Της Σοφίας Σιδερίδου,
Το καλοκαίρι είναι η εποχή που δε σταματάς να ακούς για γάμους, βαφτίσεις, γεννητούρια ή και νέες εγκυμοσύνες. Ως πρόσφατη θεία, θα παραδεχτώ πως ένα μικρό ζιζάνιο, ξαφνικά γεμίζει το σπίτι. Θα πιάσεις άπειρες φορές τον εαυτό σου να χαζεύει αυτό το καινούριο πλασματάκι και να χαμογελάει. Δίνει μια ευχάριστη νότα μέσα στο σπίτι και ξεδιπλώνει τον πιο γλυκό και παιχνιδιάρικο εαυτό σου. Όχι, όμως, σε όλες τις περιπτώσεις οικογενειών! Ο ερχομός ενός παιδιού δε λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο για όλες τις οικογένειες.
Οι γάμοι, οι βαφτίσεις και τα γεννητούρια, συνοδεύονται πάντα από πολύ γλυκές και όμορφες ευχές για το ζευγάρι, τους νέους γονείς και το μωρό. Συνήθως, όμως, ξεκινάνε και αυτές οι – καθόλου αδιάκριτες – ερωτήσεις σε ζευγάρια του περίγυρου: «Εσείς γιατί δε βάζετε μπρος για ένα παιδάκι; Τόσα χρόνια μαζί, γιατί δεν το προχωράτε;». Αντιλαμβάνομαι ότι η μητρότητα και η πατρότητα είναι μια φυσική εξέλιξη και μια παραδοσιακή ολοκλήρωση του μοντέλου της οικογένειας, όπως έχει εδραιωθεί στα κοινωνικά δεδομένα. Είναι το σύνηθες να συμβεί και επιθυμία – ίσως της πλειοψηφίας – των ζευγαριών να φέρουν στον κόσμο τον καρπό του έρωτά τους.
Αυτό το μητρικό ή αντίστοιχα πατρικό καμπανάκι, όμως, δεν είναι ενεργοποιημένο σε όλους. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι ένα παιδί δεν είναι μια ακόμα από τις υποχρεώσεις ενός ζευγαριού απέναντι στο κράτος, στα προβλήματα υπογεννητικότητας των σύγχρονων κοινωνιών, ή ακόμα ακόμα μια υποχρέωση προς τους παππούδες και τις γιαγιάδες που επιθυμούν διακαώς ένα εγγόνι. Οι εποχές αλλάζουν, οι κοινωνίες εξελίσσονται και η αντίληψη ότι το ζευγάρι μόλις παντρευτεί οφείλει να βάλει μπροστά και για ένα παιδί, ασχέτως αν είναι έτοιμο για ένα τέτοιο βήμα, ασχέτως αν μπορεί να μεγαλώσει ένα ευτυχισμένο παιδί σε ένα υγιές περιβάλλον, έχει καταρριφθεί.
Ο ερχομός ενός μωρού μπορεί να συμπληρώσει την ευτυχία μιας οικογένειας, μπορεί, όμως, πολύ εύκολα, αν το ζευγάρι δεν το επιθυμεί, να την καταστρέψει. Να χαλάσει κάθε ισορροπία και να διαλύσει την οικογένεια που πήγαινε να φτιάξει. Δεν είναι όλες οι γυναίκες γεννημένες μαμάδες, δεν είναι όλοι οι άντρες γεννημένοι μπαμπάδες, και αυτό δεν είναι ούτε κακό, ούτε κατακριτέο! Δεν πάει κάτι λάθος με τη γυναίκα που δεν είναι ευτυχισμένη με ένα μωρό στην αγκαλιά της. Δεν πάει κάτι λάθος με τον άντρα που δεν ονειρεύτηκε βόλτες με την κόρη ή το γιο του.
Και φυσικά, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να πιέσει ένα ζευγάρι να αποκτήσει ένα παιδί, ειδικά συγκρίνοντάς το με ζευγάρια που προσπαθούν και δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η τεκνοποίηση δεν είναι υποχρεωτική και δη προς κάλυψη της μη δυνατότητας τεκνοποίησης άλλων ζευγαριών.
Σε μια χώρα που ο θεσμός και το μοντέλο της οικογένειας με τη μορφή «γονείς και παιδιά» έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, είναι η στιγμή να αποδεχτούμε και να ενσωματώσουμε στην εθνική, πολιτιστική και κοινωνική μας αντίληψη, ότι ένα ζευγάρι μπορεί να νιώθει οικογένεια και χωρίς παιδί. Η μητρότητα και η πατρότητα, μόνο όταν έρχονται από ανθρώπους που το επιθυμούν και το επιζητούν, μπορεί να ενδυναμώσει τον θεσμό της οικογένειας. Ειδάλλως, τον διαλύει!
Η γυναίκα και ο άντρας που προτίμησαν να αφοσιωθούν στις καριέρες τους και να αξιοποιήσουν το χρόνο και τα χρήματα τους σε ταξίδια, εκδρομές, διασκέδαση ή ό,τι άλλο, δεν αποτελούν δύο ανάξια πρότυπα ανθρώπων. Αποτελούν ανθρώπους που αντιλήφθηκαν ότι δεν είναι φτιαγμένοι για το ρόλο του γονέα και συνειδητά επέλεξαν να μην καταστρέψουν ούτε τη δική τους ζωή, ούτε ενός παιδιού, το οποίο δε θα ήξεραν πώς να μεγαλώσουν σωστά για να το κάνουν ευτυχισμένο.
