Της Ευανθίας Τσαγγάρη,
Μοναξιά. Μία λέξη με καταθλιπτική, θα έλεγε κανείς, χροιά. Αποπνέει ψυχρότητα, σκοτάδι, την απόλυτη σιωπή. Ένα βουβό τοπίο, μία παρατεταμένη ησυχία, κενό. Εσύ, μόνος, σε ένα άδειο δωμάτιο, με ανάκατες σκέψεις, δίχως να έχεις κάπου να στραφείς. Σα να χάνεις τη φωνή σου και να γίνεσαι αόρατος για τους πάντες. Μα αυτή σου η αφάνεια μοιάζει πιο πολύ με κατάρα, παρά με υπερδύναμη. Πνίγεσαι σε μία κουταλιά νερό, νιώθεις πως κανείς δε μπορεί να σε καταλάβει και κλείνεσαι στο καβούκι σου, ενώ οι γύρω σου αρχίζουν σιγά-σιγά να ξεχνούν την ύπαρξή σου. Λήθη.
Μα ακόμη κι αν περιτριγυρίζεσαι από πλήθος ανθρώπων, μέσα σου επικρατεί μία σιωπή, ένα χάος. Τα προβλήματά σου είναι «πολύ μεγάλα» για να τα μοιραστείς κι οι γύρω σου υπερβολικά απασχολημένοι. Ίσως, δε σου δίνουν την προσοχή που θα ήθελες. Ίσως σε έχει καταβάλει τόσο η μιζέρια σου, που δε σε ικανοποιεί καμία κίνηση καλοσύνης. Το μυαλό σου έχει κολλήσει, αναπαράγοντας το συγκεκριμένο στιχάκι: «δεν έχω κανέναν, κανείς δεν καταλαβαίνει». Και κάπως έτσι, κάνεις ατέλειωτα μακροβούτια σ’ ένα πέλαγος θλίψης.
Προκειμένου να αποφύγεις αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα της μοναξιάς, ξαφνικά, διακατέχεσαι από μία άνευ ορίων και εντελώς περιττή εξωστρέφεια. Η ευτυχία σου, πλέον, βασίζεται στην ποσότητα των κοινωνικών σου συναναστροφών και όχι στην ποιότητα των φιλιών που αναπτύσσεις. Αποκτάς την ψευδαίσθηση πως με όσο περισσότερο κόσμο αλληλεπιδράς τόσο πιο σημαντικός είσαι. Καταλήγεις, λοιπόν, στο να εστιάζεις σε ανούσιες σχέσεις μόνο και μόνο γιατί δεν αντέχεις να μείνεις μόνος.
Η ανασφάλεια βαπτίζεται, πλέον, ως κοινωνικότητα, κάτι που αποτελεί μάστιγα της σημερινής εποχής. Ο άνθρωπος που συχνάζει με διάφορες παρέες είναι αξιοθαύμαστος, ενώ αυτός που απολαμβάνει χρόνο με τον εαυτό του είναι περίεργος. Το να βγεις μόνος σου στον κινηματογράφο ή να πας για φαγητό χαρακτηρίζεται «cringe». Εν ολίγοις, είναι κοινώς παραδεκτό ότι εξαρτόμαστε από τους άλλους. Δε μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας αυτοτελώς, καθώς φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι μας με τον εαυτό μας.
Προφανώς, ως κοινωνικά όντα έχουμε ανάγκη την καθημερινή τριβή κι επικοινωνία με τους γύρω μας. Ωστόσο, για να είμαστε ευτυχείς, χρειάζεται να διατηρούμε μια μεσότητα, αφιερώνοντας χρόνο στον εαυτό μας. Η μοναχικότητα, κατ’ ουσία, σα μία επιδιωκόμενη συναισθηματική κατάσταση θα αποτελεί μία ευχάριστη διέξοδο κι έναν τρόπο να έρθουμε πιο κοντά με τον εαυτό μας και να τον αγαπήσουμε.
Δεν είναι κακό να απολαμβάνεις τον εαυτό σου. Να σε βγάλεις στο αγαπημένο σου εστιατόριο, να δεις την αγαπημένη σου ταινία ή να σε σερβίρεις στο καλό σερβίτσιο. Στο τέλος της ημέρας, όλα όσα έχεις είσαι εσύ, γι’ αυτό να σε προσέχεις. Πρόσφερε, λοιπόν, στον εαυτό σου όσα ήλπιζες να σου προσφέρουν οι άλλοι. Τότε, όταν θα είσαι εντάξει με το είναι σου, αυτομάτως θα βελτιωθούν και οι σχέσεις σου με τους γύρω σου.
