Του Ανδρέα Βλάχου,
Η πρόσφατη κεντρική παρουσία του Brad Pitt στο Bullet Train, είναι ένα διαφορετικό είδος υπερπαραγωγής σε σύγκριση με το συνηθισμένο καλοκαιρινό εισιτήριο αυτές τις μέρες, ένα που αποφεύγει τις τεράστιες μάχες φορτωμένες με CGI και τους απρόσωπους εχθρούς που τίθενται ενάντια στις πράσινες οθόνες που έχουν κολλήσει στο στούντιο, για μια πιο σφιχτή ιστορία με εστίαση σε χαρακτήρες και καλά χορογραφημένη δράση, τουλάχιστον μέχρι τα τελευταία 20 λεπτά.
Ο σκηνοθέτης, David Leitch, κασκαντέρ που έγινε σκηνοθέτης και συνδημιουργός του John Wick, έχει χαράξει μια ωραία καριέρα για τον εαυτό του τα τελευταία χρόνια με μέτριο προϋπολογισμό, όπως το Atomic Blonde και το Deadpool 2 –το τελευταίο εξακολουθεί να θέτει τα πρότυπα για μια ποιοτική αυτόνομη σόλο έξοδο υπερήρωων της Marvel– προτού βουτήξει τα δάχτυλα των ποδιών του στα μεγάλα οικονομικά νερά του Hobbs and Shaw, που παραμένει η πιο αδύναμη ταινία του, συμπτωματικά ή όχι. Το Bullet Train μοιάζει πολύ περισσότερο με την προηγούμενη δουλειά του, με μια εκτεταμένη διάρκεια 130 λεπτών, γεμάτη με κλειστοφοβικές, αν και καλογυρισμένες σεκάνς δράσης, που περιλαμβάνουν μερικούς από τους πιο θανατηφόρους και επιδεικτικούς δολοφόνους του κόσμου σε ένα τρένο φορτωμένο με σφαίρες στην Ιαπωνία.
Ο Leitch καταφέρνει να διοχετεύσει λίγο τον Quentin Tarantino, λίγο τον Guy Ritchie και λίγο το Smokin’ Aces του Joe Carnahan σε μια αρκετά απολαυστική ταινία δράσης. Εκεί που το Bullet Train σκοντάφτει και κινδυνεύει να βγει από τις ράγες, σε περισσότερες της μίας περιπτώσεις, είναι όταν διακόπτει τη δράση και τις υπερβολικές εισαγωγές του δολοφόνου για μια πιο φιλοσοφική υποπλοκή, που μοιάζει σαν να γράφτηκε από πρωτοετή φοιτητή που καπνίζει λίγο υπερβολική ποσότητα μαριχουάνας, ενώ σκέφτεται το νόημα της ζωής ένα βαρετό βράδυ Σαββάτου.
Ο Pitt πρωταγωνιστεί ως «Πασχαλίτσα», ένας πράκτορας υπηρεσίας στην πρώτη του δουλειά μετά από κάποιου είδους συναισθηματική κατάρρευση. Οι εναρκτήριες συνομιλίες του με τον χειριστή του δίνουν τον τόνο μιας χιουμοριστικής υπερβολικής περιπέτειας, μετριασμένης από ακραία βία. Πεπεισμένος ότι έχει τη χειρότερη τύχη στον κόσμο, επιβιβάζεται σε ένα τρένο γεμάτο σφαίρες, το οποίο κινείται στον δρόμο από το Τόκιο στο Κιότο, για να αρπάξει έναν μυστηριώδη χαρτοφύλακα. Αυτό που εκτυλίσσεται είναι μια κωμωδία λαθών, τύπου Ritchie, καθώς το τρένο συνεχίζει να συγκεντρώνει έναν αυξανόμενο αριθμό πολύχρωμων δολοφόνων που συνειδητοποιούν ότι οι δρόμοι τους έχουν διασταυρωθεί κάποια στιγμή στο παρελθόν. Στον πυρήνα της ιστορίας βρίσκεται ο «Λευκός Θάνατος», ένας μυστηριώδης Ιάπωνας μαφιόζος, του οποίου ο γιος είναι στο τρένο, αλλά γρήγορα βρίσκεται νεκρός. Η «Πασχαλίτσα» καταλήγει παγιδευμένη στον ολοένα πολυπλοκότερο ιστό της ίντριγκας, της δολοφονίας και της προδοσίας.
