Του Αλέξανδρου Ραπακούσιου,
Χάρισμα
Ένα από τα πολλά θετικά της ελληνικής κοινωνίας είναι πως οι χαρισματικοί πολίτες θα οδηγηθούν, νομοτελειακά, στην επιφάνεια. Πολίτες που αντιλαμβάνονται την έννοια της καινοτομίας και της εφευρετικότητας, μοχθούν και φτάνουν στην κορυφή. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα της κατηγορίας αυτής, αποτελούν τόσο ο Δήμαρχος Άργους-Μυκηνών, όσο και ένας από τους πιο επιτυχημένους Έλληνες εφοπλιστές, που πλέον κάνει διεθνή «καριέρα» στα βρετανικά δικαστήρια.
Συλλογική νίκη
Η κοινωνία του Άργους και των Μυκηνών ευγνωμονεί για τον –αποδεδειγμένα- άριστο τοπικό της άρχοντα. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, η ευγνωμοσύνη είναι αμφίδρομη, μιας και ο ίδιος ο Δήμαρχος δε θα μπορούσε να κατακτήσει την κορυφή χωρίς τα χρήματα των δημοτών του και συνεπώς να χρηματοδοτήσει το ματαιόδοξο -και μάλλον διαχρονικό- όνειρό του να ανέβει σε βήμα και να παραλάβει βραβείο αριστείας. Η ιστορία έχει ως εξής: ο Δήμαρχος απευθύνθηκε σε οργανισμό που παραδίδει βραβεία επί πληρωμή, κατέθεσε το ποσό και ταξίδεψε για να παραλάβει τη διάκρισή του («excellence in city management», «city manager of the year»). Κάτι σαν τις πληρωμένες πτυχιακές εργασίες, μόνο που η χρηματοδότηση έγινε από ταμείο του Δήμου και όχι από ατομικό πορτοφόλι.
1+1 δώρο
Υπάρχουν τρία γελοία υποσημεία στην -γενικότερα γελοία- υπόθεση. Πρώτο, η ύπαρξη οργανισμών οι οποίοι παραδίδουν τέτοιου είδους αντικειμενικά βραβεία. Συνήθως «ανθίζουν» σε χώρες με ιδιαίτερα υψηλό αριθμό ανθρώπων-Iznogoud(s), για τους οποίους η φράση «θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη», έχει καταστεί κάτι σαν μότο ζωής. Δεύτερο, ο –κατά φαντασίαν- άριστος Δήμαρχος δεν αρκέστηκε σε μονό, αλλά ζυγό αριθμό αγαλματιδίου, πλακέτας ή οποιουδήποτε αντικειμένου χρησιμοποιείται για απονομές. Αν και θα εξοικονομούσε το μισό ποσό από τα ταμεία του Δήμου, επιβεβαιώνει ταυτόχρονα πως όταν η ματαιοδοξία ζευγαρώνει με την ηλιθιότητα, γεννιέται η αλαζονεία. Εκτός κι εάν ο οργανισμός συμμετείχε σε κάποιου είδους εποχιακών εκπτώσεων με κουπόνια «δύο βραβεία στην τιμή του ενός», οπότε και δικαιολογείται. Τρίτο και σημαντικότερο. Το επίθετο του -διπλά βραβευμένου- Δημάρχου είναι «Καμπόσος». Από τη θεωρία στην πράξη, με την υπογραφή της ελληνικής γλώσσας.
Τζακ Σπάροου
Περνώντας στην έτερη περίπτωση ελληνικής καινοτομίας, ο ήρωας της δεύτερης ιστορίας δραστηριοποιείται στο χώρο της εμπορικής ναυτιλίας. Τον επαγγελματικό κλάδο δηλαδή, στον οποίο η Ελλάδα κατέχει τα παγκόσμια σκήπτρα αλλά παραδόξως φορολογείται σχεδόν μηδαμινά. Προσφάτως, η βρετανική Δικαιοσύνη απεφάνθη πως ο εφοπλιστής «έστησε» ολόκληρη πειρατεία με κομπάρσους σε πλοίο ιδιοκτησίας του, προκειμένου να αποζημιωθεί με πολλά εκατομμύρια ευρώ από την ασφαλιστική του. Το θύμα του Τζακ Σπάροου, έχει μάλιστα τιμηθεί ουκ ολίγες φορές για το πλούσιο φιλανθρωπικό του έργο. Ενώπιον τηλεοπτικών καμερών φυσικά. Από την άλλη, ανακύπτει το λογικό ερώτημα γιατί ο εφοπλιστής δεν επέλεξε να βυθίσει, ή έστω ανατινάξει το πλοίο στη μέση του ωκεανού και αντί αυτού, μπήκε σε κόπο να χρησιμοποιήσει ακόμα και κομπάρσους. Απορία που γεννά ακόμα και περίεργες θεωρίες. Μήπως ήθελε να γνωστοποιηθεί η εφευρετικότητα του μυαλού του; Μήπως εν τέλει οι δύο προηγούμενες περιπτώσεις δεν αφορούν την ελληνική εφευρετικότητα αλλά την ελληνική ματαιοδοξία; Αν και η παροιμία «το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει» αποτελεί γενίκευση, κοινώς τσουβάλιασμα, διαισθάνομαι πως οι επερχόμενοι ιδιοκτήτες της ναυτιλιακής του εταιρείας, ακόμη και αν δεν πράξουν τα ίδια, θα εκτιμήσουν, τουλάχιστον, το επιχειρηματικό δαιμόνιο του προκατόχου τους.
