Του Σπύρου Μίτσουλη,
533: Λαμβάνει χώρα κοντά στην αρχαία πόλη της Καρχηδόνας η Μάχη του Τρικάμαρου ανάμεσα στις δυνάμεις του βασιλιά των Βανδάλων Γελίμερου και του Ρωμαίου στρατηγού Βελισάριου. Ο Βελισάριος είχε εκστρατεύσει λίγους μήνες νωρίτερα κατά του βανδαλικού βασιλείου, με σκοπό να το κατακτήσει και να επεκτείνει ξανά τη ρωμαϊκή κυριαρχία στη Βόρειο Αφρική. Λίγο καιρό νωρίτερα είχε νικήσει τον βασιλιά Γελίμερο στη Μάχη του Δέκιμου και είχε κατακτήσει την Καρχηδόνα. Μετά από αυτή την ήττα, ο Γελίμερος αναδιοργάνωσε τον στρατό του και ενισχυμένος με νέα στρατεύματα που έφερε ο αδελφός του, αλλά και Μαυριτανούς συμμάχους του, επιχείρησε να ανακαταλάβει την Καρχηδόνα. Στρατοπέδευσε στην περιοχή Τρικάμαρο, περίπου 30 χλμ. από την πόλη της Καρχηδόνας. Εκεί έσπευσε να τους αναχαιτίσει ο Βελισάριος με τον στρατό του. Οι Βάνδαλοι παρατάχθηκαν μπροστά στο ποτάμι που χώριζε τα δύο στρατόπεδα και το ίδιο έκαναν και οι Ρωμαίοι (Βυζαντινοί). Πρώτος ο Βελισάριος έδωσε εντολή στο ιππικό του να διαβεί το ποτάμι και μετά να υποχωρήσει, προσπαθώντας να τραβήξει του αντιπάλους του, χωρίς, όμως, επιτυχία. Ο Γελίμερος, αν και υπερτερούσε αριθμητικά, φάνηκε πως δεν είχε σκοπό να επιτεθεί κατά του μικρότερου μεν, άριστα εκπαιδευμένου δε ρωμαϊκού στρατού. Τότε ο Βελισάριος αποφάσισε να στείλει το ιππικό του ξανά και ξανά, προσποιούμενος επιθέσεις, ώστε να φθείρει και να κουράσει τους αντιπάλους του. Όταν πλέον οι Βάνδαλοι είχαν αποδιοργανωθεί αρκετά, διέταξε το σύνολο του στρατού του με επικεφαλής το επίλεκτο σώμα του βουκελαρίων να διαβεί το ποτάμι και να επιτεθεί στο κέντρο της αντίπαλης παράταξης. Η επίθεση ήταν επιτυχής και σύντομα η εχθρική παράταξη άρχισε να παρουσιάζει ρωγμές. Στην πιο κρίσιμη στιγμή της μάχης ο αδελφός του Γελίμερου πέφτει νεκρός και τότε ο Βάνδαλος βασιλιάς διατάζει υποχώρηση προς το στρατόπεδό τους, καταδιωκόμενος από τους Ρωμαίους στρατιώτες. Οι απώλειες της μάχης ήταν περίπου 800 άνδρες για τους Βανδάλους έναντι μόνο 50 Ρωμαίων. Αν και ο Γελίμερος συνέχισε να υπερτερεί αριθμητικά, το ηθικό του στρατού του είχε καταρρακωθεί και γι’ αυτόν τον λόγο αποφάσισε να υποχωρήσει. Λίγο καιρό αργότερα παραδόθηκε στους Ρωμαίους, οι οποίοι κατέλυσαν το βανδαλικό βασίλειο και ο Βελισάριος γύρισε στην Κωνσταντινούπολη νικητής.
