Της Ειρήνης Λάττα,
«Δεν αξίζεις τίποτα», «είσαι άχρηστος», «πάλι τα έκανες…θάλασσα». Είναι μερικά από τα λόγια, που πιθανόν, να λες στον εαυτό σου κάθε φορά που μία κατάσταση δεν είχε την εξέλιξη που περίμενες, ή κάθε φορά που είχες μία αποτυχία. Μάλιστα, μετά από κάποιο σημείο, πριν καν δεις ότι κάτι δεν πήγε καλά, οι φράσεις αυτές σου βγαίνουν αυτόματα, προκαλώντας πολλές φορές το συναίσθημα της απαισιοδοξίας, κάτι σαν άμυνα, με σκοπό την προετοιμασία για το ενδεχόμενο της αποτυχίας.
Μέσα σου, ωστόσο, ξέρεις πως ναι, κανένας δεν είναι τέλειος και κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του ελαττώματα, όμως νομίζεις πως είσαι διαφορετικός. Πως αποτυγχάνεις διαφορετικά από τους άλλους, πως υστερείς σε γνώσεις σε σχέση με τους άλλους, πως τα κάνεις όλα με τον δικό σου τρόπο, λες και δεν είναι κάτι φυσιολογικό αυτό.
Μάλιστα, πολλές φορές συγκρίνεις τον εαυτό σου με βάση το τι είναι λογικό να κάνεις, ή βάσει του τι είναι αποδεκτό. Από τους γονείς σου, από τους φίλους σου, από τη σχέση σου, από τον υπόλοιπο κοινωνικό περίγυρο, ενοχοποιώντας κάθε σου πράξη και σκέψη και ξεχνώντας τι πραγματικά θες. Δε σου λέω να κάνεις του κεφαλιού σου, μην παρερμηνεύομαι. Απλά, να μη σκέφτεσαι τόσο.
Τα έχουμε πει, και θα τα ξαναπούμε. Χάνεις το νόημα και δεν απολαμβάνεις τη ζωή, που τόσο απλόχερα σου έχει δοθεί. Δε χρειάζεται να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους. Δε θα βγάλεις ποτέ άκρη. Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί κάποιος να συγκρίνει τον εαυτό του με εσένα; Νομίζοντας πως εκείνος είναι ο διαφορετικός και ο άχρηστος, και πως εσύ τα κάνεις όλα σωστά, ή μάλλον σωστότερα από εκείνον.
Γι’ αυτό, δεν πρέπει να ξεχνάς πως ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ιδιαίτερη προσωπικότητα, και αυτό είναι το όμορφο. Όμορφο, όμως είναι και το να προσπαθεί να γίνεται καλύτερος, χωρίς να σκέφτεται τους άλλους και χωρίς να γίνεται σκληρός απέναντί τους, αλλά ούτε και απέναντι στον εαυτό του. Όλη η προσπάθεια που κάνει, πρέπει να γίνεται με αγάπη, και όχι με εγωισμό. Γιατί αυτά τα δύο πολύ εύκολα μπερδεύονται.
Πρέπει να είμαστε προσγειωμένοι στο έδαφος, αλλά να κοιτάμε ψηλά, προς το φως. Όχι με θράσος, αλλά με ελπίδα. Να είμαστε ταπεινοί, αλλά όχι ματαιόδοξοι και σκληροί με τον εαυτό μας. Να είμαστε αισιόδοξοι και να αγαπάμε τη ζωή μας και τους ανθρώπους γύρω μας, αλλά να μην είμαστε εγωιστές. Χρειάζεται διάκριση σε όλες αυτές τις έννοιες και υπομονή, για να διατηρηθεί η εσωτερική μας ισορροπία, χωρίς ταραχές και άγχη, αλλά και για να αφήσουμε όσα μας προκάλεσαν τέτοιες σκέψεις και αισθήματα.
Και να σου πω κάτι; Δε χρειάζεται να αποφεύγεις να κοιτάς μέσα σου. Δε χρειάζεται να αποσπάς την προσοχή σου με κάποια οθόνη, με likes και follow ή με τη ζωή κάποιου άλλου. Ο καθένας αφήνει να φαίνεται ό,τι αυτός θέλει. Δεν επιδεικνύει τα λάθη του, τα ελαττώματά του, τις αποτυχίες του. Επομένως, η σύγκριση με άλλους δεν ωφελεί σε τίποτα, παρά μόνο τονίζει τις ανασφάλειές μας. Ας καταλάβουμε πως μόνο εμάς πληγώνουμε έτσι, κανέναν άλλον. Και αν πληγώνουμε εμάς τόσο εύκολα, είναι ακόμα πιο εύκολο να πληγώσουμε και κάθε άνθρωπο τον οποίο συναναστρεφόμαστε.
Γι’ αυτό, φτάνει πια με το αυτομαστίγωμα και τις ανασφάλειες και τους εγωισμούς. Σπάνια ισχύουν όσα σκεφτόμαστε με το μυαλό μας, και δε χρειάζεται να δίνουμε σημασία σε όλες μας τις σκέψεις. Μπορεί να έχουμε συνηθίσει να το κάνουμε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορούμε να αλλάξουμε τρόπο ζωής, και να πραγματοποιήσουμε όσα ονειρευόμαστε. Δεν είμαστε καν έτσι όπως ήμασταν όταν ξεκινήσαμε. Γι’ αυτό, ας κοιτάμε πίσω για να βλέπουμε πού έχουμε φτάσει, αλλά να θυμόμαστε πως δεν μένουμε εκεί. Μένουμε στο τώρα, με το βλέμμα μας ψηλά. Προς το φως!
