Της Σοφίας-Δυσσέλιας Λίτσα,
Η αυλαία του θεάτρου Αλίκη ανοίγει. Μπροστά στα μάτια του θεατή εμφανίζονται ψηλά κάγκελα. Πίσω τους ένα σαλόνι γαλλικής έπαυλης της δεκαετίας του ’60, που στολισμένο περιμένει τα Χριστούγεννα. Στο σαλόνι κάθονται οι πρωταγωνίστριες, εντελώς διαφορετικές, αλλά και τρομακτικά ίδιες μεταξύ τους. Με αυτόν τον τρόπο ξεκινάει η αστυνομική κωμωδία «Οκτώ γυναίκες», το διάσημο θεατρικό έργο του Robert Thomas, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια.
Πολύ γρήγορα (ευτυχώς), τα κάγκελα φεύγουν και παύουν να χωρίζουν τον θεατή από το αναπαυτικό σαλόνι και το μυστήριο ξεκινάει. Οι πρωταγωνίστριες διαπιστώνουν πως μέσα στην έπαυλη βρίσκεται νεκρός ο ιδιοκτήτης της, επιχειρηματίας Μαρσέλ, με τον οποίο συνδέονται όλες με διαφορετικό τρόπο. Πρώτη σκέψη των γυναικών είναι να καλέσουν την Αστυνομία, πράγμα που δεν είναι εφικτό, καθώς το καλώδιο του τηλεφώνου είναι κομμένο, το αυτοκίνητο της έπαυλης ακινητοποιημένο και η βαριά εξώπορτα δεν ανοίγει. Εγκλωβισμένες όπως είναι για ώρες, αρχίζουν να κάνουν υποθέσεις για το ποια είναι η δολοφόνος. Η καθεμιά —σύμφωνα με τις υπόλοιπες— είχε τους λόγους της για να σκοτώσει το θύμα, ωστόσο, η λύση του δράματος τα ανατρέπει όλα.
Η παράσταση «Οκτώ γυναίκες» ισορροπεί μεταξύ μελοδράματος και φάρσας, έχοντας στοιχεία τραγικά, αλλά και έντονα κωμικά, στοιχεία που ταιριάζουν απόλυτα με το ύφος και το ήθος των πρωταγωνιστριών. Το γκροτέσκο έργο του Τομά στηλιτεύει με παραστατικό τρόπο που προσελκύει το ενδιαφέρον και προκαλεί περιέργεια στον θεατή, την κοινωνική σήψη και την υποβάθμιση των αξιών, που αποδεικνύεται πως είναι προβλήματα διαχρονικά.
Μέσω της προσπάθειας εξιχνίασης του εγκλήματος ξετυλίγονται τα κουβάρια των ιστοριών της κάθε ηρωίδας και φανερώνονται λάθη, πάθη και πληγές του παρελθόντος, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον δολοφόνο. Ακόμη κι αν εκ πρώτης όψεως αυτό δεν είναι ξεκάθαρο, ακόμα κι αν φαίνεται πως αυτές οι οκτώ γυναίκες θέλουν να βγάλουν η μία το μάτι της άλλης, το έργο βουτάει στον πυθμένα του γυναικείου τρόπου σκέψης και της αντίληψης για τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις, αντίληψης διαφορετικής για καθεμία από τις οκτώ ηρωίδες. Πρόκειται στην ουσία για ένα έργο φεμινιστικό, που υπενθυμίζει στον θεατή το πόσο σύνθετο είναι το γυναικείο μυαλό, αλλά και το πως ανεξάρτητα από το πόσο διαφέρουν αυτές οι γυναίκες είναι κάτι το κοινό αυτό που τις βασανίζει, αυτό που τις ενώνει.
Όσον αφορά τις ερμηνείες, κλέβουν την παράσταση αυτές της Κάτιας Γκουλιώνη και της Μαρίνας Ψάλτη. Η πρώτη υποδύεται την πεθερά του δολοφονημένου Μαρσέλ και η δεύτερη την ανύπαντρη κόρη αυτής, την Αυγουστίνα. Η Κάτια Γκουλιώνη, με αριστοτεχνικό τρόπο και αυθεντικό υποκριτικό ταλέντο, μεταβάλλει με τις κινήσεις, τις εκφράσεις, ακόμα και με τη χροιά της φωνής της την ατμόσφαιρα κάθε σκηνής από δραματική σε κωμική και το αντίστροφο, με έναν τρόπο που ακροβασία θυμίζει. Η Μαρίνα Ψάλτη ποντάρει με τη σειρά της στο στοιχείο της υπερβολής, στοιχείο με το οποίο μας κάνει να προσέξουμε την εκκεντρική και κακότροπη γεροντοκόρη Αυγουστίνα, την οποία υποδύεται, χωρίς ωστόσο να την παρουσιάζει ως καρικατούρα. Στους ρόλους των άλλων έξι γυναικών οι εξαιρετικές (με αλφαβητική σειρά) Ιωάννα Ασημακοπούλου, Ναταλία Δραγούμη, Γεωργία Καλλέργη, Νικολέττα Κοτσαηλίδου, Άννα Κωνσταντίνου και Ευφροσύνη Σακελλαρίου.
Σημαντικό ρόλο στη ζωντάνια του έργου και στην καλή δουλειά του Πέτρου Ζούλια διαδραματίζει, φυσικά, η μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, που με τον τρόπο της και τη γλαφυρότητά της δίνει τη δυνατότητα στις ηθοποιούς να επιδείξουν το ταλέντο τους σε πάνω από ένα θεατρικά είδη. Τα φώτα και τα σκηνικά (Μαίρη Τσαγκάρη) δίνουν την αίσθηση μιας αστικής έπαυλης, η μουσική (Παναγιώτης Αυγερινός) συντείνει στην καλλιέργεια του συναισθήματος της αγωνίας που απαιτεί μια τέτοια μυστηριώδης αστυνομική ιστορία, ενώ τα κοστούμια (Ντένη Βαχλιώτη) είναι προσεγμένα, ποιοτικά και στο κλίμα της εποχής στην οποία διαδραματίζονται τα όσα περιγράφει το έργο.
Όπως αναφέρεται και στην περιγραφή της παράστασης, ο ειδικός του είδους, Ρομπέρ Τομά, στήνει ένα διπλό παιχνίδι-πρόκληση: η τελετή θανάτου γίνεται ένα μακάβριο κανιβαλικό πάρτι. «Ένα ρινγκ, γένους θηλυκού, με απρόβλεπτες αποκαλύψεις». Οι αξιόλογες ηθοποιοί, κάθε μία με το δικό της στυλ και προσωπικότητα φέρουν εις πέρας την υποχρέωση που τους ανατέθηκε, να ενσαρκώσουν τους παλαιστές της μάχης που διεξάγεται σε αυτό το γένους θηλυκού ρινγκ. Το μόνο που μένει να δούμε είναι το αν και ποια θα κερδίσει στο τέλος.
