Της Νεφέλης Τσιλοπούλου,
Το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» χρονολογείται το 1595 και από τη στιγμή που διαδόθηκε, η ακτινοβολία του παρέμεινε αναλλοίωτη, εμπνέοντας στη συνέχεια και άλλους ανθρώπους της τέχνης. Ταινίες, θεατρικές και χορευτικές παραγωγές, τραγούδια, βιβλία πιάστηκαν από αυτή την ιστορία αγάπης και γέννησαν κάτι νέο.
Το 2020 ο Αργύρης Πανταζάρας, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου είχε μία ιδέα, εμπνευσμένος από αυτό το αριστούργημα, και την έκανε πράξη. Δύο νέοι εισβάλλουν στη σκηνή προκειμένου να κλέψουν τον αιώνιο έρωτα ή τον αιώνιο θάνατο. Πόσο μακριά να βρίσκονται αυτές οι δύο έννοιες στην πραγματικότητα;
Μέσα από έναν ζωηρό διάλογο, αλλά και με τη χρήση μονολόγων, η παράσταση ξεδιπλώνεται και μας δημιουργεί μία ποικιλία συναισθημάτων. Στη σκηνή υπάρχουν μόνο δύο ηθοποιοί, ο Πανταζάρας και για τη φετινή σεζόν η Σίσσυ Τουμάση. Πέρυσι τον ρόλο είχε υποδυθεί με εξίσου μεγάλη επιτυχία η Έλλη Τρίγγου. Το έργο δεν είναι άλλη μία απόπειρα ενσάρκωσης του πρωτότυπου, ούτε μία προσπάθεια να αποδοθεί από άλλη ματιά. Γνωρίζουν πως το έργο δε τους ανήκει, πως πρέπει να υποδυθούν. Με εξαιρετική μαεστρία μπαίνουν στον ρόλο του Σαίξπηρ και ξανά γυρίζουν στο παρόν, μέσα στο θέατρο. Διαφωνούν, μαλώνουν, ερωτεύονται, προσπαθούν και πάλι απ’ την αρχή.
Πέρα από τις εξαιρετικές ερμηνείες, τα στοιχεία που ολοκληρώνουν την εμπειρία είναι φυσικά τα σκηνικά, αλλά και ο εξαιρετικός φωτισμός της παράστασης. Τα σκηνικά που έχει επιμεληθεί η Δήμητρα Ζίγκαρις, θα μπορούσαμε να τα ερμηνεύσουμε σαν έναν πύργο, πιθανά, όπως αυτό του έργου. Οι δύο ηθοποιοί χρησιμοποιούν ολόκληρο το κατασκεύασμα, αλλά μεταφέρουν και την εξέλιξη της ιστορίας πέρα από τα σκηνικά, σε ολόκληρο τον χώρο του θεάτρου. Όσο για τον φωτισμό, αποτελεί βασικό στοιχείο της επιτυχίας, καθώς δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα ανάλογα με τις απαιτήσεις της κάθε σκηνής. Είναι σχεδιασμένος από τον Σάκη Μπιρμπίλη, ο οποίος επίσης αξιοποιεί όλα τα δυνατά μέσα και όχι μόνο τον φωτισμό του θεάτρου. Άξια μνείας είναι επίσης και η μουσική, που έχει γραφτεί από τον Γιώργο Πούλιο. Γλυκιά, μπαίνει σαν ένα ελαφρύ χάδι και καταλαμβάνει τον χώρο.
Τα κουστούμια, δημιουργίες των Τζίνα Ηλιοπούλου και Λίνα Σταυροπούλου, είναι ένα μείγμα ανάμεσα στο παρόν, αλλά και στην αισθητική της εποχής του Σαίξπηρ ακολουθώντας την παλέτα του κόκκινου, του μαύρου και του άσπρου. Συμβολικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως τα τρία χρώματα αντιστοιχούν και στα τρία στοιχεία του έργου δηλαδή, τον έρωτα, τον θάνατο και τη ζωή.
Μία τραγική κωμωδία και δύο άνθρωποι που έχουν πλήρη επίγνωση του πού βρίσκονται, ποιοι είναι αλλά κυρίως ποιοι δεν είναι. Παρόλο που ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα αποτελούν ρόλους για αυτούς κι αυτό το έργο δεν τους ανήκει, ερωτεύονται, έχουν τις δικές τους δυσκολίες και εν τέλει τις ξεπερνούν. Με εφόδια όλους τους τραγικούς ήρωες του Σαίξπηρ, γίνονται ευάλωτοι χωρίς να διστάζουν, δίνονται ο ένας στον άλλον, αλλά και στο κοινό ταυτόχρονα.
Τον έρωτα, ανθρώπινο στοιχείο αναλλοίωτο στην ιστορία του είδους μας, αναζητάμε ακόμα κι αν ξέρουμε ότι θα μας ταλαιπωρήσει, θα μας αλλάξει. Άνθρωποι που θα πηγαίναμε στην άκρη του κόσμου για να είμαστε μαζί τους, συναίσθημα ικανό «να κινήσει βουνά». Πόσο ελλιπείς θα ήμασταν χωρίς αυτόν;
Στην τέχνη, στη ζωή.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- This is not Romeo & Juliet, poreiatheatre.com, διαθέσιμο εδώ.
- This is not Romeo & Juliet, athinorama.gr, διαθέσιμο εδώ.
