Της Μυρτώς Κατσούλη,
Αγαπημένη φράση των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα η «αύξηση του κατώτατου μισθού». Αγαπημένη, ιδιαίτερα σε περιόδους υπέρμετρης αύξησης των καθημερινών εξόδων, όπως η άνοδος της τιμής των καυσίμων, του ηλεκτρικού ρεύματος και εν γένει του τρόπου διαβίωσης. Και είναι λογικό μια κυβέρνηση να ενισχύει οικονομικά τον λαό της, όταν αναγκάζονται να υποβληθούν σε οικονομικές υποχρεώσεις άνευ προηγουμένου, λόγω εξωγενών παραγόντων, αλλά και λόγω μη αποτελεσματικής διαχείρισης των καταστάσεων από πλευράς των ιδίων κυβερνητικών ιθυνόντων.
Προκειμένου, όμως, η χώρα μας, η Ελλάδα, να κατορθώσει να ενισχυθεί σαν σύνολο σε όλους τους πιθανούς τομείς, πρέπει να γίνει σωστή δουλειά εκ των έσω. Είναι μέλημα κάθε κυβέρνησης, καταρχάς, να αφήνει στην επόμενη μια καλή βάση, ώστε να επέλθουν βελτιωμένες εκδοχές από το κοινό κυβερνητικό έργο. Για παράδειγμα, στον τομέα της εκπαίδευσης, θα ήταν πολύ προσοδοφόρο να δημιουργηθεί ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα με ξεκάθαρο προσανατολισμό, εκσυγχρονισμένες προοπτικές και νέες μεθόδους διδασκαλίας, που αποκλείουν τους πεπαλαιωμένους τρόπους της αποστήθισης και της παπαγαλίας και εισάγουν πιο επικαιροποιημένα συστήματα. Η αποτελεσματικότητα ενός τέτοιου σχεδίου έγκειται πρωτίστως στη μακροβιότητά του. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με κοινή λογική και πολιτική από τα διαδοχικά κυβερνητικά επιτελεία.
Καθώς, η εκπαίδευση για να ανθίσει, όπως και κάθε άλλη δομή, χρειάζεται οργάνωση, μεθοδικότητα και διαχρονικότητα. Δεν γίνεται εντός μόνο μιας τετραετίας, αλλά ούτε και οκταετίας, σε περίπτωση επανεκλογής μιας κυβέρνησης, να αλλάξει ένα σύστημα και να διατηρηθεί. Χρειάζεται μια κοινή πολιτική γραμμή, όχι, όμως, και ίδια κομματική ιδεολογία, ώστε να οικοδομηθούν τα θεμέλια της ανάπτυξης. Γιατί δεν γίνεται να βελτιωθεί μια δομή, πειράζοντας μόνο τις ατέλειές της, αλλά θέτοντας ξανά τη βάση για την οριστική αποκατάστασή της.
Έτσι συμβαίνει, άλλωστε, και με κάθε άλλο δημόσιο θέμα, την εξωτερική πολιτική, την εσωτερική διοίκηση και την εν γένει ισχύ της χώρας. Διότι, προκειμένου να μπορέσει να καταστεί πολύ μελλοντικά η Ελλάδα αυτάρκης και ανεξάρτητη, χρειάζεται να βρεθούν τρόποι και εναλλακτικές που την καθιστούν υπολογίσιμη δύναμη. Η εκπαίδευση είναι το πρώτο βήμα, η επένδυση, δηλαδή, στο ανθρώπινο δυναμικό, ενώ μετά ακολουθεί η παραγωγικότητα της χώρας σε διάφορα κοινά αγαθά, όπως το ρεύμα, το νερό, τα καταναλωτικά είδη, στα οποία θα έπρεπε η ελληνική κατανάλωση να ποντάρει και όχι να προτιμά απερίσκεπτα τα εισαγόμενα προϊόντα.
Σίγουρα, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και του οικονομικού φιλελευθερισμού εναρμονίζονται και ενισχύονται οι διεθνείς οικονομικές σχέσεις, ωστόσο, αυτό δεν θα έπρεπε να γίνεται σε βάρος της κάθε εθνικής οικονομίας, σε βαθμό που να αλλοιώνεται και να υποβιβάζεται η εθνική παραγωγή. Εξάλλου, η ελληνική νοοτροπία είναι συνηθισμένη στο καθεστώς της αλληλεγγύης, σε στιγμές που το κράτος δεν έχει υπάρξει ικανό να ικανοποιήσει τα αιτήματα και τις ανάγκες του λαού του. Συνεπώς, και από μόνο του το κάθε νοικοκυριό οφείλει να συνδράμει στο κοινό ελληνικό όραμα για ενίσχυση της ελληνικότητας μέσω της αλληλοβοήθειας, της αλληλοστήριξης και της διορατικότητας.
Ένα μέλλον για την Ελλάδα μπορεί να διαγραφεί, εάν υπάρξουν κοινοί πολιτικοί άξονες με επίκεντρο την ανύψωση και τη διατήρηση των εθνικών συμφερόντων στον στίβο των διεθνών εξελίξεων. Και, φυσικά, η πολιτική ομογενοποίηση δεν μπορεί να νοηθεί σε μια δημοκρατία, τουναντίον βοηθά την κοινωνία να επιλαμβάνεται από διαφορετικές προσεγγίσεις τα όποια φλέγοντα προβλήματα, ενώ η κομματική ποικιλία που υφίσταται και η κομματική εναλλαγή των κυβερνήσεων πρέπει να δίνουν και να αφήνουν το στίγμα τους, στον βαθμό, όμως, που δεν επηρεάζεται η βασική λειτουργία του συστήματος.
Μια σταθερή γραμμή, ένα κοινό όραμα και το ύψιστο ιδεώδες του έθνους είναι ικανά να χτίσουν μια καλύτερη Ελλάδα, που θα στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και της οποίας ο λαός θα είναι περήφανος για κάθε συλλογική και κυβερνητική προσπάθεια και πρωτοβουλία.
