμό πλην όμως ότι το μέτρο έχει χαθεί με ευθύνη των ιθυνόντων τάξεων.
Σε μία ευνομούμενη χώρα, με εδραία δημοκρατική συνείδηση του λαού και των «αρχόντων» της, αλληλένδετη με τον ειλικρινή σεβασμό στους θεσμούς και την συνεπακόλουθη υπεύθυνη στάση έναντι των κρίσεων, το κοινό θα ενημερωνόταν σοβαρά για το ζήτημα και θα άφηνε τη Δικαιοσύνη και τα λοιπά αρμόδια κρατικά όργανα να πράξουν τα δέοντα. Η δε πολιτική ηγεσία θα παρενέβαινε προς διευκόλυνση του έργου τους, καθώς και προς νομοθετική θεραπεία και πρόληψη τυχουσών στρεβλώσεων που θα αποκαλύπτονταν με τη συγκεκριμένη αφορμή.
Τι συνέβη; Έτι μία φορά, στοιχεία της υπόθεσης –κατά τ’ άλλα απόρρητα– φιγουράρισαν σε ιστοσελίδες κι έντυπα. Παραπλανητικοί τίτλοι καταρράκωσαν, στον βωμό της εντυπωσιοθηρίας, το τεκμήριο της αθωότητας, καθιστώντας καταδίκους, ανθρώπους έναντι των οποίων δεν έχει ασκηθεί καν δίωξη. Οι καταγγελίες των φερομένων θυμάτων υιοθετούνται ως απολύτως αληθείς κι αποδεδειγμένες έστω κι αν δεν έχουν ακόμη υποστεί τη δοκιμασία της αντίκρουσης, κατά τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Αυτό το σκηνικό δημοκρατικής εκτροπής και διαστροφής της έννοιας της ενημέρωσης «καρυκεύτηκε» από τις δημόσιες δηλώσεις διαφόρων διασήμων, οι οποίοι «κάπου, κάποτε, κάτι είχαν καταλάβει» αλλά, κατά πάγια πρακτική, όταν ο σημερινός καταγγελλόμενος ήταν στις μεγάλες του δόξες, κράτησαν το στόμα τους κλειστό. Από κοντά και κάποιοι «ειδικοί», με ορισμένους εκ των οποίων να πληρώνονται από τους φόρους μας για να εργάζονται την ώρα που βγαίνουν στα κανάλια… Δουλειά όλων να ρίξουν στην τηλεοπτική και διαδικτυακή αρένα «φρέσκο κρέας», ώστε να καταναλωθεί από την απαίδευτη μάζα που αρέσκεται να κατασπαράζει ηθικά, προσωπικότητες. Από τους συμπλεγματικούς που ηθικολογούν μόνο για να εισπράξουν κάποια likes στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τονώνοντας το εύθραυστο «Εγώ» τους ανακαλύπτοντας δήθεν τη σεσηπυία κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία φυσικά ευθύνεται για τις δικές τους αποτυχίες. Από τους φασίστες που ξέρουν μόνο να γενικεύουν για να ικανοποιήσουν τις ιδεοληψίες τους (π.χ. «όλοι οι παπάδες είναι κακοί»).
