Η 11η Ιουλίου στην Ιστορία

Του Νικόλαου Παχή,

1804: Σκοτώνεται σε μονομαχία ένας εκ των “Founding Fathers” των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, ο Αλεξάντερ Χάμιλτον. Ένας από τους πιο χαρισματικούς ανθρώπους, που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του αμερικανικού πολιτικού ιδεώδους, ήρθε σε αντιπαράθεση με έναν εξίσου ισχυρό αντίπαλο, τον Aaron Burr. Η μεταξύ τους κόντρα ξεκίνησε από το 1790, όταν ο Burr επικράτησε του πεθερού του, Χάμιλτον, στις εκλογές για τη Γερουσία και κορυφώθηκε κατά τα έτη 1796 και 1800, όταν ο πρώτος κατήλθε στις προεδρικές εκλογές στο πλευρό του Τόμας Τζέφερσον. Στις δεύτερες εκλογές, οι δύο τους ήρθαν ισόπαλοι και χρειάστηκε η συνδρομή της Βουλής των Αντιπροσώπων για να βγει ο νικητής (το εκλογικό σύστημα τότε ήταν άκρως διαφορετικό από ότι σήμερα), με τον Χάμιλτον να υποστηρίζει τον Τζέφερσον, αν και ήταν αντίπαλοι. Η επιλογή του πρώτου σε συνδυασμό με τη θέληση του τελευταίου να απομακρύνει τον Burr από την Αντιπροεδρία, του προκάλεσαν μια έκρηξη οργής, καταλήγοντας στην επίλυση των διαφορών του με τον Χάμιλτον μέσω μονομαχίας (“affair of honor” στα αγγλικά). Το πρωί της 11ης Ιουλίου 1804, ο Χάμιλτον σκοτώνεται από τον Burr στη μεταξύ τους μονομαχία, προξενώντας ένα κύμα οργής λόγω της κληρονομιάς που είχε αφήσει στις ΗΠΑ.

1918: Παρά την επιδημία ισπανικής γρίπης που είχε ξεσπάσει εντός των γερμανικών στρατευμάτων, οι επιτελείς αυτών σχεδίασαν μια τελευταία επίθεση στο Δυτικό Μέτωπο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ουσιαστικά, παρακινήθηκαν από την παραπαίουσα σύμμαχό τους, Αυστροουγγαρία, της οποίας η στρατιωτική δύναμη είχε εξαϋλωθεί μέχρι και τον τρίτο χρόνο του πολέμου, το 1917, και στράφηκε προς τη Γερμανία για να μπορέσει να επιβιώσει. Το μήνυμα αυτό μετέφερε ο πρέσβης της Γερμανίας στη Βιέννη στους αρχηγούς του Γενικού Επιτελείου της χώρας του, στις 11 Ιουλίου. Παρά τις απώλειες λόγω της γρίπης, οι Γερμανοί ετοίμασαν επίθεση, την οποία εξαπέλυσαν στα χαρακώματα του ποταμού Μάρνη, στην περιοχή της Καμπανίας στη Γαλλία, όπου συνάντησαν ισχυρότατες συμμαχικές δυνάμεις, με αποτέλεσμα την παταγώδη αποτυχία της επιχείρησης. Αυτή ήταν και η τελευταία επίθεση εκ μέρους των Γερμανών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την οποία ακολούθησε η αντεπίθεση του Βρετανού στρατάρχη Haig,στις 8 Αυγούστου του ίδιου έτους και η οριστική ήττα τους, καθώς και η υπογραφή της ανακωχής σε ένα βαγόνι τρένου στην Κομπιέννη της Γαλλίας στις 11 Νοεμβρίου 1918, η οποία, ουσιαστικά, έβαλε τέρμα στον πιο αιματηρό πόλεμο στην Ευρώπη, μέχρι τον επόμενο.

2011: Λαμβάνει χώρα η φονικότερη καταστροφή στην Κύπρο εν καιρώ ειρήνης. Τα ξημερώματα της 11ης Ιουλίου σημειώθηκε έκρηξη στη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης», στο Μαρί της Λεμεσού, όπου διαφυλάσσονταν πυρομαχικά από το Ιράν. Τα πυρομαχικά είχαν ως τελικό προορισμό τη Συρία, αλλά κατασχέθηκαν από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ στην Ερυθρά Θάλασσα, λόγω παραβιάσεων των σχετικών Ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η έκρηξη επεκτάθηκε και στον γειτονικό σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και σε διπλανά χωριά, σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμά της. Ο τραγικός απολογισμός ήταν 13 νεκροί και 62 τραυματίες. Την ημέρα της έκρηξης παραιτήθηκαν ο Υπουργός Άμυνας της κυβέρνησης Δημήτρη Χριστόφια, Κώστας Παπακώστας και ο αρχηγός της Εθνικής Φρουράς Πέτρος Τσαλικίδης. Λίγο αργότερα, στους παραιτηθέντες προσετέθη και ο Υπουργός Εξωτερικών Μάρκος Κυπριανού, ενώ παύθηκε και ο υπαρχηγός της Εθνικής Φρουράς, Αντιστράτηγος Σάββας Αργυρού. Τέλος, δημιουργήθηκε εξεταστική επιτροπή για την έκρηξη, με επικεφαλής τον Πόλυ Πολυβίου, στο πλαίσιο της οποίας κατέθεσε και ο ίδιος ο Δημήτρης Χριστόφιας, ο οποίος τελικά δεν καταδικάστηκε, αλλά το στίγμα είχε μείνει πάνω του. Μέχρι σήμερα, οι οικογένειες των 13 νεκρών αναζητούν δικαίωση, απογοητευμένοι από την ανικανότητα των αρμοδίων να διαχειριστούν τη μεγαλύτερη καταστροφή στη Μεγαλόνησο, μετά το 1974.

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