Η αποστολή γρήγορα λοξοδρομεί, όταν η Πασχαλίτσα συναντά ένα εκκεντρικό ζευγάρι Βρετανών δολοφόνων, τον “Tangerine” του Aaron Taylor-Johnson και τον “Lemon” του Bryan Tyree Henry, τα δίδυμα. Το γεγονός ότι είναι δίδυμα –ένας είναι λευκός και ένας είναι μαύρος– είναι ένα αστείο που τρέχει σε όλη την ταινία και χρησιμοποιείται ακόμη και για να προχωρήσει η πλοκή σε ένα σημείο. Είναι προφανές ότι οι δυο τους είναι αδέρφια, λόγω της σχεδόν συνεχούς λογομαχίας τους, ακόμη και για τα πιο κοσμικά πράγματα στο τρένο, όπως οι διακοπές χαρακτήρων του Thomas the Tank Engine. Οι αλληλεπιδράσεις και συνομιλίες τους συχνά φαίνονται σαν να ήταν το προσχέδιο ενός απορριφθέντος σεναρίου του Ταραντίνο, αλλά η αντισυμβατική σχέση λειτουργεί εκπληκτικά και παρέχει τη βάση για μερικές από τις πιο συναισθηματικές στιγμές της ταινίας. Είναι, επίσης, εκπληκτικό να βλέπεις την Taylor-Johnson να ενσαρκώνει έναν χαρακτήρα που έχει λίγη προσωπικότητα.
Το υπόλοιπο καστ συμπληρώνεται με αρκετούς βοηθητικούς ρόλους ονομάτων δολοφόνων που βασίζονται σε ουσιαστικά, όπως ο «Πρίγκιπας», ο «Χόρνετ» και ο «Λύκος». Υπάρχει, επίσης, ένα τυχαίο δηλητηριώδες φίδι που κάνει αρκετές εμφανίσεις για να πυροδοτήσει το όπλο του Τσέχοφ. Κάθε εισαγωγή χαρακτήρων και επακόλουθο νήμα πλοκής είναι σαν τυχαία ευκαιρία –ένα αποκορύφωμα των παρεκκλινουσών εμπνεύσεων του Ritchie–, αλλά όλα συνδυάζονται με μια σχετικά σταθερή σύνθεση στην τρίτη πράξη. Και τότε είναι που το τρένο αρχίζει να κουνιέται στις γραμμές.
Η ουσία της ταινίας πραγματεύεται τη μοίρα και τον ντετερμινισμό. Ο “Ladybug” είναι πεπεισμένος ότι είναι μαγνήτης κακής τύχης και οτιδήποτε κακό συμβαίνει γύρω του είναι το αποτέλεσμα της αφύσικης ατυχίας του. Οι άλλοι χαρακτήρες φαινομενικά συναντιούνται τυχαία και σκοντάφτουν στο σκοτάδι, μόνο για να ανακαλύψουν ότι όλα ήταν μηχανορραφίες του μεγάλου κακού της ταινίας. Είναι δύσκολο να εμπιστευτείς τις αξίες του Γέροντα του Hiroyuki Sanada για τη μοίρα και τη ζωή, όταν το σενάριο της ταινίας προδίδει ξεκάθαρα τα δικά της θέματα, επισημαίνοντας πόσο κατασκευασμένες ήταν πραγματικά οι «ευκαιρίες» τους.
Το Bullet Train είναι ένα μάλλον ανομοιόμορφο προϊόν, αλλά εξακολουθεί να αποτελεί μια διασκεδαστική απόσπαση της προσοχής από το θέατρο και ένα καθαριστικό παλέτας από την ατελείωτη επίθεση των ακρωτηρίων που κυριαρχούν στο box office. Ο Pitt διατηρεί τη βαρύτητά του με μια χαρισματική ερμηνεία και κάποιες εύστοχες κωμικές στιγμές, αλλά συχνά ξεχωρίζει –όπως και όλα τα μέλη του καστ– από το “Tangerine” του Taylor-Johnson, το οποίο χρησιμεύει ως το κύριο αλουμινόχαρτο σε μεγάλο μέρος της ταινίας. Η τελευταία πράξη είναι ανομοιόμορφη, αλλά διαθέτει μια υπέροχη καμέα από έναν από τους πιο υποτιμημένους ηθοποιούς του Χόλυγουντ. Για τους θαυμαστές που λιμοκτονούν για μια νέα ταινία του Ritchie ή του Tarantino, το Bullet Train θα έρθει να γεμίσει αυτό το κενό, έστω και αν δεν το καταφέρει στο έπακρο.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- “Bullet Train”(2022), imbd.com, διαθέσιμο εδώ
