Της Ρένας Δανατζή,
Έχω βρεθεί πολλές φορές σε συζητήσεις για τους έφηβους του σήμερα. Πολλοί πιστεύουν ότι πλέον τα παιδιά έχουν εκτροχιαστεί. Βιάζονται υπερβολικά να μεγαλώσουν και ουσιαστικά μόλις φτάνουν στην προεφηβεία, κάνουν ένα τεράστιο άλμα και συμπεριφέρονται, ντύνονται, λειτουργούν ως ενήλικες. Εννοείται ότι τα σχόλια πηγαίνουν και έρχονται κυρίως για τα κορίτσια. Ντύνονται υπερβολικά, βάφονται πολύ κ.λπ. Φταίνε τα 15χρονα, τελικά, για όλο αυτό το σύννεφο που αιωρείται από πάνω τους και τους κάνει να μοιάζουν λιγότεροι των περιστάσεων;
Η δική μου άποψη είναι ότι όχι μόνο δεν φταίνε τα παιδιά, αλλά εμείς οι μεγαλύτεροι, που όχι μόνο τα έχουμε σπρώξει με όλη μας τη δύναμη σε αυτόν τον δρόμο, αλλά αδυνατούμε και να αναλάβουμε την ευθύνη. Εξηγώ αναλυτικά το σκεπτικό μου.
Τα παιδιά μεγαλώνουν σε μία καθημερινότητα κατά την οποία δέχονται εκατομμύρια ερεθίσματα, περισσότερα από ό,τι εμείς στην ηλικία τους. Ο έρωτας, η σεξουαλικότητα, το “divergent” είναι έννοιες που μπορεί να μην έχουν αποενοχοποιηθεί, όπως τους αξίζει, από την κοινή γνώμη, δεν παύουν, όμως, να έχουν μπει στις συζητήσεις μας. Μιλάμε με μεγαλύτερη άνεση για αυτές. Εκφραζόμαστε δημόσια, κυρίως μέσω social media και, φυσικά, στο διαδίκτυο υπάρχει ένας ωκεανός πληροφοριών και υλικού για αυτές. Είναι παντού γύρω μας και τα παιδιά μεγαλώνουν με αυτές τις έννοιες, για τις οποίες βλέπουν, ακούν, νιώθουν. Είναι απόλυτα φυσιολογικό η σεξουαλικότητά τους να ξυπνάει νωρίτερα. Να γνωρίζουν πιο νωρίς το σώμα τους, να το εξερευνούν πιο απενοχοποιημένα και να το ακούν. Δεν μπορεί αυτό να μας κάνει εντύπωση.
Επίσης, τα περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν μπροστά από μία οθόνη κινητού. Είναι η γενιά της τεχνολογίας. Η εικόνα που έχουν για τους γονείς τους είναι κατά κύριο λόγο 2 σκυμμένα κεφάλια πάνω από μία φωτεινή οθόνη ακριβού κινητού για ώρες ατελείωτες. Μην μας φαίνεται, λοιπόν, παράξενο γιατί τα παιδιά έχουν κάνει το κινητό και τα social media αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Ή γιατί είναι τόσο σημαντικό για αυτά η εικόνα τους στα social media. Τα παιδιά είναι ο καθρέφτης μας. Είναι σφουγγάρια που απορροφούν επιμελώς ό,τι τους ρίχνουμε. Πώς το παιδί μας θα διαβάσει βιβλίο, όταν οι γονείς του δεν έχουν στο σπίτι ούτε δείγμα εφημερίδας; Πώς θα μάθει να επικοινωνεί, όταν στο σπίτι είναι όλοι σκυμμένοι πάνω από ένα κινητό;
Τέλος, τα παιδιά έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους για το δύσκολο. Δεν τους εξιτάρει να προσπαθήσουν. Και αυτό συμβαίνει, επειδή έχουν καταλάβει πολύ καλά ότι ο κόσμος πλέον θεοποιεί τη μετριότητα και αδιαφορεί για το δύσκολο. Όπως συνήθιζε να λέει και ο αγαπημένος μου δάσκαλος, χρεοκοπήσαμε, επειδή δεν ακούμε όπερα.
Χρεοκοπήσαμε εμείς και χρεώνουμε τα παιδιά. Είναι πολύ λάθος.
