Της Ρένας Δανατζή
Έχω πολύ μεγάλη εμπειρία από παιδικές πτέρυγες νοσοκομείου. Όλη μου η εφηβεία πέρασε με συχνές επισκέψεις στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Τίποτα το ιδιαίτερο. Ένα απλό αυτοάνοσο. Ή τουλάχιστον, αυτό είπα από την πρώτη στιγμή που έμαθα ότι έχω αρθρίτιδα στον εαυτό μου. Ότι δεν έχω τίποτα το ιδιαίτερο και ότι δεν υπάρχει λόγος να μεγαλοποιώ αυτό που μου συμβαίνει. Άλλωστε, η μαμά μου πάντα φρόντιζε να μου υπενθυμίζει ότι είμαι αρκετά μεγάλη και ότι υπάρχουν μικρότερα παιδιά, που ταλαιπωρούνται πολύ περισσότερο από εμένα.
Τι εννοούσε όταν έλεγε ότι ταλαιπωρούνται περισσότερο; Κάντε εικόνα το κτήριο που επισκεπτόμουν στο νοσοκομείο: Παιδο – ρευματολογικό. Ακριβώς από πάνω παιδο – ογκολογικό. Δεξιά και πίσω, ιατρείο για παιδιά με σύνδρομο down. Είναι παράξενες οι παιδικές πτέρυγες. Γεμάτες παιδιά και με μία αποπνικτική ησυχία. Πολλές φορές, παραπονιόμαστε ότι τα παιδιά είναι απείθαρχα και κάνουν πολύ φασαρία. Κι όμως. Μας φαίνεται πολύ παράξενο όταν παραμένουν ήσυχα.
Είδα πολλά αυτά τα χρόνια των επισκέψεών μου. Μωρά που έπαιρναν κορτιζόνη, άλλα που πονούσαν τόσο πολύ που αναγκαστικά είχαν υποστηρικτικά μπαστουνάκια, παιδιά χωρίς μαλλιά, φορώντας μάσκες, παιδιά με κρίσεις πανικού και πολλά ακόμα. Όλες οι περιπτώσεις, όμως, είχαν ένα κοινό. Μία μαμά – ήρωα, που συνόδευε αυτά τα παιδιά. Πάντοτε οι μαμάδες. Πολύ δυνατές, πολύ δυναμικές. Έτοιμες να στηρίξουν τα παιδιά τους. Ακούραστες. Εκεί, κάθε φορά. Πιάνοντας τα παιδιά τους από το χέρι, ρωτώντας τα χαρακτηριστικά αν χρειάζονται κάτι, αν πεινάνε, αν θέλουν να βγάλουν το μπουφάν τους.
Χρειάστηκαν κάποια χρόνια, έως ότου να συνειδητοποιήσω το πόσο δυνατές ήταν εκείνες οι γυναίκες. Οι παιδικές συμβάσεις με τα νοσοκομεία, είναι μία πολύ παράξενη ρουτίνα. Περισσότερο για τις μαμάδες, που κάθε φορά πρέπει να υποκρίνονται με την ίδια άνεση ότι όλα είναι καλά και να προσπαθούν να πείσουν τα παιδιά τους ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να επισκεπτόμαστε συχνά το νοσοκομείο.
Οι περισσότεροι από εμάς, θεωρούν ήρωες τα παιδιά. Επιτρέψτε μου, όμως, να έχω λίγο διαφορετική άποψη, από ιδία πείρα. Τα παιδιά έχουν μία έμφυτη δύναμη, σχεδόν ανεξήγητη. Και φυσικά, έχουν άγνοια κινδύνου. Από την άλλη, οι μαμάδες, βρίσκουν τη δύναμη. Αναγκαστικά, καταφέρνουν και γίνονται πιο δυνατές. Και το κάνουν άψογα. Δεν πρόκειται να δεις στο βλέμμα καμίας μαμάς που συνοδεύει παιδί στο νοσοκομείο, την απόγνωση. Είναι όλες τους ήρωες. Με έναν πολύ δικό τους τρόπο. Αφοπλιστικό και ανεξήγητο.
Άλλωστε, σας το είπα και πριν. Οι παιδικές πτέρυγες, είναι πολύ παράξενες!
Αφιερωμένο στο μικρό Γιάννη, που δίνει τη δική του μάχη σε μία τέτοια πτέρυγα.