Μακριά κι αγαπημένοι
Η φωτογραφία των ποδοσφαιριστών της εθνικής ομάδας της Τουρκίας που τους απεικονίζει να χαιρετούν στρατιωτικά, θέλοντας έτσι να αποτίσουν φόρο τιμής στην στρατιωτική επέμβαση του εκλεκτού Προέδρου τους, αποδεικνύει πως ο φανατισμός στα -διαφόρων ειδών- γήπεδα ούτε εκδηλώνεται, ούτε τροφοδοτείται αποκλειστικά από αυστηρά αθλητικές αφορμές κι αίτια. Οι διασυλλογικές διοργανώσεις, ίσως επηρεασμένες από τη χλιαρή στάση των ευρωπαϊκών κρατών, παρέβλεψαν την αγνόηση του «no politica», υποσχόμενες να διερευνήσουν το θέμα έτι περαιτέρω. Τα φυντάνια βέβαια δε βρίσκονται μόνο στην ανατολική πλευρά του κόσμου αυτού. Ο Γ. Κατίδης, ένας ποδοσφαιριστής που έμεινε στη συνείδηση του κοινού περισσότερο για τον ναζιστικό χαιρετισμό με τη φανέλα της ΑΕΚ παρά για τις επιδόσεις του, μπορεί αφενός να μετανιώνει για την πράξη του, ειδικά τώρα που αγωνίζεται για τριτοτέταρτη ποδοσφαιρική ομάδα της μακρινής Τσεχίας, αφετέρου η απομάκρυνσή του από τα ελληνικά γήπεδα δίνει χαρά σε κάθε γονιό που επιθυμεί να κρατήσει τα παιδιά του μακριά από «πρότυπες» συμπεριφορές εντός των γηπέδων, από τα αποκαλούμενα και «λαϊκά είδωλα».
200
Αν και στους απόδημους περιλαμβάνονται και οι Έλληνες φανατικοί τραμπικοί της Αστόρια, η παροχή ψήφου στους ομογενείς κρίνεται κατά βάση θετική. Όσοι αποτελούν κομμάτι του εκλογικού κοινού και μετανάστευσαν στο εξωτερικό, έχουν το δικαίωμα της ψήφου σε ένα δίκαιο όμως, πλαίσιο. Η διακομματική σύγκλιση αποτελεί θετική έκπληξη, μιας και το ζήτημα φέρει βαρύνουσα σημασία, δίχως να αφορά αποκλειστικά το κυβερνών κόμμα. Οι κοινοβουλευτικές διεργασίες, μάλιστα, ξεκινούν με καλούς οιωνούς για την ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου, έπειτα και από την –αρχική- συγκατάβαση του Κομμουνιστικού Κόμματος, απαραίτητου κρίκου ώστε να βρεθούν οι διακόσιοι βουλευτές που θα το υπερψηφίσουν, στην περίπτωση που η αξιωματική αντιπολίτευση αποφασίσει εν τέλει να το απορρίψει, λόγω διαφωνίας στα επιμέρους κριτήρια παροχής ψήφου.
Όνειρο
Ξεφεύγοντας από την επιδερμική ανάγνωση του θέματος, οι ενδεχόμενες πολιτικές σκοπιμότητες που περιτριγυρίζουν την απόφαση δεν μπορούν να παραλειφθούν. Οι πολιτικές ηγεσίες έχουν αποδείξει πως η εφαρμογή «δίκαιων αιτημάτων», όταν αυτά δεν συνοδεύονται από πολιτικό κέρδος, μετατίθεται χρονικά έως ότου «ωριμάσουν οι συνθήκες», για να δανειστώ και την έκφραση. Όπως το έθεσε κι ο πρώην πρωθυπουργός,; Κ. Καραμανλής, μέσω του δημοσιογράφου και παράλληλα βιογράφου του, Μ. Κοττάκη, στο βιβλίο «Καραμανλής off the record» (2011), «η χορήγηση της ελληνικής υπηκοότητας σε 30.000 ομογενείς από τη Βόρειο Ήπειρο και η εξαγγελία της παροχής ψήφου στους αποδήμους, ένα όνειρο δεκαετιών, […] υπηρετούσαν έναν μακροπρόθεσμο στόχο: να αλλοιώσει (σ.σ. ο Καραμανλής) αθόρυβα και οριστικά τον συσχετισμό δυνάμεων υπέρ της Κεντροδεξιάς, καθώς οι απόδημοι είναι φιλελεύθεροι και οι Βορειοηπειρώτες συντηρητικοί». Η έκφραση-κλειδί στα γραφόμενα είναι ο «μακροπρόθεσμος στόχος». Όπως φαίνεται, ο νυν πρωθυπουργός θα είναι εκείνος ο οποίος θα κάνει το «όνειρο δεκαετιών» της γαλάζιας παράταξης, όπως χαρακτηριστικά μεταφέρει ο Μ. Κοττάκης, πραγματικότητα.
Είναι τεταρτοετής φοιτητής του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς. Έχει συμμετάσχει σε εγχώρια και ευρωπαϊκά μοντέλα προσομοίωσης, ενώ το ενδιαφέρον του εντοπίζεται, εκτός των διεθνών σχέσεων, στην πολιτική επικοινωνία και τη δημοσιογραφία. Μεγάλο κεφάλαιο αποτέλεσε η διετής συμμετοχή του στο Διοικητικό Συμβούλιο της SAFIA, από όπου και αποκόμισε πολύτιμες εμπειρίες και φιλίες. Μέσω του OffLine Post, αρθρογραφεί κυρίως για την εγχώρια πολιτική σκηνή.
