Της Φωτεινής Παπαγιαννοπούλου,
Τις προάλλες, καθώς διέσχιζα τη Ζωγράφου, κοντοστάθηκα μπροστά από ένα βιβλιοπωλείο και χάζευα τη βιτρίνα του. Την προσοχή μου τράβηξαν μερικές βιβλία υπό τον τίτλο: «Μαμά θέλω να γίνω…» και ακολουθούσαν επαγγέλματα, όπως γιατρός, δικηγόρος και άλλες παρόμοιες με αυτές, που σχετίζονταν με την εισαγωγή του παιδιού στη σκέψη του μελλοντικού επαγγέλματος. Πόσο αθώες προθέσεις μπορεί να έχει ο αγοραστής – γονιός ενός τέτοιου βιβλίου; Κατά πόσο τα παιδικά όνειρα οφείλονται στα ίδια τα παιδιά και όχι σε εξωτερική χειραγώγηση; Είναι, μετέπειτα, εύκολο για τον έφηβο να διαχωρίσει το τι θέλει πραγματικά από το τι πρέπει να κάνει στη ζωή του, «για να είναι επιτυχημένος»;
Πλησιάζοντας στον τρίτο χρόνο της ζωής του παιδιού, η πρόοδος στην ομιλία και την αντίληψη βελτιώνει τη συμπεριφορά του και η συνεννόηση μεταξύ της μάνας και εκείνου είναι ωριμότερη. Αρχίζει η συνθετική σκέψη και κρίση. Η λογική άρνηση στις απαιτήσεις του διαμορφώνει τον χαρακτήρα και αναπτύσσει την κρίση του. Η άρνηση πρέπει να συνοδεύεται από κουβέντα και το παιδί να αισθάνεται την αγάπη και τη στοργή των γονέων. Όταν, λοιπόν, το παιδί περιβάλλεται από τόσο έντονα επαγγελματικά ερεθίσματα σε μία χρονική φάση που δημιουργεί τα πρώτα του πρότυπα μίμησης, είναι πολύ πιθανό τα τελευταία να δράσουν με τέτοιον τρόπο, που ίσως να προκαλέσουν σύγχυση στο παιδί ή, ακόμα, να οδηγήσουν σε μονόπλευρη καλλιέργειά του, με αποτέλεσμα, όταν φτάσει σε σημείο να επιλέξει καριέρα, να είναι ίσως αργά για να συμπληρώσει παρελθοντικά κενά.
Οι γονείς αρκετές φορές είτε ένεκα ανεκπλήρωτων ονείρων, είτε ένεκα παρόμοιου πιεστικού τρόπου ανατροφής των ίδιων, είτε λόγω της έντονης ανάγκης τους να μοιάσει το παιδί τους σε εκείνους ή στον πετυχημένο συγγενή ή φίλο, είτε λόγω πρεστίζ κ.τλ., πιέζουν τα παιδιά τους να ακολουθήσουν το επάγγελμα που εκείνοι πιστεύουν ότι τους αρμόζει, για να «καμαρώσουν» το βλαστάρι τους. Είναι αυτό, όμως, άκρατος παρεμβατισμός ή σωτήρια εκδήλωση αγάπης;
Προφανώς η πλειοψηφία των γονέων επιθυμεί το καλό του παιδιού τους και αυτή η δύναμη ίσως είναι αρκετή για αυτούς, για να υπερβούν τον ρόλο τους και να κατευθύνουν τη ζωή του παιδιού τους. Πολλοί άνθρωποι μπερδεύουν τα όνειρα και τους στόχους, έτσι, δεν έχουν κάποια πρόοδο στο να βελτιώσουν ουσιαστικά την καθημερινότητά τους. Ο φόβος είναι ένα αίσθημα, το οποίο, εάν δεν το ελέγξουμε, μπορεί να βλάψει τους ανθρώπους μας, αλλά και εμάς τους ίδιους. Θεωρείς το Α επάγγελμα κατάλληλη επιλογή για το παιδί σου, ωστόσο, άκου κι εκείνο. Άκου τι του λέει η καρδούλα του. Άστο να ζήσει το δικό του όνειρο. Τα παιδιά καλούνται να επιλέξουν το μελλοντικό τους επάγγελμα σε μικρή ηλικία, γεγονός που μπορεί να εμφανίσει την ένδειξη «σφάλμα», όταν μιλάμε τόσο για τον αυθορμητισμό, την αντιδραστικότητα της εφηβείας, όσο και την άγνοια κινδύνου. Γι’ αυτό οι ειδικοί είναι κοντά στους εφήβους και είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν με επαγγελματισμό και χωρίς καμία προσωπική πίεση. Οι νέοι έχουμε καιρό για λάθη. Έχουμε καιρό για αλλαγή. Έχουμε εναλλακτικές. Οι γονείς είναι η σωτήρια σανίδια στο χάος των παιδικών επιλογών και της μετέπειτα σκληρής βιοπάλης.
Συμπερασματικά, τα παιδιά ζητούν στοργή, στήριξη και πάνω από όλα υπομονή, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μια αποτυχία δεν είναι αρκετή να μας κλείσει την πύλη για την επαγγελματική ευδαιμονία που ονειρευόμασταν. Με τους κατάλληλους ανθρώπους κοντά και τη δέουσα στήριξη οι στόχοι θα επιτευχθούν. Αφού το θες, θα το κάνεις, και όσο πιο πολύ το θες τόσο πιο καλά θα περνάς, μέχρι να πιείς το νερό από τη χρυσή πηγή της επιβράβευσης των κόπων σου. Τέλος, δε πρέπει να ξεχνάμε τα σοφά λόγια του Carl Jung: «Το βαρύτερο φορτίο για ένα παιδί είναι η ζωή που δεν έζησαν οι γονείς του».
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Όνειρα και Στόχοι: 9 σημαντικές διαφορές, omorfizoi.gr, διαθέσιμο εδώ
- Αντίληψη και Κοινωνική Συμπεριφορά του παιδιού, paidiatroschristou.gr, διαθέσιμο εδώ
