Του Γιώργου Βλαχάκη,
1922: Στις 26 Νοεμβρίου του 1922 ο Βρετανός αρχαιολόγος Χάουαρντ Κάρτερ ανοίγει για πρώτη φορά τον τύμβο του βασιλιά Τουταγχαμών. Στις 16 Φεβρουαρίου του επόμενου έτους ο Κάρτερ έκανε άλλο ένα μεγάλο βήμα στον χώρο της αρχαιολογίας, άνοιξε τον θάλαμο ταφής του βασιλιά Τουταγχαμών. Όλη η διαδικασία εύρεσης και ανασκαφής του τύμβου έγινε εφικτή με την οικονομική αρωγή ενός πλούσιου Βρετανού, του Λόρδου Κάρναρβον. Ο αρχαιολόγος Κάρτερ έψαχνε πέντε χρόνια στις ερήμους της Αιγύπτου για να βρει τον τάφο του σχετικά άγνωστου ακόμα βασιλιά Τουταγχαμών. Ο χρηματοδότης του, μάλιστα, ήθελε να αποχωρήσει από το όλο εγχείρημα, ωστόσο, ο Κάρτερ τον έπεισε να συνεχίσει τη χρηματοδότηση. Όταν ο τύμβος ανακαλύφθηκε, ήταν στο εσωτερικό του άθικτος και οι θησαυροί του βρίσκονταν ακόμα στο εσωτερικό του. Ήταν ο ένας από τους δύο τάφους που δεν είχαν κλαπεί οι θησαυροί τους. Η προσπάθεια του Κάρτερ ήταν εξαιρετικής σημασίας, καθώς οι περισσότεροι τάφοι είχαν ανακαλυφθεί ήδη από τον 19ο αιώνα στην Κοιλάδα των Βασιλέων.
1937: Ο Γουάλας Καράδερς Χιούμς κατοχυρώνει την ευρεσιτεχνία για το νάιλον. Το νάιλον δημιουργήθηκε για πρώτη φορά το 1935 από τον Γουάλας Καράδερς Χιούμς. Υπάρχουν πολλά είδη νάιλον, αλλά όλα έχουν κοινή βάση την πολυμέρη. Στόχος της δημιουργίας αυτού του νέου υλικού ήταν για την πώληση του στην αγορά, ενώ, ταυτόχρονα, άνοιξε τον δρόμο για τη δημιουργία πολλών συνθετικών υφασμάτων. Ο Καράδερς το 1928 έπιασε δουλειά στη φαρμακευτική εταιρεία DuPont. Εκεί μετά από πολλές έρευνες δημιούργησε το νάιλον που είχε περισσότερα προτερήματα σε σχέση με τα φυσικά υφάσματα. Στις 16 Φεβρουαρίου του 1937 ο Καράδερς κατοχύρωσε την πατέντα για το νάιλον. Ωστόσο, η νέα επαναστατική του εφεύρεση δε βελτίωσε τη ζωή του. Ο Καράδερς για αρκετά χρόνια πάλευε με την κατάθλιψη, πάθηση που τον έκανε και λιγότερο παραγωγικό, καθώς είχε στερηθεί μεγάλο μέρος της εφευρετικής του φαντασίας. Στις 29 Απριλίου του ίδιου έτους ο Καράδερς αυτοκτόνησε σε ηλικία 41 ετών. Παρά τον χαμό του εφευρέτη, το νάιλον σιγά σιγά έγινε γνωστό σε όλον τον κόσμο και το 1939 έκανε το ντεμπούτο του ως υλικό για γυναικεία καλσόν. Κατά τον δεύτερο παγκόσμιο το νάιλον χρησιμοποιήθηκε από τους αμερικανούς για την κατασκευή αλεξιπτώτων.
1968: Ο Αριστείδης Παγκρατίδης που αποτελεί μέχρι σήμερα ένα λαμπρό παράδειγμα ενός αποδιοπομπαίου τράγου, εκτελείται. Οι δολοφονίες του «δράκου του Σέιχ Σου» είχαν τρομοκρατήσει την κοινωνία της Θεσσαλονίκης εκείνη την εποχή και αποτελούσαν πηγή ανησυχίας για τους κατοίκους της πόλης. Ήταν σαφής η ανάγκη για την εύρεση αυτού του ψυχρού εγκληματία με τα τόσα θύματα. Τον Δεκέμβριο του 1963 ένας 23χρονος εισβάλλει σε ένα ορφανοτροφείο και προσπαθεί να ασελγήσει σε μία δωδεκάχρονη. Αμέσως συλλαμβάνεται και βαπτίζεται ως «δράκος του Σέιχ Σου». Οι αρχές είχαν βρει το θύμα που θα αποσπούσε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης από τη δολοφονία του Λαμπράκη. Ο Παγκρατίδης ήταν ένας άνθρωπος του περιθωρίου που από μικρή ηλικία εκδιδόταν σε άνδρες και εγκληματούσε για να επιβιώσει. Βέβαια, τίποτα από αυτά τα στοιχεία δε θα ήταν αρκετό για μια τέτοια κατηγορία σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Στη μεταπολεμική Ελλάδα, ωστόσο, δεν ήταν αυτή η κατάσταση. Ο Παγκρατίδης αναγκάστηκε από τις αρχές να ομολογήσει ένα έγκλημα που ενδεχομένως να μη διέπραξε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Στις 16 Φεβρουαρίου 1968 ο Αριστείδης Παγκρατίδης θανατώθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Archaeologist opens tomb of King Tut, History, διαθέσιμο εδώ
- February 16th: the Opening of King Tut’s tomb, Maps for the Classroom, διαθέσιμο εδώ
- Tutankhamun, History, διαθέσιμο εδώ
- Wallace Hume Carothers, Science History Institute : εδώ
- Wallace Hume Carothers, Britannica : εδώ
- DuPont Company, Britannica : εδώ
- nylon, Britannica : εδώ
- Τελικά ο Παγκρατίδης ήταν αθώος; Νέες αποκαλύψεις αλλάζουν την ιστορία του Δράκου του Σέιχ Σου, LiFO: εδώ
- Η εκτέλεση του Παγκρατίδη, που έπεσε φωνάζοντας “δεν είμαι ο δράκος του Σέιχ Σου”, Μηχανή του Χρόνου : εδώ
