Της Ρένας Δανατζή,
Πολλοί είδαμε το video που κυκλοφορεί τις τελευταίες ώρες στο διαδίκτυο, όπου ένας άντρας χτυπά μία γυναίκα πεσμένη στο έδαφος με το παιδί της στην αγκαλιά σε ένα παραλήρημα βίας. Αυτό νομίζω αρκεί. Οι πληροφορίες του τύπου: άσπρος, μαύρος, αλλοδαπός, ημεδαπός είναι απλά αχρείαστες. Δεν έχει να κάνει τόσο με τα φύλα, τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία και την οποιαδήποτε κοινωνική διαφορά. Έχει να κάνει με την ανόητη νοοτροπία ότι αν έχω περισσότερη σωματική δύναμη από εσένα, μπορώ να τη χρησιμοποιήσω για να σου επιβληθώ. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα και ειλικρινά αναρωτιέμαι ποιος είναι, τελικά, αυτός που θα το λύσει μια και καλή.
Όσο περισσότερο το αναλύω στο μυαλό μου τόσο πιο κοντά φτάνω στο συμπέρασμα ότι η βία είναι μάλλον ατομικό ζήτημα. Έχει να κάνει με το πόσο έχω δουλέψει τον εαυτό μου. Πόσο φιλτράρω τις πληροφορίες που δέχομαι, τι έχω μέσα μου, τι με καθορίζει, πού θέλω να φτάσω, ποιος θέλω να είμαι στο τέλος της ημέρας. Ευρύτεροι παράγοντες, όπως η οικονομική κρίση, η έλλειψη παιδείας και η εγκληματικότητα, θεωρώ ότι ναι μεν επηρεάζουν, αλλά δεν καθορίζουν καταστάσεις. Υπάρχουν ατελείωτα παραδείγματα ανθρώπων φτωχών, απαίδευτων, που ποτέ και για κανέναν απολύτως λόγο δεν θα γίνονταν βίαιοι. Αντιθέτως, μπορούμε να δούμε πολλά αντιπαραδείγματα ισχυρών, πολύ μορφωμένων ανθρώπων, που κακοποιούν συστηματικά τις γυναίκες τους ή τα παιδιά τους ή άλλους ανθρώπους.
Δυστυχώς, τα κοινωνικά στερεότυπα συνεχίζουν να μας τραβάνε προς τα κάτω. Οι περισσότεροι έδειξαν σοκαρισμένοι με την υπόθεση Λιγνάδη, επειδή ο ίδιος λόγω του κοινωνικού του status θεωρείται άνθρωπος υπεράνω πάσης υποψίας. Στην πραγματικότητα, η βία και τα αρρωστημένα μυαλά μπορούν να φωλιάσουν σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα: παράνομο εμπόριο οργάνων. Μπλεγμένοι μεγαλογιατροί, δικηγόροι, πολιτικοί, αστυνομικοί και, γενικότερα, άνθρωποι της ελίτ, οι οποίοι, κρατώντας χρυσούς κουβάδες, ξεπλένουν επιμελώς αδιανόητα εγκλήματα και αχαρτογράφητες ψυχές.
Η βία θα έλεγα ότι είναι το αποτέλεσμα της μικρότητας. Είναι ο τρόπος να εκφράζονται οι άνθρωποι που αισθάνονται λιγότερο σημαντικοί από τους άλλους. Είναι ένα μέσο για να δείξει ο θύτης ότι έχει κόμπλεξ, διαταραχές και δεν αισθάνεται καλά πρώτα απ’ όλα με τον ίδιο του τον εαυτό και, έπειτα, με όσους προκόβουν στη ζωή τους. Θα ήταν πολύ άδικο να υποστηρίξει κανείς ότι η βία είναι μέσο αντίδρασης κατά της αδικίας. Με αυτήν την παραδοχή υποβιβάζουμε όλους τους ειρηνικούς δημοκρατικούς αγώνες που έχουν γίνει κατά της αδικίας και της ανισότητας. Σκοτώνουμε ξανά και ξανά εμβληματικές φυσιογνωμίες, που μέσα από το έργο τους σήκωσαν στις πλάτες τους και ενέπνευσαν γενιές και γενιές.
Η βία δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι μέσο για τη διεκδίκηση οποιασδήποτε αξίας. Η βία δεν χωρά πουθενά και δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία στην άσκησή της. Ακόμα και όταν υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και τη σωματική μου ακεραιότητα δεν ασκώ βία, βρίσκομαι σε αυτοάμυνα.
Δεν φταίει το κράτος, δεν φταίει η οικονομία, δεν φταίει η προκλητικά ντυμένη γυναίκα σου, δεν φταίει το παιδί σου που μονίμως κλαίει, δεν φταίει ο πρόσφυγας, δεν φταίει ο οπαδός άλλης ομάδας. Εσύ φταις. Εσύ, που όταν όλοι οι υπόλοιποι δουλεύαμε με την ψυχή μας, εσύ κάπνιζες αμέριμνος και έγινες θηρίο για λύπηση.
