Της Ρένας Δανατζή,
Πριν από λίγες ημέρες, διάβαζα ένα απόσπασμα της εμβληματικής Μαλβίνας Κάραλη, στο οποίο διαχώριζε τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες: σ’ αυτούς που έχουν το πρόβλημα και σ’ αυτούς που είναι πρόβλημα. Με πιο απλά λόγια, η Μαλβίνα εξηγούσε την αναγκαιότητα των τοξικών ανθρώπων να έχουν σχέσεις εξάρτησης από τους άλλους ανθρώπους. Επιδιώκουν να γίνονται αναγκαίοι για άλλους και χειριστικοί, ώστε να νιώθουν καλύτερα. Να μοιράζονται την τοξικότητά τους για να προσπαθούν δήθεν να ελαφρύνουν το μέσα τους. Πάνω στη σκέψη της Μαλβίνας πατάω και σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους που ποτέ δεν κατάφεραν να ανεξαρτητοποιηθούν. Που πάντοτε μένουν γαντζωμένοι σε κάποιον άλλον, ο οποίος φροντίζει γι’ αυτούς. Φροντίζει να τους συντηρεί, να τους ανεβάζει κοινωνικά, να τους στρώνει τον δρόμο για να περάσουν ευκολότερα, να αντιμετωπίζει τα προβλήματα γι’ αυτούς.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μάθει να περπατάνε υποβασταζόμενοι και βρίσκονται πάντοτε σε πλήρη εξάρτηση από κάποιον άλλον ή κάποιους άλλους. Δεν μπορούν να αποδεχτούν ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι αυτοδημιούργητοι, ενεργητικοί, που πάντοτε προσπαθούν με όποιον τρόπο μπορούν να γίνονται καλύτεροι και φτιάχνουν οι ίδιοι το μέλλον τους. «Οι άνθρωποι που είναι το πρόβλημα», ή αλλιώς οι τοξικοί άνθρωποι, δεν χαίρονται ποτέ με την πρόοδο των άλλων ανθρώπων, και μάλιστα πάντοτε βρίσκουν προβλήματα σε οποιαδήποτε επιτυχία των γύρω τους. Μη ικανοί να αποδεχτούν πως η επιτυχία ή η ευτυχία δεν είναι αποκλειστικά δικό τους προνόμιο, διαταράσσεται η ηρεμία τους όταν καλούνται να χαρούν με τη χαρά κάποιου.
Αντιθέτως, είναι πάντοτε δεκτικοί και εύκαιροι να ακούσουν τους γύρω τους να μιλάνε για τα προβλήματά τους. Μάλιστα, λειτουργούν ως σύμβουλοι, νουθετώντας υποτίθεται αυτόν που έχει το πρόβλημα. Στην πραγματικότητα, δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να οξύνουν το πρόβλημα με φράσεις όπως: «Εγώ στα έλεγα», «κάνεις λάθος», και πολλές άλλες παρόμοιες. Μιλούν συνέχεια για τον εαυτό τους, επιχειρώντας αδιάκοπα να χτίσουν μία εικόνα γι’ αυτούς. Προσπαθούν να κάνουν τον συνομιλητή να τους δει όπως βλέπουν οι ίδιοι τον εαυτό τους.
Οι άνθρωποι-πρόβλημα είναι παντού γύρω μας και πολλές φορές μεγάλο κομμάτι της ζωής μας. Οφείλουμε στον εαυτό μας να μην τους μοιάζουμε, όμως πάνω απ’ όλα οφείλουμε να μην τους επιτρέψουμε να μας δηλητηριάσουν. Κανείς δεν εξαρτάται από κανέναν. Η ζωή προχωρά και ουδείς αναντικατάστατος. Οι άνθρωποι-πρόβλημα είναι για εμάς ένα Levi’s αγορασμένο από δεύτερο χέρι, όπως λέει ο Λ. Είναι άνθρωποι που φαίνονται ακριβοί, όμως είναι φθηνοί, κι αυτό το καταλαβαίνουμε μόνο όταν τους κοιτάμε από πολύ κοντά.
