Της Αναστασίας Παπαδά,
Τα νησιά Φερόε είναι ένα νησιωτικό σύμπλεγμα που βρίσκεται στον Ατλαντικό Ωκεανό, ανάμεσα στη Σκωτία, τη Νορβηγία και την Ισλανδία. Τα νησιά αυτά έχουν ως πολίτευμα την κοινοβουλευτική δημοκρατία και ανήκουν στη Δανία. Αν και για πολλούς αυτά τα νησιά δεν είναι ιδιαίτερα γνωστά, τα τελευταία χρόνια κερδίζουν όλο και περισσότερη δημοσιότητα, λόγω ενός εθίμου που επιβιώνει για περισσότερο από 400 χρόνια σε αυτά. Το έθιμο αυτό ονομάζεται «Γκρινταντράουπ» και κάθε χρόνο «βάφει» τη θάλασσα κόκκινη.
Το έθιμο αυτό προβλέπει τη σφαγή φαλαινών και δελφινιών. Κάθε χρόνο, εκατομμύρια φάλαινες και δελφίνια σφαγιάζονται από ψαράδες. Το έθιμο αυτό καταγράφηκε για πρώτη φορά το 1584, και από τότε οι ντόπιοι το ακολουθούν πιστά. Σύμφωνα με τους κατοίκους, η φαλαινοθηρία είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους και το κρέας και το λίπος των φαλαινών χρησιμοποιείται από τα νοικοκυριά. Τέλος, υποστηρίζουν ότι το κυνήγι γίνεται με όσο πιο ανώδυνο και εφικτό τρόπο γίνεται.
Παρ’ όλα αυτά, η διεθνής κατακραυγή για το έθιμο αυτό είναι μεγάλη. Αντιδράσεις υπάρχουν και από τη διεθνή κοινότητα, από ντόπιους και κυρίως από φιλοζωικές οργανώσεις. Εκτός του ότι καταδικάζουν τη βιαιότητα του εθίμου, επιθυμούν την παύση του, καθώς όπως υποστηρίζουν, κάθε χρόνο δεκάδες κιλά κρέατος αφήνονται να σαπίσουν και πετιούνται ανεκμετάλλευτα. Με τον όλο και μειωμένο αριθμό φαλαινών, το είδος αυτό πλέον θεωρείται προστατευόμενο. Κάτι τέτοιο, βέβαια, σε συνδυασμό με τα δεδομένα που αναφέραμε προηγουμένως, δε δείχνει να πτοεί τους κατοίκους των νησιών, αφού στο όνομα της παράδοσης, δε διστάζουν να σφαγιάζουν εκατομμύρια φάλαινες και δελφίνια ετησίως.
Έπειτα από 30 χρόνια, όσον αφορά τη φαλαινοθηρία, τα νέα από την πλευρά του Ειρηνικού είναι απογοητευτικά. Η Ιαπωνία αποφάσισε να αποχωρήσει από τη Διεθνή Επιτροπή Φαλαινών και να ξεκινήσει πάλι το κυνήγι φαλαινών στην εθνική αποκλειστική ζώνη της χώρας. Η διαφορά, βέβαια, με τα Νησιά Φερόε, είναι ότι η Ιαπωνία προέβη σε αυτή την κίνηση για εμπορικούς σκοπούς. Παρ’ όλα αυτά, το Τόκιο υποστήριξε ότι η κατανάλωση κρέατος φάλαινας αποτελεί κομμάτι του Ιαπωνικού πολιτισμού. και πως τα περισσότερα είδη φαλαινών δε διατρέχουν κίνδυνο εξαφάνισης. Το κοινό στοιχείο με τα Νησιά Φερόε είναι πως επικαλούνται και οι δύο την παράδοση για να δικαιολογήσουν οι μεν το βάρβαρο έθιμο και οι δε την εμπορική εκμετάλλευση των φαλαινών.
Όπως και να έχει, θα πρέπει η διεθνής κοινότητα να λάβει μέτρα για να προστατέψει τα είδη που είναι υπό εξαφάνιση. Θα πρέπει και οι δύο λαοί να καταλάβουν ότι ο κόσμος αλλάζει συνεχώς και μαζί με αυτόν και οι ανάγκες του, και συνεπώς θα πρέπει να προσαρμόσουν τις παραδόσεις τους με τα καινούργια δεδομένα. Για παράδειγμα, οι ανάγκες του κόσμου δεν ήταν οι ίδιες τον 16ο αιώνα με τον 21ο που διανύουμε τώρα. Θα πρέπει όλες οι χώρες που έχουν τέτοιες παραδόσεις να σέβονται τα είδη υπό εξαφάνιση και να τα προστατεύουν, αντί να τα σκοτώνουν. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτός ο πλανήτης δεν ανήκει μόνο σε εμάς, αλλά σε όλα τα πλάσματα.
