Του Χρήστου Ωραιόπουλου,
Θα φύγουν. Αυτό είναι αναγκαίο δεδομένο και δεδομένη ανάγκη πλέον και ήδη η πτώση-αποχώρηση έχει αρχίσει να μυρίζει και να στήνεται. Ακόμη και για εκείνους που αμάρτησαν δις, στηρίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ, το βάρος είναι ασήκωτο πια, παρ’ όλο που ορισμένοι πάλαι ποτέ έστω στοιχειωδώς λογικοί, βαφτίζουν κανονικότητα το έκτρωμα. Στη χειρότερη θα μας πάρει το πολύ τριάντα πέντε – περίπου- εβδομάδες. Θα φύγουν, όμως, έχοντας αφήσει πίσω τους καμένη γη, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς. Το οικονομικό φέσωμα, η πολυετής δέσμευση κρατικής περιουσίας, οι αδιανόητα καταστροφικοί χειρισμοί πυρκαγιών, πλημμυρών, η φτωχοποίηση των ιδιωτών δια της φορολογίας για το πλήρωμα του κομματικού στρατού αποτελούν το έδαφος από το οποίο ξεπηδά το βαρύτερο κόστος. Αυτά καθαυτά είναι σίγουρα βαθιές πληγές στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, όμως μια κυβέρνηση μπορεί να εκτροχιαστεί, να χάσει την μπάλα – που λέμε- ορισμένες φορές (δεν το δικαιολογώ φυσικά), αλλά μετά μπορεί αν έχει το θάρρος, την πολιτική τόλμη να το αντιληφθεί πρώτα και ύστερα να το παραδεχτεί. Ίσως και με την ανάποδη σειρά, γιατί στην ελληνική πολιτική έχει καθιερωθεί να προέχει ο λόγος και όχι η λογική. Οπότε ό,τι πεις πρώτο θα επηρεάσει τη σκέψη σου. Πρώτα το στόμα μετά το μυαλό, ο λαός κάτι πρέπει να τρώει άμεσα.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν τόσο εμμονικά αγκιστρωθεί στα επικοινωνιακά τερτίπια που η προσεκτικά μεθοδευμένη ρητορική έχει επηρεάσει την ίδια τους την κρίση. Ξεκίνησε ως δούλεμα, αλλά πλέον έφτασαν στο σημείο να τα πιστεύουν και γι’ αυτό τα στήριξαν με τέτοιο τρόπο, με τόση πειθαρχία και προσήλωση. Το κόστος που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε δεν περιορίζεται απλά στο ότι ο Αλέξης Τσίπρας έγδαρε το όνομα της Αριστεράς ή ότι απλώς απογοήτευσε τους πολύ πιστούς οπαδούς του, ΟΧΙ που περίμεναν κάτι μεγαλύτερο. Μας αγκαλιάζει όλους και έχει να κάνει με τη σχέση ρόλου και συμπεριφοράς. Ουδέποτε υπήρξε τέτοιος γλοιώδης κυνισμός, τέτοια χυδαιότητα. Ανήκουστο θράσος. Υπουργοί να κατηγορούν με γλώσσα κακόφημου πεζοδρομίου συγκεκριμένο κανάλι για τις πυρκαγιές και για τα πάνδεινα, περιφερειάρχης να μη δίνει σημείο ζωής και εν τέλει αυτό που κατάλαβε είναι πως το κακό συνέβη στη βάρδιά της, σαν να σπάει ένας σερβιτόρος ένα ποτήρι. Βουλευτής να βγάζει την αλαζονεία της πάνω από ψυχές νεκρών ανθρώπων λέγοντας ότι έπρεπε να ξέρουν μπάνιο, υποδεικνύοντας πώς έπρεπε να βάζουν και να βγάζουν το κεφάλι τους στη θάλασσα, επειδή κατά βάθος το μόνο που ξέρει και έχει κάνει στη ζωή της είναι το κολύμπι.
Αυτά τα συμβάντα που αποτελούν κερασάκια σε μια μπαγιάτικη και σαπισμένη τούρτα, έχουν πλέον ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει πλέον καμία προσδοκία από τον ίδιο το θεσμό βάσει της εικόνας των προσώπων που προσκόλλησαν πάνω τους. Γι’ αυτό δεν απόρησε κανείς που δεν υπήρξαν παραιτήσεις άμεσα μετά την καταστροφή στο Μάτι. Περισσότερη έκπληξη θα προκαλούσε η παραίτηση Τόσκα, αλλά οι στάχτες είχαν και έχουν φωλιάσει μέσα μας για να εκπλησσόμαστε. Κανείς δεν περιμένει τίποτα από ανθρώπους που λέρωσαν με το βρώμικο πετσί τους τις θέσεις και τη σημασία τους. Και δεν είναι μόνο για αυτήν την κυβέρνηση. Η επόμενη θα αντιμετωπίζει την απογοήτευση, την αίσθηση ματαιότητας του κόσμου, μια καχυποψία που διαρκώς θα χάνει την ψυχραιμία της.
Και φυσικά ο πρώτος του χορού, ο μαέστρος της θλιβερής οπερέτας, ο σκηνοθέτης του θιάσου και χειριστής των μαριονετών είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ένας πρωθυπουργός που παρά την ηλικία του έχει στραμμένο μονίμως το βλέμμα του στο παρελθόν, ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να καθορίσει ο ίδιος τον εαυτό του και για να χαρακτηριστεί ότι χρησιμοποιεί τους άλλους και τους προηγούμενους. Το διάγγελμα εξόδου αποτελούσε την καλύτερη ευκαιρία του να πει κάτι αυτοτελές, για το μέλλον, για τις προοπτικές κι ας ήταν και ψέματα. Αντ’ αυτού επιβεβαιώθηκε μια μετριοπάθεια που περισσότερο κάνει αντιπολίτευση στα προηγούμενα σαράντα χρόνια, παρά κοιτά το μέλλον. Έστω για να αφήσει ένα όνομα. Μια υπερφίαλη παροδικότητα φτάνει στο τέλος της.
Γεννηθείς το 1998, ζει και σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη, στη Νομική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ).
