Της Μαρίας Κιοσεπαρά,
Πριν λίγες μέρες, τα σχολικά κουδούνια χτύπησαν και πάλι. Στις αίθουσες, όμως, δεν μπήκαν όλα τα παιδιά. Έλειπαν τα προσφυγόπουλα. Ηχηρή απουσία, μιας που σημαίνει πολλά για το πώς αντιμετωπίζεται η εκπαίδευση σήμερα. Σε αυτό το σημείο, να τονιστεί πως η νέα κυβέρνηση εξήγγειλε ότι δικαίωμα στην εκπαίδευση στο δημόσιο σχολείο θα έχουν μόνο οι πρόσφυγες που έχουν πάρει άσυλο και παράλληλα προέβη στη μείωση του αριθμού των ΣΕΠ.
Η ένταξη και η ενσωμάτωση φυσικά των παιδιών αυτών στο ελληνικό σχολείο, σε καμιά περίπτωση δεν αποτέλεσε και δεν αποτελεί εύκολη υπόθεση. Άλλωστε, αν κάνουμε μια σύντομη ανάδρομη σε προηγούμενες σχολικές χρονιές, θα έρθουμε αντιμέτωποι με την αδυναμία και τη μη επαρκή προετοιμασία των δασκάλων να πραγματοποιήσουν το δύσκολο αυτό εγχείρημα. Δυστυχώς, η έλλειψη διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, κατάρτισης και συμβουλευτικής, όχι μόνο δεν έφερε εις πέρας τη μεγάλη αυτή πρόκληση του να παρέχει ουσιαστική γνώση και παιδεία το σχολείο σε πολλά και διαφορετικά παιδιά, αλλά αντίθετα καλλιέργησε ένα κλίμα ανασφάλειας, ανησυχίας και ματαιότητας.
Το να γυρίσουμε, όμως, την πλάτη και να στερήσουμε από τόσα παιδιά το θεμελιώδες δικαίωμα στην παιδεία είναι απαράδεκτο. Όχι μόνο θα στερήσουμε στα ίδια τα παιδία ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά στη ζωή, άλλα και εμείς οι ίδιοι θα ρίξουμε σπόρους απαιδευσίας που αργότερα, μέσα από αυτούς θα φυτρώσουν πολλά αγκάθια που μόνο θα παλινδρομήσουν και θα ταλανίσουν σοβαρά την κοινωνία μας, για να μην πω θα ματώσουν.
Κάθε πρόβλημα έρχεται στη ζωή μαζί με τη λύση του, αρκεί να είμαστε πρόθυμοι να τη δούμε και να αγωνιστούμε γι’ αυτήν. Αρκεί, με άλλα λόγια στην προκειμένη, να είμαστε σε θέση να αποβάλουμε τον εθνοκεντρικό χαρακτήρα του σχολείου και να δημιουργήσουμε ένα εναλλακτικό, διαπολιτισμικό, σύγχρονο εκπαιδευτικό υπόβαθρο. Είναι φανερό, όμως, πως δεν υπάρχει ιδιαίτερα τέτοια θέληση, αν λάβουμε υπόψιν κιόλας τη νέα πρόταση περί τόνωσης εθνικού αισθήματος μέσα από το μάθημα της ιστορίας. Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να σχολιάσω -χωρίς να ξεφύγω από το θέμα μας- πως το μάθημα της ιστορίας είναι ένα μάθημα εθνικής αυτογνωσίας. Μόνο μέσα από μια αντικειμενική και αμερόληπτη ματιά στα γεγονότα, ένας λαός εξελίσσεται.
Ακόμα μια ουσιαστική λύση θα ήταν η συνεχής εκπαίδευση και μετεκπαίδευση του ίδιου του σχολικού προσωπικού και των στελεχών, ώστε να είναι σε θέση να διαχειρίζονται με αμέριστο ήθος και ενσυναίσθηση την διαφορετικότητα και τις διάφορες κουλτούρες, και μέσα από αυτό να ολοκληρώνεται ο στόχος του σχολείου, που δεν είναι άλλος από το να βγάλει πολιτισμένους και ευαισθητοποιημένους πολίτες. Φυσικά θα πρέπει να ηρεμήσουν και οι γονείς, να αποβάλουν όλα τα ρατσιστικά κατάλοιπα με τα οποία οι ίδιοι τους έχουν γαλουχήσει και να δουν με αισιοδοξία τη νέα όψη της σύγχρονης σχολικής πραγματικότητας. Να αφήσουν πίσω τους υστερίες, υποχόνδριες συμπεριφορές απέναντι στα παιδία τους και ξενοφοβίες.
Η κοινωνία που ζούμε υποφέρει από έλλειψη παραγωγικού ρομαντισμού και ανθρωπισμού. Σίγουρα κάποιοι θα βιαστούν να κατηγορήσουν όλους εμάς που νοιαζόμαστε για τα προσφυγόπουλα, τα οποία όλοι ξέρουμε πως δεινοπαθούν χωρίς τα ίδια να το έχουν επιλέξει, πως ξεχνάμε τα ελληνόπουλα και τις δυσκολίες που θα περάσουν και αυτά στις σχολικές αίθουσες. Πως έχουμε τάσεις εθνομηδενισμού, μιας που θέλουμε να αποβληθεί ο εθνοκεντρισμός από τα σχολεία. Κάπου εδώ χρειάζεται να φωνάξουμε πως νοιαζόμαστε πολύ περισσότερο για το έθνος μας, όλοι εμείς που θέλουμε όσοι ζούνε ανάμεσα μας να είναι κοινωνοί του πολιτισμού και της ανθρωπιστικής παιδείας. Μόνο έτσι θα προχωρήσουμε μπροστά, θα γλυτώσουμε από τα σοβαρά προβλήματα κοινωνικής παθογένειας που με μαθηματική ακρίβεια θα γεννήσει ο αποκλεισμός των παιδιών αυτών από το σχολείο και ο αναλφαβητισμός. Ας πάρουν, λοιπόν, στα χέρια τους όλα τα παιδάκια τα βιβλία και τα μολύβια. Είναι τα πιο δυνατά τους όπλα! Αξίζουν και έχουν δικαίωμα όλα σε ένα καλύτερο αύριο!
Γεννήθηκε στη Καβάλα το 1996. Σπούδασε Ιστορία και αρχαιολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου και μένει. Το γράψιμο αποτελούσε ανέκαθεν τη δυνατότερη μορφή αυτοέκφρασης της αλλά και το όπλο της όσον αφορά την αποτύπωση της κοινωνικής πραγματικότητας.
