Της Ρένας Δανατζή,
Ήρθε για μία ακόμα φορά η στιγμή να μιλήσουμε για το γήπεδο. Άφησα τις ημέρες να περάσουν. Να ηρεμήσει κάπως το μέσα μας από τη δολοφονία του Άλκη και να δούμε το ζήτημα της οπαδικής βίας από μία πιο ήρεμη, πιο αντικειμενική σκοπιά. Η οπαδική βία δεν είναι πρόβλημα της Ελλάδας κατ΄ αποκλειστικότητα. Έχουμε δει έκτροπα να συμβαίνουν και στα πιο εκσυγχρονισμένα κράτη. Σε κάποια αθλήματα, με βασικότερο όλων το ποδόσφαιρο, εφόσον είναι και το δημοφιλέστερο, συναντάμε συχνότερα το φαινόμενο αυτό. Πλέον, μετά από πολλές δολοφονίες, ενέδρες θανάτου, προσαγωγές, δικογραφίες, συλλήψεις, συμπλοκές, μπορούμε να πούμε πως έχουμε ένα πολύ καλό υλικό για να έχουμε μία πλήρη εικόνα περί οπαδικής βίας. Πάμε λοιπόν, να δούμε ορισμένα λάθη τόσο από το κράτος, όσο και από την κοινωνία, που λειτουργούν ως πάγος στο πρόβλημα.
Λάθος πρώτο, λοιπόν. Η οπαδική βία αφορά μόνο τους οπαδούς. Όχι παιδιά, η οπαδική βία αφορά όλους τους πολίτες μίας χώρας και θα εξηγήσω αμέσως γιατί. Η οπαδική βία δεν περιορίζεται μέσα σε μία θύρα γηπέδου. Έχουν καταγραφεί αιματηρά επεισόδια σε δρόμους, προαστιακούς κτλ. Έχω το δικαίωμα να θέλω να κυκλοφορώ προστατευμένος και να μην μπουκάρουν ξαφνικά σε ένα βαγόνι τρένου είκοσι ταλιμπάν οι οποίοι παίζουν μπουνιές και κρατάνε ρόπαλα. Έχω επίσης, το δικαίωμα να φοράω ό,τι χρώμα μπλούζα θέλω, χωρίς να φοβάμαι ότι αν είναι Κυριακή και περάσω έξω από το γήπεδο παίζει και να με λιντσάρουν. Όμως ακόμα και αν περιοριζόταν σε μία θύρα, έχω το δικαίωμα να φέρω το παιδί μου στο γήπεδο και να μη θέλω να βλέπει να καίνε κασκόλ και φανέλες από αντίπαλες ομάδες λες και είμαστε φυλή του Αμαζόνιου και κάνουμε επίδειξη δύναμης.
Λάθος δεύτερο. Οι οπαδοί είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους. Τεράστιο λάθος. Οι διοικήσεις πληρώνουν κάθε χρόνο υπέρογκα ποσά εξαιτίας ανθρώπων που μπουκάρουν εντός του αγωνιστικού χώρου, πετάνε πράγματα, ανάβουν πυρσούς και συμπεριφέρονται ως κανίβαλοι σε έναν χώρο που δεν είναι δικός τους, δεν είναι υπεύθυνοι γι΄ αυτόν και φυσικά δεν πληρώνουν τις ζημιές. Και επειδή έχω ακούσει πολλές φορές αυτό το έξυπνο σχόλιο: «Το οπαδιλίκι είναι έτσι, βγαίνει το πάθος για την ομάδα», σας παρακαλώ πολύ, την επόμενη φορά που θα μπείτε σε πολυκατάστημα και θα έχει ουρά στο ταμείο δοκιμάστε να πετάξετε στο κεφάλι της ταμία ένα μπουκαλάκι νερό. Άμεσα θα έρθει ένας κύριος, θα σας απομακρύνει, θα καλέσει την αστυνομία, η εταιρεία θα υποβάλει μήνυση, θα αποδείξει την πράξη σας μέσω του κυκλώματος κάμερας που νομιμότατα έχει εγκατεστημένο και εσείς θα πληρώσετε τα μαλλιά της κεφαλής σας.
