Της Χριστίνας Τάτση,
Σύμφωνα με μελέτες του πρόσφατου παρελθόντος, περισσότερο από το 30% του γενικού πληθυσμού της Ελλάδας πάσχει από περιοδοντίτιδα, ενώ στην Αμερική υπολογίζεται ότι περίπου το 80% των ατόμων άνω των 45 ετών νοσούν από αυτήν, από το αρχικό έως το προχωρημένο στάδιο. Πρόκειται για μία φλεγμονώδη νόσο των ούλων και των περιοδοντικών ιστών, συμπεριλαμβανομένου και του φατνιακού οστού που στηρίζει τα δόντια μας, και αποτελεί εξέλιξη της ουλίτιδας. Πιο συγκεκριμένα, παθογόνα μικρόβια διεισδύουν βαθύτερα στον χώρο μεταξύ του δοντιού και των ούλων, στους περιοδοντικούς θύλακες, ενασβεστιώνονται και παράγουν τοξίνες, με αποτέλεσμα να δημιουργείται τρυγία, η γνωστή σε όλους «πέτρα». Έτσι, η φλεγμονή και η μόλυνση επεκτείνονται στο οστό της γνάθου και πλέον η βλάβη που προκαλείται αρχίζει να γίνεται μη αναστρέψιμη.
Είναι, ωστόσο, σημαντικό να αναφέρουμε πως η περιοδοντική νόσος είναι μία ασθένεια βραδείας εξέλιξης και, συνεπώς, τα συμπτώματά της μπορεί να εμφανιστούν σε βάθος χρόνου. Σε αρχικό στάδιο, αυτό που εντοπίζεται είναι χαλάρωση των ούλων και έντονη αιμορραγία αυτών κατά το βούρτσισμα. Ακόμα, παρατηρείται εισχώρηση των μικροβίων στους περιοδοντικούς θύλακες (3-6 mm), ενώ η απώλεια της οστικής μάζας είναι ήπια. Η μετρίου βαθμού περιοδοντίτιδα χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη υφίζηση των ούλων, άρα και αυξημένο κίνδυνο ευαισθησίας και τερηδόνας, μόλυνση των περιοδοντικών συνδέσμων και του φατνιακού οστού, αυξημένη κινητικότητα των δοντιών, καθώς και ύπαρξη περιοδοντικών θυλάκων από 6-7mm. Τέλος, σε αρκετά προχωρημένο στάδιο, το οστό της γνάθου υποχωρεί σε βαθμό άνω του 50%, τα δόντια χάνουν τη στήριξή τους, εμφανίζουν έντονη κινητικότητα και τελικά, μπορεί να πέσουν από μόνα τους.
Το ερώτημα, όμως, που τίθεται είναι το εξής: τα οδοντικά εμφυτεύματα μπορούν να αποκαταστήσουν το έλλειμμα δοντιών στα άτομα με περιοδοντική νόσο; Αν ναι, η αποκατάσταση αυτή είναι ασφαλής;
Τα οδοντικά εμφυτεύματα, συνιστούν την καλύτερη επιλογή για άτομα άνω των 18 ετών που απώλεσαν ένα ή και περισσότερα δόντια λόγω τραυματισμού ή κάποιας άλλης νόσου. Καταρχάς, αυτά αποτελούνται από τιτάνιο και έχουν το σχήμα της ρίζας ενός δοντιού. Η εφαρμογή τους ξεκίνησε γύρω στο 1950, όταν οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι γίνεται οστεοενσωμάτωση, μία διαδικασία κατά την οποία το τιτάνιο σχηματίζει έναν πολύ ισχυρό δεσμό με το οστό. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, διότι η απορρόφηση του οστού, η οποία είναι φυσικό επακόλουθο της απώλειας των δικών μας δοντιών, είναι πιθανό να αλλοιώσει τη φυσιογνωμία μας. Έτσι, με την τοποθέτηση εμφυτευμάτων, ο ασθενής μπορεί να αποκτήσει πάλι ένα όμορφο χαμόγελο, θα έχει τη δυνατότητα να μασήσει την τροφή χωρίς καμία δυσκολία και θα ανακτήσει την αυτοπεποίθησή του.
Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, ένας τέτοιος ασθενής έχει αυξημένο μικροβιακό φορτίο στο στοματικό του περιβάλλον και η φλεγμονή που υπάρχει στο οστό της γνάθου είναι πιθανό να μεταφερθεί και στα εμφυτεύματα, προκαλώντας περιεμφυτευματίτιδα. Έτσι, φλεγμαίνουν οι ιστοί γύρω από τα εμφυτεύματα, η οστική απώλεια ολοένα και αυξάνεται και υπάρχει κίνδυνος απόρριψης του εμφυτεύματος.
Για τους λόγους αυτούς, ένας περιοδοντικός ασθενής φυσικά και μπορεί να βάλει ένα ή και περισσότερα εμφυτεύματα, αρκεί να πληροί κάποιες προϋποθέσεις. Το πρώτο βήμα είναι η έγκαιρη θεραπεία της περιοδοντίτιδας, δηλαδή η απομάκρυνση των παθογόνων μικροβίων με βαθύ καθαρισμό από κάποιον εξειδικευμένο οδοντίατρο. Στη συνέχεια, είναι σημαντικό να συντηρηθεί το υγειές, πλέον, στοματικό περιβάλλον. Ο ίδιος ο ασθενής, λοιπόν, οφείλει να αφαιρεί σε καθημερινή βάση τα υπολείμματα των τροφών, καθώς και να επισκέπτεται τακτικά τον οδοντίατρό του για καθαρισμό.
Σε περίπτωση, όμως, προχωρημένου σταδίου περιοδοντίτιδας, που ο ασθενής έχει χάσει μεγάλο ποσοστό του οστού της γνάθου, κρίνεται απαραίτητο να γίνει ανάπλαση αυτού με οστικά μοσχεύματα που λαμβάνονται από το ίδιο το άτομο ή από το εμπόριο και τοποθετούνται είτε ταυτόχρονα με το εμφύτευμα είτε σε προηγούμενη φάση.
Επομένως, εάν κάποιος περιοδοντικός ασθενής, μετά από κατάλληλη θεραπεία σε έναν εγκεκριμένο περιοδοντολόγο, έχει σταθεροποιήσει την κατάσταση της νόσου του, είναι επιμελής στη διατήρηση της στοματικής του υγιεινής και επισκέπτεται τακτικά τον οδοντίατρό του, έχει τη δυνατότητα αποκατάστασης της αισθητικής, φωνητικής και μασητικής λειτουργίας του στόματός του με εμφυτεύματα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Βρότσος Α. Ι., Καρούσης Κ. Ι., Περιοδοντολογία – Εμφυτευματολογία, ΒΗΤΑ, Αθήνα, 2016
- Α. Τσιρλής, Τα οδοντικά εμφυτεύματα στην κλινική πράξη, Οδοντιατρικό Βήμα, Αθήνα, 2017
- Α. Β. Κωνσταντινίδης, Περιοδοντολογία, Μεθοδολογία της θεραπευτικής των νόσων του περιοδοντίου, Ιδιωτική έκδοση, 2007