1961: Ο διαβόητος ναζί Αδόλφος Άιχμαν καταδικάζεται από δικαστήριο του Ισραήλ σε θάνατο δια απαγχονισμού. Ο Άιχμαν ήταν μέλος του Ναζιστικού Κόμματος της Γερμανίας και μέλος των SS. Από το 1942, του είχε ανατεθεί η επιχείρηση «Τελική Λύση», που αφορούσε τη συγκέντρωση και εκτέλεση όλων των Εβραίων της Ευρώπης στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μέχρι το τέλος του πολέμου είχε καταφέρει να εξοντώσει περισσότερους από 4 εκατομμύρια Εβραίους σε θαλάμους αερίων. Μετά το τέλος του πολέμου συνελήφθη, αλλά κατάφερε να αποδράσει και τελικά να εγκατασταθεί με την οικογένειά του στην Αργεντινή. Οι Ισραηλινοί, το 1957, έλαβαν πληροφορίες ότι ο Άιχμαν ζούσε στην Αργεντινή με το όνομα Ricardo Klement. Η Αργεντινή εκείνο το διάστημα ήταν μια ασφαλής χώρα για πρώην Ναζί και οι Ισραηλινοί θεώρησαν ότι η Κυβέρνησή της θα αρνούνταν την έκδοσή του για να δικαστεί στο Ισραήλ. Τότε η Μοσσάντ (Υπηρεσία Πληροφοριών του Ισραήλ) απέστειλε πράκτορές της στην Αργεντινή, με σκοπό να τον απαγάγουν και να τον μεταφέρουν στο Ισραήλ για να δικαστεί. Η επιχείρηση στέφθηκε με επιτυχία και ο Άιχμαν μεταφέρθηκε στο Ισραήλ, όπου και δικάστηκε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και κατά του εβραϊκού λαού. Αν και υποστήριξε ότι απλώς ακολουθούσε εντολές, βρέθηκε ένοχος και στις 15 Δεκεμβρίου 1961 καταδικάστηκε σε θάνατο. Απαγχονίστηκε στις 31 Μαΐου 1962.
1978: Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και οι Η.Π.Α. ανακοίνωσαν ότι από 1 Ιανουαρίου 1979 θα αναπτύξουν διπλωματικές σχέσεις. Μετά το τέλος του Κινεζικού Εμφυλίου, το 1949, οι Η.Π.Α. συνέχισαν να υποστηρίζουν την εθνικιστική κυβέρνηση που είχε εγκατασταθεί στην Ταϊβάν και αρνούνταν να αναγνωρίσουν την Κομμουνιστική Κίνα. Η κατάσταση αυτή άλλαξε στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν και οι δύο πλευρές αναγνώρισαν την ανάγκη για επαναπροσέγγιση. Οι μεν Η.Π.Α. επιζητούσαν να αναπτύξουν εμπορικούς δεσμούς με την Κομμουνιστική Κίνα και να τη χρησιμοποιήσουν ως αντίβαρο στις σχέσεις τους με την Ε.Σ.Σ.Δ., η δε Κίνα επιζητούσε αμερικανικές επενδύσεις, άνθηση του εμπορίου και μεταφορά τεχνολογίας, ώστε να ενισχυθεί η ανάπτυξή της. Η απόφαση για την αναγνώριση της Κομμουνιστικής Κίνας πάρθηκε από τον Αμερικανό Πρόεδρο Jimmy Carter, ο οποίος και εφάρμοσε την «πολιτική της μίας Κίνας», αναγνωρίζοντας ως νόμιμο εκπρόσωπο του κινεζικού λαού την κομμουνιστική κυβέρνηση και όχι την εθνικιστική κυβέρνηση της Ταϊβάν, με την οποία περιόρισαν, τυπικά τουλάχιστον, τις διπλωματικές σχέσεις.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Παραποτάμια μάχη υπόδειγμα… καταστροφή Γερμανών από τον Βελισάριο, history-point.gr, διαθέσιμο εδώ
- Belisarius, worldhistory.org, διαθέσιμο εδώ
- High-ranking Nazi official Adolf Eichmann captured, history.com, διαθέσιμο εδώ
- Adolf Eichmann, Britannica.com, διαθέσιμο εδώ
- United States announces that it will recognize communist China, History.com, διαθέσιμο εδώ
- What is the ‘One China’ policy?, BBC.com, διαθέσιμο εδώ
