Του Στάθη Αποστόλου,
Οι πρόσφατες εκλογές της 7ης Ιούλιου 2019, εκτός από το διακύβευμα της πολιτικής και δημοσιονομικής σταθερότητας, είχαν και ένα ακραίο πολωτικό πρόσημο. Αιτία βέβαια ήταν και η συγκρουσιακή πολιτική της επί 4.5 χρόνια κυβέρνησης Τσίπρα με όλους και για όλα. Μέσα, λοιπόν, στην τεχνητή πόλωση και θέλοντας να καλύψει στείρες κομματικές ιδεοληψίες, ο πρωθυπουργός καπελώθηκε στην κυριολεξία από τους τότε υπουργούς Παιδείας, Νίκο Φίλη και Κώστα Γαβρόγλου, και ξεκίνησε έναν -κατά αυτούς- «ιερό και δίκαιο» αγών, με σκοπό την προάσπιση και θωράκιση της θρησκευτικής ουδετερότητας, ελευθερίας και της ανεξαρτησίας κράτους και εκκλησίας.
Η ιστορία έχει δύο τρόπους να αναδείξει πρόσωπα στους αιώνες, άλλοτε με χρυσά γράμματα πατώντας πάνω σε πεδίο δόξης λαμπρό, είτε με μαύρα γράμματα, υποδαυλίζοντας και τα πρόσωπα και το έργο τους. Πολλοί -για να μην πω σχεδόν όλοι- από τους υπουργούς Παιδείας που πέρασαν κατά τη μεταπολίτευση και έπειτα, παραδόθηκαν σε ένα «κυνήγι μαγισσών» με την εκκλησία, που πολλές φορές η αιχμή του δόρατος της σύγκρουσής τους άλλαζε. Τη μια ήταν η ανάμειξη της εκκλησίας στο πολιτικό γίγνεσθαι υψώνοντας τα συμφέροντα των Ελλήνων, την άλλη η εκκλησιαστική περιουσία την οποία ο αείμνηστος υπουργός Παιδείας, Αντώνης Τρίτσης, αφαίρεσε εν μια νυκτί βάσει του νόμου 1700/1987, θέτοντας την υπό κρατικό έλεγχο. Έπειτα, η σφοδρή σύγκρουση για τις ταυτότητες ανάμεσα στην κυβέρνηση Σημίτη και προσωπικά στον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος, με αποτέλεσμα τη συλλογή περί των 3 εκατομμυρίων υπογραφών που ζητούσαν την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητές τους, κάτι που η τότε κυβέρνηση πέταξε στον κάλαθο των απορριμμάτων. Κάπως έτσι φθάνουμε στην πιο πρόσφατη κόντρα της κυβέρνησης Τσίπρα με την Εκκλησία της Ελλάδος. Σε αυτή την περίπτωση, ο όψιμος υπουργός Παιδείας, Νίκος Φίλης, αποφάσισε πως το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να αλλάξει, ώστε να προάγει τη θρησκευτική ουδετερότητα κι όχι τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό.
Αυτή η σύγκρουση είναι διαφορετική από τις άλλες περιπτώσεις, γιατί πρώτον είχαμε έναν πρωθυπουργό που ουσιαστικά αιχμαλωτίστηκε μέσα στις ιδεολογικές ιδεοληψίες του, αλλά και των υπουργών του, εξαναγκαζόμενος να πάει τη σύγκρουση μέχρις εσχάτων, δεύτερον είχαμε σφοδρότατες ύβρεις εναντίον της ελλαδικής εκκλησίας και ιεραρχών αυτής, με λαϊκίστικες εκφράσεις: «ορθόδοξοι τζιχαντιστές», με πλήρη απουσία στοιχειώδους σεβασμού και ευπρέπειας απέναντι στο θεσμό και στα πρόσωπα και τρίτον, ουσιαστικά σημαντικότερο, τον πλήρη ευτελισμό της κυβέρνησης Τσίπρα, αφού εν μια νυκτί άλλαξε το μάθημα των θρησκευτικών κι αντί να αποσταλούν σχετικές οδηγίες για το μάθημα, απεστάλησαν στους θεολόγους και τους μαθητές απλά φωτοτυπίες αντί βιβλίων, δείχνοντας ουσιαστικά ένα πρωτόγνωρο μένος για την εκκλησία, πάνω από το συμφέρον των πολιτών της.
Αρκετό καιρό μετά, φτάσαμε στην πανηγυρική απόφαση του ΣτΕ, που δικαίωσε τους αγώνες της ελλαδικής εκκλησίας και κατά πολλούς, έπραξε το αυτονόητο. Αναγνώρισε πως το μάθημα των θρησκευτικών είναι αμιγώς ομολογιακό, χωρίς να απομονώνει τις άλλες θρησκείες και τα άλλα δόγματα. Δύο σημαντικές τελευταίες παρατηρήσεις πρέπει να κάνουμε, αφού πρώτον, όταν καθυβρίζεται η ορθόδοξη εκκλησία της Ελλάδας, υβρίζεται πάνω από το 65% των Ελλήνων και δεύτερον, η ορθόδοξη εκκλησία που διαλαλεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης με την ιεραποστολή της τον Χριστό και την αγάπη, δεν καθίσταται δυνατόν να προάγει τον πάσης φύσεως φονταμενταλισμό, ούτε να αναμειγνύεται και να γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης. Η εκκλησία ήταν, είναι και -κατά την άποψη πολλών- θα συνεχίσει να υπάρχει ως ένας συνδετικός και θεμέλιος λίθος της κοινωνίας, με ισχυρό ρόλο.
Γεννημένος το 1998 και μεγαλωμένος στον Πειραιά και συγκεκριμένα στο Κερατσίνι, απόφοιτος Γενικού Λυκείου και φοιτητής στο τρίτο έτος στο Τμήμα Παιδαγωγικών Σπουδών στο Ρέθυμνο και στο δεύτερο έτος στη Νομική Σχολή του CITY UNITY COLLEGE.
