Της Μυρτούς Μανωλούδη,
Δεν σημαίνει ότι κάποιος δεν μπορεί να είναι στοιχειωμένος, μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχουν φαντάσματα, Νοεμί. Ούτε ότι δεν θα έπρεπε να φοβάται το στοίχειωμα.
Βιβλία, φεγγαρόφωτο και μελόδραμα… Ένα εξαιρετικό βράδυ, πράγματι! Με ένα σκηνικό σαν και αυτό, το βιβλίο Mexican Gothic της Σίλβια Μορένο-Γκαρσία (Silvia Moreno-Garcia) ταιριάζει απόλυτα. Βέβαια, οφείλω να τονίσω ότι το βιβλίο αυτό ανήκει στο είδος του τρόμου (και είναι, κατά την εξαιρετικά ταπεινή μου γνώμη, ένα από τα καλύτερα μοντέρνα βιβλία τρόμου), οπότε ο αναγνώστης πρέπει να περιμένει κάτι ανάλογο. Είναι κατάλληλο, λοιπόν, για «γερά στομάχια». Απόλυτα απολαυστικό, πάντως!
Δεκαετία του ’50, η νεαρή Νοεμί Ταμποάδα βρίσκεται στη λαμπρή πόλη του Μεξικού, αφοσιωμένη στις σπουδές της και σε κοκτέιλ πάρτυ. Όταν, όμως, λαμβάνει ένα γράμμα από τη νιόπαντρη ξαδέρφη της, Καταλίνα, η Νοεμί ανησυχεί. Η Καταλίνα περιγράφει σκηνές γεμάτες τρόμο και αίμα, ενώ είναι σίγουρη πως ο σύζυγός της προσπαθεί να τη δηλητηριάσει. Η Νοεμί αποφασίζει να ταξιδέψει μέχρι το απομακρυσμένο Ελ Τριούνφο. Εκεί, θα βρει ένα αινιγματικό και σκοτεινό αρχοντικό, με τους κατοίκους του να αρνούνται να της αποκαλύψουν οτιδήποτε σχετικά με την κατάσταση της ξαδέρφης της. Όνειρα (ή ίσως οράματα;) βουτηγμένα στην καταστροφή τη στοιχειώνουν το βράδυ. Όπως είπε και η Καταλίνα, το σπίτι εκείνο είναι σάπιο, γεμάτο από τη δυσωδία της σήψης…
Ένα κύριο προτέρημα της ιστορίας είναι η καταπληκτική πρωταγωνίστρια, Νοεμί. Έξυπνη και ανυποχώρητη, η αδιαλλαξία της, η άρνηση για οποιαδήποτε υποχώρηση ή συμβιβασμό, την κράτησε ζωντανή στον διεστραμμένο κόσμο της οικογένειας Ντόιλ. Το σπίτι είναι επίμονο και απαιτητικό, ωστόσο το ίδιο ισχύει και για την ίδια. Παρά τα τόσα θετικά χαρακτηριστικά της, η Νοεμί δεν θεοποιείται, ούτε μετατρέπεται σε μια «σωτήρα», που ξέρει από την αρχή όσες πληροφορίες είναι απαραίτητο να γνωρίζει. Μάλιστα, έχει μια τόσο απόλυτα ανθρώπινη υπόσταση, που η συγγραφέας τονίζει αυτό το χαρακτηριστικό σε κάθε στροφή της ιστορίας.
Ο Χάουαρντ Ντόιλ, ο πατριάρχης της οικογένειας, ζαρωμένος, υπέργηρος και απλησίαστος, αρνείται να πεθάνει, μετατρέπει τον εαυτό του σε έναν μικρό, αποκρουστικό θεό. Ακόμα και η Καταλίνα, μολονότι αγαπητή (τόσο από τον αναγνώστη όσο και από τη Νοεμί), για ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου παίρνει μορφή όμοια με αυτή ενός φαντάσματος, με την «αρρώστια» της να την καθιστά ανήμπορη να δράσει. Η Νοεμί παραμένει (περίπου) αυτό που ήταν πριν μπει στο σπίτι, μια λεπτομέρεια ίσως τρομακτική για τον αναγνώστη, αφού τονίζει τις περιορισμένες επιλογές της και τη δύσκολή της κατάσταση. Η οπτική γωνία από την οποία η συγγραφέας επιτρέπει στον αναγνώστη να παρακολουθήσει την ιστορία τού θυμίζει συνεχώς πως, «ναι, αυτή είναι μια ιστορία τρόμου» και, «ναι, μπορεί να μην είναι όλοι οι εμπλεκόμενοι ζωντανοί στο τέλος».
Το άρθρο αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να θεωρηθεί ολοκληρωμένο, αν δεν έκανα κάποια αναφορά στη βαρύτητα των συναισθημάτων. Οι πράξεις της Νοεμί καθορίζονται από την αγάπη της για την Καταλίνα (και κάποιον άλλο, αλλά δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να αποκαλύψω ποιον). Είναι αποφασισμένη να φύγει από το αρχοντικό, και θα πάρει και τους αγαπημένους της μαζί της, ζωντανούς. Ο μισητός και σκληρός Χάουαρντ νιώθει μια σιχαμερή, διαστρεβλωμένη μορφή αγάπης για τον εαυτό του και τον έλεγχο. Ο τρόμος γεννιέται από την αγάπη. Αγαπάμε ενώπιον του τρόμου.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- MEXICAN GOTHIC / MORENO-GARCIA SILVIA, politeianet.gr, διαθέσιμο εδώ.
