Του Ανδρέα Βλάχου,
Και επιστρέφουμε. Μετά από 36 ολόκληρα χρόνια, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων καθυστερήσεων στη διαδρομή που σχετίζονται με τον COVID-19, αφότου η διαφήμιση στρατολόγησης αεροσκαφών των Η.Π.Α. στη μεγάλη οθόνη του Tony Scott έγινε επιτυχία στον κινηματογράφο, ο Tom Cruise επέστρεψε κάνοντας αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, δηλαδή, να αναβοσβήνει το χαριτωμένο-τρελό χαμόγελο του σούπερ σταρ και να λυγίζει το παράξενα αγέραστο κορμί του σε μια εντυπωσιακή υπερπαραγωγή, που, παρ’ όλες τις αστείες φαλλοκρατικές επινοήσεις της, καταφέρνει ακόμα να σου κόψει την ανάσα.
Από τις λαμπρές εναρκτήριες λήψεις των αεροπλάνων που κάνουν βαλς από ένα αεροπλανοφόρο μέχρι τα στελέχη του Danger Zone του Kenny Loggins, ελάχιστα έχουν αλλάξει στον κόσμο του Top Gun (λιγότερο από όλα τα Cruise). Ο Maverick μπορεί να δοκιμάζει τζετ στην έρημο Mojave, αλλά έχει ακόμα το μπουφάν, το ποδήλατο, τις αποχρώσεις αεροπορίας και -το πιο σημαντικό- την «ανάγκη για ταχύτητα» που τον έκανε να χτυπήσει πίσω στο 1986. Έχει, επίσης, το μηχανοκίνητο επαναστατικό σερί που τον εμπόδισε να ανέβει πάνω από το επίπεδο του καπετάνιου. Σε μία σκηνή, μάλιστα, παρουσιάζεται σε μια εναρκτήρια σειρά 10 Mach που όχι μόνο να μην ακουμπάει το καπέλο του στο The Right Stuff του Philip Kaufman, αλλά να το περνάει κατευθείαν με ένα σούπερ αυτάρεσκο χαμόγελο, τρώγοντας ποπ-κορν.
«Το είδος σας οδεύει προς την εξαφάνιση», γρυλίζει ο φανατικός υποναύαρχος Ed Harris (με το παρατσούκλι “Drone Ranger”), προτού παραδεχτεί με σφιχτά δόντια ότι ο Maverick στην πραγματικότητα κλήθηκε πίσω στο πρόγραμμα Top Gun, όχι για να πετάξει, αλλά για να διδάξει τους «καλύτερους από τους καλύτερους» πώς να ανατινάξουν μια μονάδα εμπλουτισμού ουρανίου με ταχύτητα τήξης, μια αποστολή που απαιτεί όχι ένα, αλλά «δύο διαδοχικά θαύματα». «Δεν είμαι δάσκαλος», επιμένει ο Maverick, «είμαι πιλότος μαχητικού». Αλλά, φυσικά, μπορεί να είναι και τα δύο.
Είναι ακριβώς το είδος του θεάματος που θυμίζει στους ανθρώπους γιατί
ένα ταξίδι στον κινηματογράφο ξεπερνά το Netflix.
Αληθινός στη φόρμα του, ο Maverick πετά αμέσως το βιβλίο κανόνων στον κάδο (κυριολεκτικά-οι μεταφορές δεν είναι λεπτές) και λέει στην ομάδα των νέων ελπίδων, ότι το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι «Τα όριά σου. Σκοπεύω να τα βρω και να τα δοκιμάσω». Ακολουθεί εκπαίδευση με κυνομαχίες σε κλασικά τζουκ μποξ, ενώ τα νεαρά όπλα κάνουν 200 push-ups στην πασαρέλα. Στο τοπικό μπαρ, μια επαρκώς χρησιμοποιημένη Jennifer Konneli σερβίρει ποτά και άκρως ερωτικές ματιές στον Maverick, ενώ ο Rooster του Miles Teller χτυπά το “Great Balls of Fire” στο πιάνο, προκαλώντας μια αναδρομή στον Maverick, με τον Anthony Edward’s Goose, που μαγείρεψε περίφημα στην πρώτη ταινία. Ο Rooster είναι ο γιος του Goose και ο Maverick (που εξακολουθεί να κατηγορεί τον εαυτό του) δεν θέλει να είναι υπεύθυνος για την επανάληψη της ιστορίας. «Αν τον στείλω σε αυτή την αποστολή», λέει ο Cruise, «ίσως να μην επιστρέψει. Αν δεν τον στείλω, δεν θα με συγχωρήσει ποτέ. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, θα μπορούσα να τον χάσω για πάντα». Δύσκολη απόφαση.
Ο Cruise είχε περιγράψει τη δημιουργία ενός sequel του Top Gun σαν να προσπαθεί κανείς να χτυπήσει μια σφαίρα με μια σφαίρα-κάτι που θα έλεγε ο Maverick. Ωστόσο, δουλεύοντας με τον σκηνοθέτη Joseph Kosinski (με τον οποίο ο Cruise έκανε το Oblivion) και σεναριογράφους, συμπεριλαμβανομένου του τακτικού συνεργάτη Christopher McQuarrie, έχει κάνει ακριβώς αυτό. Παρ’ όλες τις νοσταλγικές ακολουθίες του Miller Time από σπορ στην παραλία χωρίς πουκάμισο και τις συγκινητικές επιστροφές χαρακτήρων (ένα cameo από το Iceman του Val Kilmer αποδεικνύεται απροσδόκητα συγκινητικό), το Top Gun: Maverick προσφέρει ακριβώς το είδος του θεάματος που θυμίζει στους ανθρώπους γιατί ένα ταξίδι στον κινηματογράφο είναι μακράν καλύτερο από το να μένεις σπίτι και να βλέπεις Netflix.
Η τροχιά της πλοκής μπορεί να είναι προβλέψιμη σε σημείο γελοιοποίησης (όπως ο Richard Geer στο An Officer και στο The Gentlemen, ο Tom ανεβαίνει εκεί που ανήκει), αλλά οι συναισθηματικοί ρυθμοί είναι εξίσου καλά χορογραφημένοι με τα ακροβατικά. Όσο για το «μην σκέφτεσαι, απλώς κάνε» (μια αναιδή ανανέωση του “Use the force, Luke” του Star Wars), είναι μια οδηγία τόσο για το κοινό, όσο και για τους πιλότους.
Προσωπικά, βρήκα τον εαυτό μου ανίσχυρο να αντισταθώ. Απογοητευμένος από την «πραγματική πτήση» της αεροναυπηγικής και των χορών του ουρανού που κάνουν τα νύχια να μένουν χωμένα στα καθίσματα, θαμπωμένος από τη λάμψη των μυών του προσώπου του Cruise που εμπνέουν αλύπητα και σε κάνουν να δακρύζεις ντροπιαστικά από στιγμές χειραγώγησης του μίσους του εαυτού σου.
Γι’ αυτό, λοιπόν, πιλότε μου, φόρα το bomber σου, βάλε και τα aviator και πρόσω ολοταχώς για το Danger Zone.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- “Top Gun: Maverick”- Review, gr.ign.com, διαθέσιμο εδώ
- “Top Gun: Maverick”(2022), imbd.com, διαθέσιμο εδώ
