Του Δημήτρη Σεργάκη,
Δεν είναι λίγες οι φορές που ανακαλύπτουμε εντυπωσιακές ελληνικές μπάντες και αναρωτιόμαστε πώς και δεν τις γνωρίζαμε τόσο καιρό. Είναι βέβαιο ότι κάτι τέτοιο θα συμβαίνει και με τους The Steams, σε όποιον ακούει το debut άλμπουμ τους που κυκλοφορεί εδώ και τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ίσως και το πιο εντυπωσιακό και γεμάτο υποσχέσεις debut album στην εγχώρια μουσική σκηνή, που, κατά τη γνώμη μου, έχει αρχίσει και ανθίζει. Όχι ποσοτικά, αλλά δεδομένου ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση στη μουσική, πόσο μάλλον στη rock, εμφανίζονται μπάντες που παράγουν τον δικό τους προσωπικό ήχο και αισθητική, αξιοποιώντας επιρροές που τις περισσότερες φορές είναι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους.
Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που ακούμε αρκετά συγκροτήματα να «αντιγράφουν» ή, καλυτέρα, να προσπαθούν να αντιγράψουν τον ήχο και το στυλ μεγάλων συγκροτημάτων, εκεί έρχονται οι The Steams με το debut album Wild Ferment, αφήνοντάς μας άναυδους πριν από τέσσερα χρόνια, με την αυθεντικότητα και την αύρα τους.
Τα πρώτα χρόνια της ιδέας για τη δημιουργία του συγκροτήματος, ο Πάνος Δημητρόπουλος, δημιουργός των συνθέσεων και του γκρουπ έμενε τους μισούς μήνες του έτους στη Σαντορίνη, με αποτέλεσμα το νησί αυτό να έχει επηρεάσει τον ήχο τους. Αν θέλαμε να προσδιορίσουμε τη μουσική τους, θα έλεγε κανείς ότι κινείται σε rock μονοπάτια με στοιχεία ψυχεδέλειας. Πριν κυκλοφορήσουν το πρώτο τους άλμπουμ, το 2016, το συγκρότημα θα κυκλοφορήσει ένα CD με τίτλο Feed/Green Fire, που περιλάμβανε δύο τραγούδια της μπάντας. Για τα δύο κομμάτια ο Πάνος Δημητρόπουλος δήλωσε πως κυκλοφόρησαν μαζί, γιατί λειτουργούν αντιθετικά μεταξύ τους. Συμβολίζουν την αρχή του συγκροτήματος και υπάρχει ένας ρομαντισμός. Μπορείτε να το ακούσετε εδώ.
Τον Μάρτιο του 2018, δύο χρόνια μετά από το πρώτο single, το συγκρότημα θα παρουσιάσει την πρώτη ολοκληρωμένη του δουλειά. Το Wild Ferment είναι μια αλληγορία για την «Άγρια Ζύμωση» —ένας βιοχημικός/οινολογικός όρος και αναφέρεται στη μετατροπή του μούστου σε κρασί καθαρά και μόνο από φυσικές ζύμες, μια διαδικασία για την οποία απαιτείται πολύς χρόνος. Το πρώτο αυτό άλμπουμ, λοιπόν, είναι μια «άγρια ζύμωση» της μουσικής που κράτησε χρόνια και σιγά σιγά ολοκληρώνεται. Μουσική που «ωρίμασε» στον χρόνο, σε ένα τέλειο μείγμα post-folk, folk, post-rock και ψυχεδέλειας, με εξαιρετική δομή και έχοντας καταφέρει να αξιοποιήσουν τις επιρροές τους (μουσικές και μη) με τέτοιο τρόπο, ώστε να έχουν δημιουργήσει πλέον τον δικό τους χαρακτήρα και αισθητική.
