Της Ειρήνης Λάττα,
Είτε το έχουμε ζήσει είτε όχι, ξέρουμε περίπου εκείνο το συναίσθημα. Να έρχεται η μέρα για την οποία ακούμε ακόμα και από το δημοτικό. Η μέρα που μας αγχώνει και μόνο στο άκουσμα. Η μέρα που ξεκινούν οι πανελλήνιες. Η μέρα στην οποία τα περισσότερα τα κάνουμε μηχανικά, προκαλώντας πολλές φορές ψυχοσωματικά προβλήματα στον εαυτό μας και σκέψεις γεμάτες αρνητισμό και άσχημα σενάρια. Λες και κρέμεται όλη μας η ζωή και ύπαρξη από μία κλωστή. Λες και η κάθε μία λέξη που θα γράψουμε ή ο τρόπος με τον οποίο θα εργαστούμε καθορίζει το αν θα είμαστε χαρούμενοι και στη συνέχεια.
Είναι όμορφο το να έχουμε όνειρα και να θέλουμε να τα πραγματοποιήσουμε. Αλλά αν αγαπάμε κάτι πολύ, είναι καλύτερο για εμάς να είμαστε προετοιμασμένοι για το ότι μπορεί να μην το αποκτήσουμε αμέσως. Είναι αρκετά πιθανό να αποτύχουμε πρώτα. Και όχι μόνο μία φορά. Καλύτερα για εμάς, αν αποτύχουμε. Δε θα είμαστε ίδιοι με πριν, όταν αποφασίσουμε να ξαναπροσπαθήσουμε. Χρειάζεται μεγάλη αγάπη και δύναμη, για να προσπαθήσουμε πάλι. Χρειάζεται συγχώρεση και αποδοχή των λαθών μας ή του τρόπου σκέψης μας.
Όσοι αποτυγχάνουν και όσοι ξαναπροσπαθούν πρέπει να είναι περήφανοι για τον εαυτό τους. Όπως και όσοι τα παρατάνε. Γιατί έχουν ακόμα να μάθουν πολλά. Έφτασαν ήδη μέχρι εδώ και μόνο λίγο δεν είναι. Μπορεί να στεναχωρήθηκαν, αλλά έχουν να καταλάβουν πως μία αποτυχία δεν κρίνει ούτε λίγο την αξία τους, την προσπάθειά τους και, φυσικά, το μέλλον τους. Σε λίγο καιρό, μπορεί να βρεθούν κάπου που οι ίδιοι δεν είχαν σκεφτεί ποτέ, απλά και μόνο γιατί δεν παγιδεύτηκαν στον πεσιμισμό και την αρνητικότητά τους. Έκαναν ένα μικρό βήμα μπροστά και είδαν όλο τον κόσμο τους να αλλάζει. Αυτό δεν ισχύει για όσους έδωσαν Πανελλήνιες μόνο. Ισχύει για όλους τους ανθρώπους ξεχωριστά.
Για όσους πιστεύουν πως έχουν κατασταλάξει στην καριέρα, στη δουλειά ή γενικότερα στη ζωή που έχουν επιλέξει, αλλά μέσα τους νιώθουν ένα βάρος, σαν κάτι να έχουν παραμελήσει, τον εαυτό τους. Τη ζωή τους. Μία μεγάλη τους επιθυμία, που φοβούνται μήπως είναι πολύ αργά να πραγματοποιήσουν και τη θάβουν βαθιά στην ψυχή τους, νομίζοντας πως δεν τους είναι σημαντική. Αγνοούν πως ποτέ δεν είναι αργά, για τίποτα. Και καλό θα ήταν όλοι μας να μάθουμε να βγαίνουμε έστω λίγο από τη ζώνη ασφαλείας μας και να μη βολευόμαστε στην ασφάλεια που προσφέρει η ρουτίνα. Είναι όμορφη η καθημερινότητα, αλλά η διαφοροποίηση του τρόπου σκέψης μας της δίνει άλλη πνοή, άλλη αξία.
Ποτέ δεν είναι αργά για τα όνειρά μας. Είναι πιο εύκολο να γίνουν πράξη από όσο νομίζουμε και ίσως είμαστε μία απόφαση μακριά από μία διαφορετική ζωή. Είμαστε προορισμένοι για πολύ μεγάλα πράγματα και πολλές φορές σαμποτάρουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και την προσπάθειά μας. Γι’ αυτό και το πώς θα είναι η ζωή μας καθορίζεται από εμάς και κανέναν άλλον. Ούτε από τη ζωή και τον χαρακτήρα των άλλων, με τους οποίους συγκρίνουμε τον εαυτό μας ξανά χωρίς να υπάρχει λόγος, ούτε από την τωρινή εργασία μας, ούτε από το τι πιστεύουν οι άλλοι για εμάς, και καμιά φορά ούτε από όσα πιστεύουμε εμείς οι ίδιοι για εμάς.
Είμαστε και μπορούμε να κάνουμε πάρα πολλά περισσότερα. Και ο μόνος δρόμος, για να γίνουμε ό,τι είμαστε, είναι η ίδια η ζωή. Να ζούμε, να απλοποιούμε τις σκέψεις μας και να επικοινωνούμε τη βαθύτερη αλήθεια μας. Τότε όχι μόνο οι Πανελλήνιες, αλλά τίποτα άλλο δε θα μπορέσει να μας εμποδίσει από το να ζήσουμε, γιατί δε θα έχει τη δύναμη.