Λάθος τρίτο. Οι σύνδεσμοι δεν μπορούν να ελέγχουν ποια μέλη μπορεί να είναι επικίνδυνα. Γελάω δυνατά και επιδεικτικά. Καταλαβαίνω ότι ένας άνθρωπος που πηγαίνει σε έναν σύνδεσμο δεν επιδεικνύει πιστοποιητικό φρονημάτων, όπως επίσης καταλαβαίνω ότι δεν μπορούμε να έχουμε εικόνα για το αν είναι καλός πατέρας, ή αν είναι καλός στη δουλειά του, αλλά σίγουρα, μέσα από την αλληλεπίδραση εντός του συνδέσμου καταλαβαίνουμε αν μπορεί να γίνει επικίνδυνος για την ομάδα του. Και να το δούμε κι αλλιώς. Εάν εντός συνδέσμων -έστω κάποιων συνδέσμων, δεν υποκινείται βία, τότε πώς βρέθηκαν ρε παιδιά ρόπαλα, τσεκούρια, κράνη, σιδερογροθιές και άλλα τόσα σε δεκάδες συνδέσμους όλων των μεγάλων ομάδων, όταν έγιναν ξαφνικοί έλεγχοι; Και το πιο αστείο απ΄ όλα είναι ότι ακούσαμε ένα κάρο ανόητες δικαιολογίες του τύπου: «Αυτόν δεν τον ξέρω», «πήρε τα κλειδιά του συνδέσμου από το φίλο, της κουμπάρας του μπατζανάκη μου όταν κοιμόμουν και έβαλε μέσα τα ρόπαλα» και πολλά άλλα τέτοια.
Παιδιά, το είπα και θα το ξαναπώ. Τους ξέρετε. Ξέρετε πολύ καλά ποιοι σεσημασμένοι βρίσκονται μέσα στους συνδέσμους. Τους χρησιμοποιείτε για τη βρώμικη δουλειά, επειδή αυτοί μπαινοβγαίνουν εύκολα στα κάγκελα. Όχι δεν το κάνετε όλοι, αλλά το ξέρετε όλοι. Δεν είναι όλοι οι σύνδεσμοι φωτοτυπία πτέρυγας Κορυδαλλού, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, μερικοί σύνδεσμοι εκεί έξω είναι πιστό αντίγραφο.
Λάθος τέταρτο. Να βγει η βία έξω από το γήπεδο. Εγκληματικό λάθος. Το παράδειγμα της Αγγλίας, όπου η μεγάλη κυρία της πολιτικής απλά μετάφερε την οπαδική βία από το γήπεδο στα στενά των πόλεων είναι λάθος. Το θέμα δεν είναι να κρύψουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί, αλλά να το λύσουμε. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να κλείσουν οι σύνδεσμοι και η μέση τιμή των εισιτηρίων να γίνει 100€, ούτε πως πρέπει να αυστηροποιηθούν τόσο τα μέτρα που να απαγορευτούν τα συνθήματα και τα πανό.
Πρέπει όμως, κάποια στιγμή να τεθεί ένα σοβαρό πλαίσιο ελέγχου και ορίων. Να υπάρχουν μόνο επώνυμα εισιτήρια στα οποία να απαιτείται ταυτοπροσωπία, κάμερες παντού, να γίνεται έλεγχος τύπου αεροδρομίου σε όποιον μπαίνει στο γήπεδο, κάθε μέρα όλη μέρα. Όποιος σπάει να πληρώνει και να του απαγορεύεται η είσοδος σε οποιοδήποτε γήπεδο της χώρας. Να κόβονται σοβαρά πρόστιμα για πανό στήριξης σε δολοφόνους. Να ελέγχονται διεξοδικά οι σύνδεσμοι και να υπάρχει σοβαρό πλαίσιο προϋποθέσεων για τη συνέχιση της λειτουργίας τους.
Δεν είναι δικό σας το γήπεδο παιδιά, ούτε η ομάδα. Είμαστε πολλοί που στηρίζουμε αυτό το οικοδόμημα. Δεν σας φταίει η αντίπαλη ομάδα ούτε αν ο διαιτητής δεν σφύριζε σωστά αν εσείς ξυπνάτε και κοιμάστε στα δέντρα. Η βάρκα γέρνει άλλοτε από τη μία και άλλοτε από την άλλη. Σταματήστε πια να μας χαλάτε την ομορφιά του ποδοσφαίρου. Έχετε καταντήσει άξιοι λύπησης.
