Της Δώρας Νικολάου,
«Θυμόμαστε, αφηγούμαστε, για να επεξεργαστούμε ξανά και ξανά τα τραύματά μας, να αναλογιζόμαστε ποιοι είμαστε, τι νόημα δώσαμε ή θέλαμε να δώσουμε σε όσα ζήσαμε». Φράση οπισθόφυλλου που τράβηξε την προσοχή μας αμέσως. Ναι, η λίστα με τα βιβλία που πρέπει να διαβάσεις φέτος το καλοκαίρι μεγαλώνει και είμαστε εδώ για να σου δώσουμε πάμπολλες επιλογές. Ένα βιβλίο ψυχολογίας αυτήν τη φορά το Ένα Φύλλο που Πέφτει από την ψυχοθεραπεύτρια Κατερίνα Μαγγανά, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αρμός.
Ίσως τα έργα της κατηγορίας ψυχανάλυσης-ψυχολογίας να μην είναι για όλους, αλλά για όσους τους ενδιαφέρει η πρόταση ελπίζουμε να τους ενδιαφέρει. Μέσα στο ευκολοδιάβαστο μέγεθος των 254 σελίδων, συνοψίζεται η αισιοδοξία για το μέλλον μας, για τη βελτίωση της ζωής μας μέσα από το θάρρος και την προσωπική μας προσπάθεια.
Δεν θα το χαρακτηρίζαμε «βιβλίο αυτοβοήθειας». Πιο πολύ αποτελεί τη φωνή μιας εγκεκριμένης ψυχολόγου με μόνο σκοπό να βοηθήσει. Ούτε μαγική λύση στα προβλήματά μας είναι, καμία πανάκεια στις κακές μας σκέψεις και απαισιόδοξες συνήθειες. Μόνο μια άλλη οπτική, που μας προσφέρεται απλόχερα και αν θέλουμε τη βλέπουμε. Έτσι ανάλαφρα το διαβάζουμε, για να το δούμε σοβαρά μονάχα αν το επιλέξουμε.
Ξεκινώντας, με αφορμή τη σοβαρή ιστορία της Κλειώς, μαχήτριας του καρκίνου του μαστού, προβάλλεται ο αγώνας μιας γυναίκας καθημερινής σαν όλες εμάς, σε μια συνθήκη που θα μπορούσε να αφορά την κάθε μία από εμάς. Απλώς αφορμή υπήρξε η πορεία της Κλειώς, για να γραφτεί αυτό το βιβλίο που απευθύνεται σε όλους. Ο πόνος είναι ανθρώπινος και κατά συνέπεια χτυπάει αδιακρίτως. Δόθηκε η ευκαιρία σε κάποια γυναίκα να τον μοιραστεί, να μιλήσει για μια εμπειρία που υπό άλλες συνθήκες παραμένει απλώς προσωπική. Τώρα γράφεται για έναν ακόμη μεγαλύτερο σκοπό. Την ευαισθητοποίηση, την ενημέρωση, τη στήριξη, για τη φωνή όλων των παθόντων και παθουσών που δεν είχαν την τύχη να ακουστούν ή να ταυτιστούν με κάποιον άλλο.
Κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει απόλυτα, ακόμη κι όταν περνάει ακριβώς το ίδιο πράγμα, είπε η Κλειώ και είχε δίκιο. Είναι τόσο προσωπική οποιαδήποτε δυστυχία και τόσο ραμμένη αποκλειστικά στα δικά μας μέτρα, στον δικό μας ψυχισμό, που σπανίως αφορά τους τρίτους με έναν τόσο ίδιο τρόπο. Όμως, το όλο νόημα είναι μέσα από το βιβλίο-συζήτηση που δημιούργησαν μαζί με την Κατερίνα, τη συγγραφέα-ψυχολόγο της, σε αυτό το παράξενο, σουρεάλ διάστημα της καραντίνας, για να μας φέρουν σε επαφή με αυτόν τον παράλογο, ακατανόητο και φλέγοντα πόθο για ζωή, που δεν συγκρατείται πουθενά και ξεφεύγει από μέσα μας τις πιο δύσκολες στιγμές.
Η αρρώστια, ιδιαίτερα σε όσους έχει χτυπήσει την πόρτα τόσες φορές όσες στην πρωταγωνίστρια αυτής της ιστορίας, σε όσους την έχουν βιώσει όχι μόνο στο προσωπικό αλλά και στο κοντινό περιβάλλον –εξίσου τραυματικά– σε φοβίζει και σε αγανακτεί. Δεν χρειάζεται να λέμε τα αυτονόητα. Καθόλου αυτονόητο δεν είναι, όμως, ότι, παρά τη ριζική μεταστροφή της πορείας σου, τη συμπεριφορά των ανθρώπων που αλλάζει προς το μέρος σου, τις συνθήκες της ζωής σου που νόμιζες πως θα έμεναν ανεπηρέαστες, αλλά γελάστηκες, υπάρχει και αυτή η σύνδεση που μπορείς να ξαναβρείς τον κλονισμένο ψυχικό και συναισθηματικό σου κόσμο.
Έχει κουράσει πια η φράση «μήνυμα αισιοδοξίας» – δεν έχει παλιώσει, όμως, η ανάγκη να το νιώθουμε. Πάντοτε ψάχνουμε τα πατήματά μας για να ξανασηκωθούμε, και αυτή η ιστορία είναι ένα συγκινητικότατο παράδειγμα μιας τέτοιας πορείας, γεμάτης αξιοζήλευτη δύναμη.