Τι έκανε η πολιτική ηγεσία του τόπου; Πριν από την ορθή αντικατάσταση της διοίκησης της Κιβωτού είχε προηγηθεί η λαϊκίστικη δήλωση του Υπουργού Οικονομικών περί αναστολής της επιχορήγησης της ΜΚΟ, με προσωπική του απόφαση. Το μαυρογιαλούρικο «κατόπιν ενεργειών», ταιριάζει όχι μόνο σε ρουσφέτια, αλλά και σε επίδειξη μηδενικής ανοχής έναντι σε οποιαδήποτε υπόνοια αρωγής δια των δημοσίων ταμείων ιδιωτών που βαρύνονται με καταγγελίες. Ήταν δε τόσο μπακαλίστικηη δήλωση αυτή, που, αφού τελικά εισέπραξε την κατακραυγή όσων έκαναν τον απλό συλλογισμό σχετικά με το ζοφερό μέλλον εκατοντάδων φιλοξενουμένων στις δομές της Οργάνωσης ανηλίκων, κατόπιν της αιφνίδιας αναστολής της κρατικής χρηματοδότησης, αναγκάστηκε να προχωρήσει σε δημόσιες διευκρινήσεις. Τελικά, μόνο η έκτακτη χρηματοδότηση αναστέλλεται, μας ενημέρωσε ο κύριος Σταϊκούρας! Επίσης, η Κιβωτός λειτουργεί επί 23 συναπτά έτη. Αλήθεια, ο κρατικός μηχανισμός δεν εντόπισε τόσα χρόνια έκνομες ή έστω αντιδεοντολογικές συμπεριφορές; Στην εκκλησιαστική ηγεσία δεν έφτασαν καταγγελίες ή έστω μαρτυρίες ότι ο συγκεκριμένος ιερεύς διάγει βίο αντίθετο προς τα διδάγματα της Ορθοδοξίας και το κανονιστικό πλαίσιο. Διότι αν ισχύουν οι καταγγελίες, έχουμε ένα σταθερό μοτίβο συμπεριφοράς των εμπλεκομένων και λειτουργίας της ΜΚΟ που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο επί δύο και πλέον δεκαετίες.
Τέλος, μπορεί κάποιος να μας απαντήσει τι θα γίνει με τις ΜΚΟ γενικά; Ως πότε θα υποκαθιστούν το Κράτος και ως πότε θα λειτουργούν ασύδοτα; Είδαμε στο μεταναστευτικό, τέτοιου είδους οργανώσεις να προχωρούν σε ενέργειες που προσομοιάζουν με παράνομη διακίνηση κι εγκατάσταση αλλοδαπών. Εδώ και χρόνια, η χώρα κατασυκοφαντείται διεθνώς από τέτοιες παρακρατικές οργανώσεις που απειλούν ακόμα και την εθνική ασφάλεια της χώρας, λειτουργώντας επικοινωνιακά ως πέμπτη φάλαγγα του καθεστώτος Ερντογάν και στήνοντας επεισόδια με την Τουρκία. Όλα αυτά, μάλιστα, με χρήματα που θα μπορούσαν να διατεθούν στο κράτος μας και στις ευρωπαϊκές υπηρεσίες, ώστε ν’ ασχοληθούν με το ακανθώδες αυτό ζήτημα. Ήδη η διαβόητη Human Rights 360, που ασχημονούσε επί μακρόν εναντίον της χώρας με την υπόθεση των 38 στον Έβρο, ελέγχεται από τον εισαγγελέα για ξέπλυμα χρήματος.
Το αν οι καταγγελίες για την Κιβωτό του Κόσμου είναι αληθείς ή όχι, θα το κρίνουν οι, εκ του Συντάγματος και των νόμων, αρμόδιοι. Από εκεί κι έπειτα, στην Ελλάδα, εδώ και πολύ καιρό ζούμε μια παρατεταμένη στρέβλωση βασικών εννοιών της Δημοκρατίας. Η ελευθερία πλέον ταυτίζεται με την ασυδοσία. Το δικαίωμα στη δημόσια έκφραση απόψεων έχει μετατραπεί σε δικαίωμα στη συκοφάντηση και στην εξύβριση. Το τεκμήριο της αθωότητας σε τεκμήριο ενοχής. Ο Θεμελιώδης Νόμος κάμπτεται μπροστά στον Νόμο του Λιντς. Η υποχρέωση ενημέρωσης της κοινής γνώμης και το δικαίωμα στη δημοσιογραφική έρευνα αποτελούν πλέον προσχήματα για να στήνονται αντι-δεοντολογικά και παράνομα λαϊκά δικαστήρια. Η Δημοκρατία έχει μπει στην… κλίνη του Προκρούστη. Τεντώνονται και ακρωτηριάζονται τα μέλη της, ώστε να έρθει στα μέτρα επιμέρους συμφερόντων και επιδιώξεων. Το σώμα της παραμορφώνεται, κι αν δεν τη βγάλουμε από εκεί, είναι καταδικασμένη να ξεψυχήσει βασανιστικά.
