Της Αγγελικής Μανωλάκη,
Και όμως μπορεί! Από τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 περίπου έως τις μέρες μας, πολλά έχουν αλλάξει στις εργασιακές σχέσεις. Η ανάπτυξη μεγάλων, απρόσωπων πολυεθνικών, η αύξηση της ανεργίας, η οικονομική κρίση ή μάλλον οι οικονομικές κρίσεις και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, δηλαδή η μερική απασχόληση με 20 ή 30 ώρες εργασίας ανά εβδομάδα, έχουν συντελέσει στη δημιουργία αναλώσιμων εργαζομένων, των οποίων τα εργασιακά δικαιώματα συνεχώς βάλλονται. Οι εργαζόμενοι νιώθουν καθημερινά την ανασφάλεια να τους περικυκλώνει και δε ξέρουν τι να κάνουν και πώς να το αντιμετωπίσουν. Συχνά, μάλιστα, δε μπορούν να την αντιμετωπίσουν, καθώς δεν εξαρτάται από τους ίδιους, ούτε προκαλείται από τους ίδιους.
Οι γονείς μας ή έστω οι παππούδες, ξεκινούσαν σε μια δουλειά, πολλές φορές και με λιγότερα τυπικά προσόντα από ότι εμείς, χωρίς ξένες γλώσσες, πτυχία υπολογιστών, πτυχίο, μεταπτυχιακό ή ακόμα και διδακτορικά, δούλευαν για χρόνια και στο τέλος έπαιρναν σύνταξη, έχοντας αλλάξει μία, δύο ή και καμία εταιρία στη διάρκεια της εργασιακής τους ζωής. Αντίθετα, ο δικός μας στόχος είναι πλέον η απουσία εργασιακής αυθαιρεσίας, η έγκαιρη καταβολή του μισθού, ο μισθός να μην είναι ο βασικός και να μην απολυθούμε άξαφνα, αφού πλέον ο εργοδότης δεν είναι υποχρεωμένος να έχει βάσιμο λόγο για να απολύσει έναν εργαζόμενο ούτε να τον ενημερώσει έγκαιρα για τη συγκεκριμένη απόφασή του. Ευγενική χορηγία του Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Κωστή Χατζηδάκη.
Όπως είπαμε και παραπάνω, λίγα πράγματα μπορεί να κάνει ο εργαζόμενος για να αντιμετωπίσει την καθημερινή ανασφάλεια. Μερικά από αυτά είναι προφανώς να υπάρχει ένα υποστηρικτικό φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον, το οποίο πολλές φορές υλικά αντικαθιστά τις παροχές που ένα κράτος Πρόνοιας θα έπρεπε να παρέχει στους πολίτες του. Επίσης, υπάρχουν τεχνικές αντιμετώπισης του άγχους αλλά και η ανάπτυξη νέων δεξιοτήτων και η απόκτηση περισσοτέρων τυπικών προσόντων, ώστε ο εργαζόμενος να καταστεί πιο ελκυστικός στην αγορά εργασίας. Ωστόσο, όλα αυτά απαιτούν τη δαπάνη χρημάτων, τα οποία μπορεί να μην υπάρχουν, αφού το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων αλλά και η αγοραστική δύναμή τους έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια. Δημιουργείται λοιπόν, ένας φαύλος κύκλος, με τον εργαζόμενο στο κέντρο καθηλωμένο, παγιδευμένο.
Χαρακτηριστική και επιβεβαιωτική των όσων αναφέρθηκαν, είναι μια έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Τα ευρήματα της έρευνας δημοσιεύθηκαν στο επιστημονικού περιεχομένου περιοδικό Social Science & Medicine και καταδεικνύουν πως η ανασφάλεια στην εργασία προκαλεί μεγαλύτερο κακό στην υγεία, σε σχέση ακόμα και με την κατάσταση της μακροχρόνιας ανεργίας.
Προκειμένου να αντιμετωπίσει τον καθημερινό φόβο και το άγχος ο εργαζόμενος πολλές φορές επιδίδεται σε βλαβερές συνήθειες, όπως είναι για παράδειγμα το κάπνισμα. Οι συνήθειες αυτές σε συνδυασμό με τις σωματικές επιπτώσεις του άγχους αφήνουν το αποτύπωμά τους στον οργανισμό. Το «θανατηφόρο άγχος» είναι υπεύθυνο για την υψηλή πίεση των εργαζομένων, γνωστή και ως υπέρταση, η οποία με τη σειρά της μπορεί να οδηγήσει σε καρδιαγγειακά προβλήματα ή ακόμα και σε ξαφνικό εγκεφαλικό επεισόδιο.
Κάπως έτσι περνάει ο καιρός πλέον και κάθε μέρα ένας εργαζόμενος καλείται να αντιμετωπίσει το στρες της εργασίας, την πίεση του προϊσταμένου, τα νέα για τις απολύσεις γνωστών ή φίλων, φήμες για μειώσεις μισθών, για χρεοκοπία. Βρίσκεται επομένως, σε μια διαρκή κατάσταση άγχους και πανικού, ακόμα και όταν δε δουλεύει. Νιώθει και μάλλον έτσι είναι, ότι πλέον δεν είναι άνθρωπος αλλά μια μηχανή, και έτσι πρέπει να λειτουργεί και να αποδίδει.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Η εργασιακή ανασφάλεια…σκοτώνει!, clickatlife.gr, διαθέσιμο εδώ
- Εργασιακή Ανασφάλεια: Πως να την Αντιμετωπίσετε Μέσω Αποτελεσματικών Ατομικών Συμπεριφορών, entre.gr, διαθέσιμο εδώ
