Της Κωνσταντίνας Στεργίου,
Πολλές φορές στις μέρες μας, διατυπώνεται η άποψη πως οι νέοι αφενός δεν κατατάσσονται υπέρ ενός συγκεκριμένου κόμματος ή κάποιας ευρύτερης πολιτικής ιδεολογίας, αφετέρου δεν εμπλέκονται σε δράσεις που αφορούν τα κοινά, όπως για παράδειγμα η άσκηση του δικαιώματος του εκλέγειν – κοινώς εκλογές. Γίνεται λόγος, λοιπόν, για μία σύγχρονη γενιά, η οποία δεν κομματικοποιείται και δεν πολιτικοποιείται.
Κατά τη γνώμη μου, η αδράνεια των νέων στο πολιτικό κομμάτι οφείλεται σε δύο βασικούς παράγοντες. Πρώτα απ’ όλα, εξαιτίας της νοοτροπίας με την οποία αντιμετωπίζεται το θέμα της πολιτικής και κομματικής δράσης εντός του ευρύτερου σχολικού περιβάλλοντος. Οι κομματικές και πολιτικές συζητήσεις, αποτελούν σχεδόν πάντοτε συζήτηση «ταμπού» εντός του σχολικού περιβάλλοντος. Οι εκπαιδευτικοί από την πλευρά τους, αποφεύγουν να ανοίγουν συζητήσεις σχετικά με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση της χώρας, την εκάστοτε διακυβέρνηση ή ακόμη και για τις ποικίλες πολιτικές ιδεολογίες που υπάρχουν. Ο εκπαιδευτικός αποφεύγει συζητήσεις τέτοιου περιεχομένου, ώστε να μην έρθει σε σύγκρουση με τους γονείς και κηδεμόνες ή και με τη διεύθυνση του σχολείου, οι οποίοι πιθανότατα θεωρούν πως τέτοιου είδους συζητήσεις δεν έχουν θέση σε σχολικές αίθουσες. Από την άλλη, ίσως δεν υπάρχει απλώς η πρόθεση για τη διεξαγωγή μιας τέτοιας συζήτησης, τόσο από την πλευρά του εκπαιδευτικού, όσο και από την πλευρά των μαθητών.
Συγχρόνως, από το ελληνικό σχολείο απουσιάζουν τα ερεθίσματα. Μαθήματα όπως αυτό της Πολιτικής Παιδείας, στα περισσότερα σχολεία παραγκωνίζονται και θεωρούνται δευτερεύοντα μπροστά στα Μαθηματικά ή τη Γλώσσα. Αντιθέτως, το περιεχόμενο αυτών των μαθημάτων μπορεί να αποτελέσει εξαιρετικό έναυσμα για εποικοδομητικές συζητήσεις που φυσικά δεν έχουν σκοπό να προσηλυτίσουν τον μαθητή, αλλά να του δώσουν τροφή για σκέψη και να τον ενημερώσουν.
Ο δεύτερος, και ίσως σημαντικότερος λόγος που θεωρώ πως κρατά τους νέους μακριά από την ενασχόληση με τα κοινά, είναι η απογοήτευση που έχει εισπράξει ο Ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια από τις τελευταίες κυβερνήσεις. Οι υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν και το ήθος που επέδειξαν πολιτικοί, προερχόμενοι από όλες τις πολιτικές μερίδες, δεν ελκύουν έναν νέο να εισέλθει στον κόσμο της πολιτικής δράσης. Παράλληλα, η πολιτική που πλέον ασκούν τα κόμματα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «επίπεδη», καθώς από διακυβέρνηση σε διακυβέρνηση οι πολίτες δε διακρίνουν ουσιώδεις διαφορές στους τομείς που απασχολούν εντονότερα την πλειοψηφία τους (ανεργία, φορολογία κ.λ.π.). Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δε διακρίνονται και τα εκάστοτε ιδιαίτερα στοιχεία ενός κόμματος , τα οποία εν τέλει θα κερδίσουν τον πολίτη – ψηφοφόρο.
Συνοπτικά, το ζήτημα της πολιτικοποίησης και της κομματικοποίησης πρέπει να θίγεται από νωρίς στα σχολεία, πάντοτε βέβαια με την ανάλογη διακριτικότητα. Οι κομματικές πεποιθήσεις και τα πολιτικά πιστεύω αποτελούν κομμάτι της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου, και ως εκ τούτου είναι απολύτως φυσικό να αποτελούν θέμα συζήτησης. Έτσι, μέσα σε ένα θετικό κλίμα αντιμετώπισης της πολιτικής, ο νέος θα εισέλθει σε αυτή ευκολότερα και θα πάρει σοφότερες αποφάσεις γύρω από αυτή.
Γεννήθηκε το 2000, στην Αθήνα και είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Πέρα από τις σπουδές της, μαθαίνει ξένες γλώσσες και συμμετέχει ενεργά σε προγράμματα και προσομοιώσεις που αφορούν Ευρωπαϊκά κυρίως ζητήματα. Τέλος, αγαπά τα ταξίδια.