Μια αισθητική κινηματογραφική, μυστηριώδης και μια φυσιολατρική δυναμική που οξύνει τις αισθήσεις στιχουργικά, αλλά και μουσικά. Τραγούδισμα που παραπέμπει σε ψαλμωδία με τη χαρακτηριστική χροιά του Πάνου Δημητρόπουλου, απαλές μελωδίες που εξελίσσονται σε βαριά riffs. Συχνά παρασύρεσαι από τον ρυθμό και τα «βαριά» ντραμς και την αύρα κάθε κομματιού και άλλες φορές από τον ποιητικό στίχο. Όλα με μέτρο. Στην επανάληψη του ρυθμού υπάρχει μέτρο, τα ξεσπάσματα έχουν την κατάλληλη διάρκεια, χωρίς, όμως, να μειώνεται η ένταση ή το συναίσθημα, ώστε να παρασύρεσαι συνεχώς και να μη χορταίνεις την ακρόαση του δίσκου.
Τα εξήμισι λεπτά του The Harvest που ανοίγουν τον δίσκο, μας προϊδεάζουν για το ύφος του δίσκου. Από το αργό «ψυχεδελικό folk» στο πρώτο μισό, φτάνουμε σε ένα ηλεκτρισμένο δεύτερο μέρος με την τσαμπούνα να ακούγεται στο υπόβαθρο, πίσω από βαριά riff που παραπέμπουν σε stoner. Στα ίδια χνάρια συνεχίζει και το Amdajitr (The Odyssey Of Love), τραγούδι βγαλμένο από ταινία, με τη φύση και τον νεανικό έρωτα να είναι χαρακτηριστικά του κομματιού, αλλά και σε μεγάλο βαθμό ολόκληρου του δίσκου. Με funk διαθέσεις μάς υποδέχεται το καλοκαιρινό Fjordian Blue, όπου, παρόλη την απλότητά του, στο ρεφρέν αλλάζει εντυπωσιακά σε απαλό ροκ.
Η ικανότητα του συνθέτη/στιχουργού, Πάνου Δημητρόπουλου, να δημιουργεί ψυχεδελική μυστικιστική ατμόσφαιρα και, ταυτόχρονα, να δονείσαι από το rock feeling, θα συνεχίσει μέχρι το τέλος. Το The Drought μας γυρίζει αμέσως πίσω στο μυστήριο και σε μια «τελετουργική» ατμόσφαιρα με τρομερό φινάλε. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι εκπλήξεις, καθώς στο Perfect storms from Afar o Ψαραντώνης ανοίγει απαγγέλοντας με την υποβλητική του φωνή και συνοδεύει στη συνέχεια με τη λύρα του.
Λίγο πριν το τέλος, το Beautiful ρίχνει τους τόνους με το «νυχτερινό» σαξόφωνo, ενώ για φινάλε η πιο σκοτεινή ίσως rock σύνθεση τους Black Sand κλείνει ιδανικά, με εντυπωσιακά φωνητικά και smooth μπασογραμμή.
Οι Steams είναι ο Πάνος Δημητρόπουλος (φωνή, κιθάρες), ο Ανδρέας Κοκοβίκας (κιθάρες), Άλεξ Μπόλμπασης (μπάσο, στο άλμπουμ έπαιξε ο Simon Εsnafides) και ο Gustav Penk (τύμπανα, κρουστά). Στο άλμπουμ συμμετέχουν ο Ψαραντώνης (φωνή, κρητική λύρα), ο Αλέξανδρος Κλειδωνάς (τσαμπούνα), ο Δημήτρης Σιδέρης (λαούτο) και ο Κώστας Στεργίου (λαούτο, σαξόφωνο).
Οι The Steams είναι αδιαμφησβήτητα ένα από τα πιο πολλά υποσχόμενα ελληνικά συγκροτήματα. Η συνοχή του ήχου, η ροή των κομματιών, η συνολική «προσωπικότητα» του συγκροτήματος και το καλλιτεχνικό όραμα που διέπει το Wild Ferment προδίδει ένα συγκρότημα που είναι ικανό να αποτελέσει «κεφάλαιο» για την ελληνική μουσική σκηνή. Φυσικά, είναι μόνο η αρχή. Αυτό το διάστημα ολοκληρώνουν και τον δεύτερο δίσκο τους Mild Conquest που θα ακούσουμε σύντομα.
Ακούστε το άλμπουμ Wild Ferment στο Spotify εδώ και το The Harvest στο YouTube εδώ.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- The Steams: Aπό την άγρια ζύμωση στην εμπραγμάτωση της ανάγκης για έκφραση…, merlins.gr, διαθέσιμο εδώ.
