Της Μαρίας Ζωγοπούλου,
Το «έγκλημα του αιώνα», όπως υποστηρίζουν όλοι, έχει συγκλονίσει το Πανελλήνιο και προβλέπεται ότι θα πολυσυζητηθεί σε διεθνές επίπεδο. Τα τρία παιδάκια από την Πάτρα, που χάθηκαν τόσο νωρίς και τόσο άδικα από την ίδια οικογένεια, έχουν απασχολήσει τις αρχές, την ιατροδικαστική, την ψυχιατρική, την ψυχολογία και τον κοινωνικό περίγυρο σε μεγάλο βαθμό. Οι επιστήμες καταβάλλουν υπέρμετρη προσπάθεια χρησιμοποιώντας τα όπλα τους, για να μπορέσουν να δώσουν απαντήσεις και να λύσουν τους γρίφους για τους θανάτους των παιδιών. Η κοινωνία, όμως, έχει υποστεί εξαιρετικά έντονη συντριβή, καθώς ξεπερνάει τα όρια του ανθρώπινου νου ότι η ίδια η μητέρα ενδέχεται να έχει σκοτώσει τα τρία ανήλικα παιδιά της.
Ο κόσμος έχει επηρεαστεί πολύ από τα γεγονότα και η θλίψη που βιώνουν για τα τρία νεκρά παιδιά τους διακατέχει στην καθημερινότητά τους. Ο πόνος είναι δυσβάσταχτός και η αδικία μεγάλη τόσο για τα παιδάκια όσο και για την κοινωνία, η οποία κάθε μέρα περιμένει νέα στοιχεία από τις έρευνες για να μπορέσουν να ενώσουν τα χαμένα κομμάτια του παζλ, ώστε να μάθουν τι πραγματικά συνέβη. Αντίθετα, η σημαντική έκθεση των γονέων στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης, η απαθής στάση τους, το υποτιθέμενο πένθος που προβάλλεται στις οθόνες, έχουν προκαλέσει αρκετά τις αντιδράσεις του κοινού, που φυσικά δεν μπορεί να μείνει αμέτοχο.
Βέβαια, το έντονο ξέσπασμα της κοινωνίας συνέβη, όταν οι υποψίες όλων επιβεβαιώθηκαν και η μητέρα των παιδιών συνελήφθη με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση. Από εκείνη τη στιγμή, ο κόσμος ξεσηκώθηκε και ο τοπικός πληθυσμός της Πάτρας έσπευσε στην κατοικία όπου διέμενε η πρώην οικογένεια με άκρως απειλητικές διαθέσεις. Η είδηση της σύλληψης της μητέρας εξόργισε τόσο την κοινωνία, η οποία χωρίς κανένα ηθικό φραγμό αντέδρασε με απειλές και συνθήματα έξω από το σπίτι της κατηγορούμενης, ζητώντας τον απαγχονισμό της.
Οι δημοσιογράφοι που βρισκόντουσαν έξω από το σπίτι της μητέρας, κατέγραψαν περιστατικά έντονης βιαιότητας από τους πολίτες, οι οποίοι φώναζαν «να την κρεμάσουν», σημείωναν απειλητικά μηνύματα στα παράθυρα του σπιτιού, όπως «θάνατος στους παιδοκτόνους», άφηναν σημειώματα, εκ των οποίων ένα από αυτά έγραφε «έπρεπε να σε είχα αφήσει να πεθάνεις. Συγγνώμη ψυχούλες μου δεν ήξερα ότι έσωσα μία φόνισσα… συγγνώμη, συγγνώμη δεν μπορώ να το πιστέψω». Το εξαγριωμένο πλήθος επιχείρησε να λιντσάρει την 33χρονη μητέρα αλλά και την αδερφή της, οι οποίες, όμως, κατάφεραν να εισέλθουν στο σπίτι και να γλιτώσουν από τους οργισμένους πολίτες.
Ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί στο σημείο θύμιζε περισσότερο ζούγκλα, παρά ένα πλήθος που αναζητούσε δικαιοσύνη για τις ψυχές που χάθηκαν. Επικρατούσε μία έντονη αγριότητα, που αυξανόταν συνεχώς και το μόνιμο μέλημα των πολιτών ήταν η τιμωρία που θα υποστεί η κατηγορούμενη από τους ίδιους. Τέτοιες εικόνες δεν βοηθούν στην επίλυση του εγκλήματος και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να φέρουν πίσω στη ζωή τα τρία κοριτσάκια που έφυγαν απάνθρωπα. Η αναπαραγωγή επιθετικής συμπεριφοράς και η επιθυμία του κόσμου να τιμωρήσουν με βίαιους τρόπους την κατηγορούμενη δεν εξυπηρετεί πουθενά και δεν εξελίσσει κανέναν, αντιθέτως, δημιουργεί ένα κλίμα που δεν υφίσταται η λογική και επιτρέπουμε την ύπαρξη μόνο των αρνητικών συναισθημάτων. Η βίαιη αντίδραση του κόσμου μπορεί πολύ εύκολα να αποτυπωθεί στη μνήμη των παιδιών και να διαιωνιστεί έτσι, μία κατάσταση που ο θυμός και η βία είναι η εύκολη και η σωστή λύση.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί, ότι η αντίδραση της κοινωνίας επιβάλλεται να υπάρχει. Είναι σημαντικό ο κόσμος να εκφράζει τη δυσαρέσκειά του σε κάθε περίπτωση και να ακούγεται σθεναρά η άποψή του. Εξίσου σημαντικό, όμως, αποτελεί το παράδειγμα που δίνουμε στα παιδιά, τα σωστά μηνύματα που πρέπει να περνάμε και να μην πράττουμε μόνο με το συναίσθημα. Πριν σκεφτούμε να λιθοβολήσουμε τους απέναντι, να σκεφτούμε ότι δεν θέλουμε να γίνουμε σαν αυτούς που τα κατώτερα συναισθήματά τους, τους οδήγησαν σε απάνθρωπες συμπεριφορές.
