Της Ρένας Δανατζή,
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι μία γυναίκα υποφέρει. Φαίνεται πάντοτε στο βλέμμα της. Στις κοφτές και ταραγμένες τις κινήσεις. Στον τρόπο που αντιδρά, έτσι φοβισμένη. Η ενδοοικογενειακή βία, δυστυχώς, βρίσκεται ακόμα γύρω μας. Και ίσως η κρίση και η απαιτητική καθημερινότητα, την έχουν επιδεινώσει σημαντικά. Ο διάλογος για τις γυναίκες που βιώνουν έναν εφιάλτη καθημερινά -στην Ελλάδα τουλάχιστον- έχει μείνει στο ότι το φαινόμενο αυτό περιορίζεται κυρίως στην επαρχία και σε «νοικοκυριά», όπου το μορφωτικό επίπεδο είναι πολύ χαμηλό. Μάλλον, όμως, κάπου έχουμε κάνει λάθος.
Η Γαλλία καταγγέλλει πως, μέχρι σήμερα, 100 γυναίκες έχασαν τη ζωή τους από ενδοοικογενειακή βία. Η Γαλλία το 2019. Και κάπως έτσι, συνειδητοποιούμε ότι σε κάθε γωνιά της γης, ακόμα και στις πιο ανεπτυγμένες χώρες, υπάρχουν άντρες που επιβάλλονται στις γυναίκες, χτυπώντας, ταπεινώνοντας και βιάζοντας τις, ψυχικά και σωματικά. Ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση, το μορφωτικό επίπεδο και όλους τους υπόλοιπους παράγοντες που διαμορφώνουν την καθημερινότητά τους. Απλά, σε κάθε περίπτωση, η αιτία φαίνεται διαφορετική. Σε χώρες της Ασίας, με ισχυρότατη παρουσία της θρησκείας, μία γυναίκα μπορεί να χτυπηθεί μέχρι θανάτου, επειδή φάνηκε ο αστράγαλός της. Στην Ελλάδα, επειδή ο σύζυγός της ζηλεύει αρρωστημένα το γεγονός ότι είναι οικονομικά ανεξάρτητη. Στην Αμερική, επειδή δεν μπορεί να διαχειριστεί την καριέρα της που ανθίζει ασταμάτητα και στην Αφρική, επειδή τόλμησε να βγει από το σπίτι.
Κάθε φορά, ένας άλλος λόγος. Ένας λόγος που, θεωρητικά, δικαιολογεί τα ξεσπάσματα αυτών των αντρών και σιγά – σιγά, τρώει σαν γάγγραινα την αυτοπεποίθηση των γυναικών. Διάφορες ανόητες δικαιολογίες, οι οποίες πλέκουν σιγά – σιγά μία ιστορία για να καταλήξουν στο ότι η συγκεκριμένη γυναίκα προκαλεί αυτά τα ξεσπάσματα. Ότι εκείνη φταίει που «αναγκάζεται» να την χτυπήσει. Ότι, αν ήταν λίγο διαφορετική, δε θα είχε γίνει τίποτα απολύτως. Και κάπως έτσι, οι περισσότερες γυναίκες καταλήγουν να κατηγορούν τον εαυτό τους. Εκείνες δεν είναι αρκετά ικανές. Εκείνες δεν έπραξαν σωστά, μπαίνοντας σε ένα φαύλο και επικίνδυνο παράλληλα κύκλο.
Η ενδοοικογενειακή βία, όμως, στην πραγματικότητα οφείλεται σε έναν και μόνο λόγο: την ανοχή. Ανεξάρτητα από το αν οι άντρες που χτυπούν τις γυναίκες τους χρήζουν ψυχιατρικής παρακολούθησης. Ανεξάρτητα από το αν οι συμπεριφορές αυτές οφείλονται σε ερεθίσματα και ενδεχομένως παιδικά τραύματα, καμία γυναίκα δεν πρέπει να είναι εξιλαστήριο θύμα κανενός. Και μέχρι αυτός ο κόσμος να σκύψει, επιτέλους, πάνω από το πρόβλημα και να το ξεριζώσει από τη ρίζα, καμία γυναίκα σε αυτό τον πλανήτη δεν πρέπει να κοιμάται φοβισμένη, να έχει τραύματα στο σώμα κι αυτό το βλέμμα απόγνωσης που έχω πραγματικά κουραστεί να συναντάω τόσο συχνά. Να πούμε όλοι ένα τεράστιο φτάνει και να ξεριζώσουμε ακόμα γρηγορότερα το κακό από τη ρίζα!
